Są takie zespoły, których muzyka się nie zmienia i jest rozpoznawalna po pierwszych nutkach. A ich płyty na zawsze pozostają w pamięci. Pamiętam, kiedy pierwszy raz usłyszałem w Trójce „Jailbreak”. A szczególne wspomnienia mam z płytą „The Razor’s Edge”, z której nagrania towarzyszyły mi w drodze do szkoły średniej. Ech, młodość… Praktycznie każdy album AC/DC zawiera kilka godnych przesłuchania utworów. I niech mówią, że ciągle grają to samo. Jest w ich muzyce sporo bluesa i jeszcze więcej rock and rolla, takiego prawdziwego, z krwi i kości.
Ta książka przyniosła mi sporo satysfakcji w czytaniu. Głównie dlatego, że dość dokładnie opisuje początki grupy oraz „australijski” etap działalności. No i wiele miejsca poświęcono osobie niesfornego Ronalda „Bona” Scotta. Niesamowity, trochę niedbały wokal, ale jakże pasował do muzyki zespołu. Z upływem czasu coraz częściej uważam płyty z Bonem za ciekawsze, bardziej inspirujące. Jest w nich więcej luzu i humoru. Kto wie, jak by wyglądały losy AC/DC gdyby nie data 19.02.1980… Autor ładnie pisze o rozdrożu na jakim znalazła się wtedy grupa.
Zwrócono też uwagę na grę Malcolma Younga – solidna podstawa dla popisów gitarowych Angusa. Jest obszernie, ale nie nużąco, dodatkowo książka została wyposażona w szczegółową dyskografię oraz fotografie. Wydanie z 2008 roku trochę zdezaktualizowało, nie obejmuje ostatnich 3 płyt oraz ostatnich, dość dramatycznych wydarzeń (problemy zdrowotne Briana Johnsona, śmierć Malcolma, sprawa karna Phila Rudda), być może kiedyś przyjdzie na czas na wydanie uzupełnione. W każdym razie jest MOC!

Są takie zespoły, których muzyka się nie zmienia i jest rozpoznawalna po pierwszych nutkach. A ich płyty na zawsze pozostają w pamięci. Pamiętam, kiedy pierwszy raz usłyszałem w Trójce „Jailbreak”. A szczególne wspomnienia mam z płytą „The Razor’s Edge”, z której nagrania towarzyszyły mi w drodze do szkoły średniej. Ech, młodość… Praktycznie każdy album AC/DC zawiera kilka...