Literatura francuska. Tom 2 - XIX i XX wiek

Skończyłem! :D Jak na książkę opisującą okres do 1965 roku nie jest źle, a nawet jest bardzo dobrze. Jest ona napisana przez Francuzów. Do książki nadal odnoszą się rzeczy o których napisałem w recenzji tomu I (https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4462049/literatura-francuska-tom-1/opinia/59506473?#opinia59506473). Czyli: jest dobrze napisana, zawiera wprowadzenia do epok i nurtów (a większym pisarzom poświęca wiele stron), zawiera liczne ryciny, charakteryzuje filozofię/myśl epok oraz opisuje prozę, poezję, teatr, krytykę literacką. Nie wydaje się też być zabarwiona ideologicznie. To czy książka Ci się spodoba może zależeć od tego co lubisz: które epoki i pisarzy. Wprowadzenia do epok, nurtów i filozofii są interesujące, tak samo jak opracowania poświęcone pisarzom. I generalnie całość książki czytało się bardzo dobrze. Do momentu w którym nie dotrzesz do stron które Cię nie interesują, wtedy książka się dłuży.. Ale tylko do chwili aż nie wpadniesz na ponownie ciekawie napisany fragment. Rozdziały mają różnych autorów, więc taka może być tej książki specyfika.

Epoki są ciekawie opisane, porobiłem sporo notatek, najwięcej chyba z Romantyzmu. W czasie lektury I tomu żałowałem że nie ma aż tak dużo znanych nazwisk, tutaj za to jest ich masa, więc jeśli miałeś odrobinę do czynienia z literaturą francuską XIX i XX wieku na pewno znajdziesz kogoś, kogo polubiłeś. Bataille, Blanchot, Proust, Gide, Gracq, Queneau, Jarry, Celine, Camus, Sartre, Malraux, Vian, Breton i inni surrealiści, Tzara, Genet, Beckett, Robbe-Grillet, Ionesco, Michaux, Artaud, Cendrars, Roussel, Zola, France, Huysmans, Rimbaud i Baudelaire, Hugo, Dumas, Lautreamont, Balzac... Nawet Brecht i Pirandello byli wspomniani.

Momentami można wybrzydzać że niektórym autorom nie jest poświęcone tyle miejsca ile by się chciało (tylko trochę o Lautreamoncie, pół strony na Artauda - dla porównania Hugo miał kilkanaście stron), ale generalnie i tak się cieszyłem że pozytywnie opisali Georgesa Batailla. Ach, tak, autor naprawdę ciekawie pisał o Beckecie (zarówno prozie jak i dramatach) widząc wszędzie nihilistyczne wątki i metafory , aż kusiło żeby przeczytać. Dobrze że pojawili się ci którzy przybyli do Francji, pisali po francusku Francuzami nie będąc, jak Michaux, Tzara, Beckett czy Ionesco (czy Oskar Miłosz). Nie ma Pereca i Ciorana niestety, ale są wszyscy inni o których myślałem, więc w porządku.

Pozytywnie zaskoczył mnie wiek XX po II wojnie światowej. Myślałem że będą sami najpopularniejsi egzystencjaliści, ale wypisałem też całą masę innych interesujących pisarzy. Pojawiły się też akcenty polskie, jak "Księgi narodu i pielgrzymstwa polskiego" Mickiewicza. Nie było ich dużo, ale i tak się cieszyłem.

Książka zawiera na końcu krótką (w sumie 70 stron) charakterystykę literatury francuskiej w krajach/terytoriach które Francją nie są. Jest Belgia, Kanada, Szwajcaria, Luizjana, Haiti, Antylla i Gujana, Afryka, Egipt, Liban, Maghreb (z czego większość stron dotyczy Belgii, Szwajcarii i Kanady).

Ogólnie jestem zadowolony i polecam, książka spełniła moje oczekiwania i generalnie dobrze mi się ją czytało.

Skończyłem! :D Jak na książkę opisującą okres do 1965 roku nie jest źle, a nawet jest bardzo dobrze. Jest ona napisana przez Francuzów. Do książki nadal odnoszą się rzeczy o których napisałem w recenzji tomu I (https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4462049/literatura-francuska-tom-1/opinia/59506473?#opinia59506473). Czyli: jest dobrze napisana, zawiera wprowadzenia do epok i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to