W tomie dziewiątym postanowiono sięgnąć po motywy z innych gatunków takie jak film sensacyjny o policjantach czy horror. Jak to wyszło?

Tom otwiera historia „Policjanci z Yayami”. Przedstawia on alternatywną wersję wydarzeń, w której doktor Spadkowski i jego najbliżsi są policjantami. Bardzo śmieszna opowieść, która bawi się z dotychczasowymi schematami serii. Szkoda, że ograniczona jest jedynie do jednego odcinka.

Za to na granicy dobrego smaku balansuje kolejna opowieść czyli „Pojedynek na serca”. W szkole w Pingwinówku mają się odbyć badania medyczne i doktor Spadkowski usiłuje ukryć to, że Aralka jest robotem. Niestety zdecydowanie za dużo miejsca poświęcono tutaj problemowi Aralki z wypróżnianiem się. Przez to tytułowy dowcip dotyczący serca nie bawi.

Inny klimat prezentuje za to „Straszny dwór”, w który to dom doktora Spadkowskiego zostaje odwiedzony przez wampirzycę, która szuka krwi i… pieniędzy. Niestety w niewielkim stopniu zostają tu wykorzystane motywy grozy. Równie dobrze mogli to być zwykli włamywacze i wyszłoby na to samo.

Pozornie nieciekawy motyw zostaje wykorzystane w dwuczęściowej historii „Co aralkowe gały widziały”. Tym razem doktor Spadkowski montuje w Aralce kamerę, dzięki której może obserwować świat z jej perspektywy. Scenarzysta w zaskakująco kreatywny sposób wykorzystuje ten motyw i naprawdę potrafi rozbawić.

Tom kończy historyjka „Grzybasia Zadymiara”. Główną bohaterką jest kilkuletnia Grzybasia, która w wyniku nieporozumienia postanawia uciec z domu. Miłym zaskoczeniem jest odsunięcie Aralki na dalszy plan i skupienie się na innej postaci. Wyśmiane tutaj zostanie niewłaściwe rozumienie buntu młodzieżowego. Szkoda jednak, że w pewnym momencie musi się pojawić Aralki.

Rysunki są bardziej szczegółowe niż dotychczas. Szczególnie ładnie wyglądają „Policjanci z Yayami” oraz „Straszny dwór”.

W ramach dodatków zostają umieszczone jednostronicowe historyjki „Ja i moje przygody”. Głównym bohaterem jest sam Akira Toriyama, który w zabawny sposób przedstawienie swoje codzienne problemy. Jednakże rysunki są tu prostsze niż w reszcie tomu.

Jak to zazwyczaj bywa w tej serii, poziom historyjek jest różny. Początek tomu był bardzo różny, ale część opowieści potrafi zniesmaczyć, a jeszcze inne w ogólnie wykorzystują ciekawego pomysłu wyjściowego.

W tomie dziewiątym postanowiono sięgnąć po motywy z innych gatunków takie jak film sensacyjny o policjantach czy horror. Jak to wyszło?

Tom otwiera historia „Policjanci z Yayami”. Przedstawia on alternatywną wersję wydarzeń, w której doktor Spadkowski i jego najbliżsi są policjantami. Bardzo śmieszna opowieść, która bawi się z dotychczasowymi schematami serii. Szkoda, że...