Czytałam ten zbiór w locie i może to sprawiło, że nie odbił się jakimś szczególnym echem w moim sercu, nie zagrał na jakiejś konkretnej strunie duszy. W końcu do poezji trzeba czasu, spokoju, klimatu.

Tym bardziej do poezji, która mówi o przemijaniu, o starości, zbliżającej się śmierci, a zarazem - o kurczowym trzymaniu się życia. W tym zbiorze łatwo można wyróżnić trzy elementy: starość i śmierć (w postaci umieszczonej w domu spokojnej starości matki),młodość i nadzieję związaną z nowym życiem (w postaci nowo narodzonego dziecka) i przemijanie, rozczarowanie życiem, świadomość tego, że wszystko minie, nic nie zostanie do końca zrozumianym, że nie odnajdzie się ostatecznego sensu (w postaci samego poety). Dużo w tych utworach goryczy, ale przykrytej ciężkim pledem rezygnacji. Uczucie straty (w postaci zmarłego ojca, przyjaciela czy utraconej miłości) miesza się z poczuciem bezsensu, koniecznością trwania, poczuciem, że nie mamy tak naprawdę większej kontroli nad własnym istnieniem.

Ciężkie to utwory, choć niezaprzeczalnie refleksyjne. Jakoś jednak szczególnie do mnie nie trafiły (może oprócz "Drabiny"). Wrócę do tego tomu kiedy indziej, przy innych okolicznościach przyrody.

Czytałam ten zbiór w locie i może to sprawiło, że nie odbił się jakimś szczególnym echem w moim sercu, nie zagrał na jakiejś konkretnej strunie duszy. W końcu do poezji trzeba czasu, spokoju, klimatu.

Tym bardziej do poezji, która mówi o przemijaniu, o starości, zbliżającej się śmierci, a zarazem - o kurczowym trzymaniu się życia. W tym zbiorze łatwo można wyróżnić trzy...

Jesień kojarzy mi się z kulturą - kinem, teatrem, koncertem, ale najczęściej z wieczorami autorskimi w bibliotece. Tak też było i tym razem, poszłam na spotkanie z Tomaszem Jastrunem. Niewiele o nim wiedziałam, ale byłam ciekawa, jaki jest syn wielkiego poety Mieczysława Jastruna i poetki Mieczysławy Buczkówny. Tuż przed spotkaniem kupiłam tomik wierszy i zanim się zaczęło, zdążyłam go przeczytać.
Ze zdjęcia spoglądał na mnie starszy pan sprawiający wrażenie spokojnego i cichego. Jego utwory też tchnęły ciepłem, nawet te, w których pisał o śmierci:
PRZEBUDZENIE
Moja mama śpi
Taka mała
A obok śmierć

Przytulają się do siebie
Jak dzieci

Mama budzi się
Przerażona
Rozmawiamy szeptem
By tej drugiej
Nie obudzić

Od razu go polubiłam, chociaż później okazało się, że wcale nie jest taki spokojny, raczej smutny.
Spotkanie odbyło się w 2015 roku. Dzisiaj, gdy przeczytałam po raz kolejny wiersze Jastruna, zrobiło mi się trochę smutno.

Jesień kojarzy mi się z kulturą - kinem, teatrem, koncertem, ale najczęściej z wieczorami autorskimi w bibliotece. Tak też było i tym razem, poszłam na spotkanie z Tomaszem Jastrunem. Niewiele o nim wiedziałam, ale byłam ciekawa, jaki jest syn wielkiego poety Mieczysława Jastruna i poetki Mieczysławy Buczkówny. Tuż przed spotkaniem kupiłam tomik wierszy i zanim się zaczęło,...