Pierwszy raz czytałem 'Balladę' jakoś w 1995 r. To było pierwsze wydanie tej książki, które w całości tchnęło jeszcze tym starym zespołem. Pamiętam, to była dla mnie swojego rodzaju blues-rockowa biblia, ale taka nostalgiczna, przesycona nieuchronnością tragedii i z powiewającym wkoło smutkiem. Ten wydźwięk był naturalną konsekwencją sekwencji opisywanych zdarzeń, a w momencie gdy książka ta ujrzała światło dzienne w swojej pierwszej odsłonie, Dżem praktycznie kończył się na śmierci Riedla. Ballada była zatem początkowo pozbawiona dzisiejszego optymizmu (no, może poza paroma zdaniami, które nieśmiało spoglądały w przyszłość),ale za to zawierała w sobie prawdziwie literackie emocje. Rozdział o odejściu RR został skwitowany odpowiednią parafrazą, co dodawało całości nie tylko wydźwięku sentymentalnego, ale było też wyrazem autorskiej kreacji. W obecnym, nowym wydaniu (już bodaj trzecim) tok narracji od pogrzebu wokalisty (który w istocie zamykał pierwszy wielki i chyba jedyny autentyczny rozdział w historii zespołu) przechodzi płynnie do kwestii spadkowo-prawnych perypetii i w ogóle dalszych, zdecydowanie już mniej burzliwych dziejów... I na tym chyba polega problem nowego wydania.... bo, poza tym że gubi ono pewne uwagi i wątki (tj. niektóre opisy zdarzeń czy analizy utworów, obecne w pierwszej wersji książki),to skupia się na niezręcznym, apologetycznym usprawiedliwianiu sensu dalszej działalności zespołu, co prowadzi do niewybaczalnych eufemizmów. Nazwanie Jacka Dewódzkiego polskim Joe Cockerem to już nawet nie przesada, ale niezamierzony, ponury żart. Równie niefortunne jest kwitowanie kolejnego wokalnego wcielenia zespołu jako powrót do riedlowych, bluesowych klimatów (zarówno barwa i sposób śpiewania Macieja Balcara, jak i jego sceniczne zachowanie, nie mają wiele wspólnego z charyzmą Ryszarda R., która była dziwnym i niepowtarzalnym konglomeratem spontanicznej ekspresji, naturalistycznej chropowatości i kreatywnej, subtelnej wrażliwości).
Ogromny kontrast starego (do 1994 r.) i nowego (od 1995 r.) daje się przecież we znaki w dorobku płytowym i koncertowym; nowe utwory i interpretacje w wykonaniu Dewódzkiego są często nie do zniesienia dla miłośników blues-rockowego grania, a z kolei epoka Balcara wnosi jakieś nieznośne ugrzecznienie, tak w sposobie śpiewania, tekstach i ogólnie wizerunku. To wszystko jest przepaść w stosunku do okresu wiadomego. Tak jak Dżem stał się w jakimś sensie nijaki, tak mało ciekawa, pozbawiona większych smaczków, kontrowersji i – przede wszystkim – obecnego wcześniej ogromnego ładunku emocjonalnego, jest druga część książki. A najgorsze jest to, że Jan Skaradziński, tak skory do krytycznego podejścia (co widać w praktycznie całej części riedlowskiej, czyli de facto – pierwszym wydaniu) w odniesieniu do współczesnych dziejów zespołu gubi gdzieś ten zmysł, a może zachowuje się asekuracyjnie, jakby chciał na papierze podtrzymać prestiż zespołu. Jakby nie miał odwagi powiedzieć, że legenda nie tylko się nie utrzymuje, ale staje się parodią samej siebie. Jeżeli jeszcze w ogóle istnieje. Bo słuchanie o chlebie z dżemem, albo o tym że jak nie to cyk browara łyk, wywołuje u szanujących się fanów odruch zażenowania. Chociaż w przeszłości też bywały niezbyt wyszukane teksty. Bywały banały. Był Harley mój. Ale, jak ktoś kiedyś powiedział, charyzma interpretacyjna pewnego wokalisty potrafiła banał przerodzić w dzieło. Konkluzji nie muszę dopowiadać. W nowym wydaniu książki mi jej zabrakło.

Pierwszy raz czytałem 'Balladę' jakoś w 1995 r. To było pierwsze wydanie tej książki, które w całości tchnęło jeszcze tym starym zespołem. Pamiętam, to była dla mnie swojego rodzaju blues-rockowa biblia, ale taka nostalgiczna, przesycona nieuchronnością tragedii i z powiewającym wkoło smutkiem. Ten wydźwięk był naturalną konsekwencją sekwencji opisywanych zdarzeń, a w...

Albo się zestarzałem, albo okres po śmierci Ryśka nie był już tak interesujący.

Albo się zestarzałem, albo okres po śmierci Ryśka nie był już tak interesujący.

Tęgie kompendium wiedzy nt. Dżemu jako kapeli, oraz każdego z członków osobno. Kompetentnie i jednocześnie przyjemnie napisana. Absolutna konieczność dla miłośników zespołu.

Tęgie kompendium wiedzy nt. Dżemu jako kapeli, oraz każdego z członków osobno. Kompetentnie i jednocześnie przyjemnie napisana. Absolutna konieczność dla miłośników zespołu.

....obowiązkowa pozycja dla fanów i nie tylko ...

....obowiązkowa pozycja dla fanów i nie tylko ...

Pozycja obowiązkowa dla fanów zespołu Dżem. Biografia napisana bardzo szczegółowo zwłaszcza pod kątem analizy twórczej bluesmanów. Pozwala poznać dogłębnie dzieje zespołu oraz wszystkie rozterki, które przeżywali. Momentami irytujące opinie autora odnośnie oceny (często krytycznej) poszczególnych albumów lub utworów zespołu, których wartość artystyczną jednoznacznie ocenili fani zakochani w tych kompozycjach.

Pozycja obowiązkowa dla fanów zespołu Dżem. Biografia napisana bardzo szczegółowo zwłaszcza pod kątem analizy twórczej bluesmanów. Pozwala poznać dogłębnie dzieje zespołu oraz wszystkie rozterki, które przeżywali. Momentami irytujące opinie autora odnośnie oceny (często krytycznej) poszczególnych albumów lub utworów zespołu, których wartość artystyczną jednoznacznie ocenili...

Książkę dostałam na 18tkę. Ogromnie się wtedy cieszyłam. Nadal się cieszę, że posiadam ją w swoich zbiorach. Jednak nie należy ona do łatwych lektur. Ze względu na wielką ilość faktów, którymi autor zasypuje czytelnika, jest nieco chaotyczna.
W każdym razie polecam każdemu fanowi polskiego rocka.

Książkę dostałam na 18tkę. Ogromnie się wtedy cieszyłam. Nadal się cieszę, że posiadam ją w swoich zbiorach. Jednak nie należy ona do łatwych lektur. Ze względu na wielką ilość faktów, którymi autor zasypuje czytelnika, jest nieco chaotyczna.
W każdym razie polecam każdemu fanowi polskiego rocka.

Uwielbiam zespół Dżem. Dostałam tą książkę od mojej przyjaciółki na urodziny. Ale jeśli chodzi o tą biografię to cóż mogę powiedzieć... Jest po prostu nudna. Zazwyczaj szybko czytam książki a ta mi się niestety bardzo dłużyła. Niestety bo przykro mi tak mówić o biografii jednego z moich ulubionych zespołów. :c Czytałam biografię "Rysiek" tego samego autora i podobała mi się dużo bardziej. Ją się lepiej czytało. O takim zespole jak Dżem można było dużo ciekawiej opowiedzieć. ;)A ocena jako "dobra" jest tylko dlatego że no... Dżem! <3

Uwielbiam zespół Dżem. Dostałam tą książkę od mojej przyjaciółki na urodziny. Ale jeśli chodzi o tą biografię to cóż mogę powiedzieć... Jest po prostu nudna. Zazwyczaj szybko czytam książki a ta mi się niestety bardzo dłużyła. Niestety bo przykro mi tak mówić o biografii jednego z moich ulubionych zespołów. :c Czytałam biografię "Rysiek" tego samego autora i podobała mi się...

Ciężko strawna. Trudno się czyta, jeśli się nie jest zapalonym i zagorzałym fanem zespołu. Autor zasypuje nas datami i faktami, z pewnością ma dużą wiedzę. Jednocześnie brak mi w tej książce oddania ducha zespołu i jego historii. Nie samymi przecież faktami książkę o zespole się wypełnia.Brak tu lekkości pióra.
Szacunek za zestawienie wszystkich koncertów, płyt, singli- widać, że autor się przyłożył. Z pewnością ta biografia jest najbardziej dokładna, ale jednocześnie literacko niezbyt dobra.

Ciężko strawna. Trudno się czyta, jeśli się nie jest zapalonym i zagorzałym fanem zespołu. Autor zasypuje nas datami i faktami, z pewnością ma dużą wiedzę. Jednocześnie brak mi w tej książce oddania ducha zespołu i jego historii. Nie samymi przecież faktami książkę o zespole się wypełnia.Brak tu lekkości pióra.
Szacunek za zestawienie wszystkich koncertów, płyt, singli-...

Poleciłbym tę książkę raczej dla osób które np. chciałyby wystąpić w teleturnieju . Jest to zarówno biografia jak i dyskografia zespołu z komentarzem autora o każdej płycie czy utworze W porównaniu z biografią Ryśka Riedla w książce "Rysiek" ta pozycja wypada raczej blado.

Poleciłbym tę książkę raczej dla osób które np. chciałyby wystąpić w teleturnieju . Jest to zarówno biografia jak i dyskografia zespołu z komentarzem autora o każdej płycie czy utworze W porównaniu z biografią Ryśka Riedla w książce "Rysiek" ta pozycja wypada raczej blado.

Dżem Sen o Victorii

Dzisiaj miałem piękny sen
Naprawdę piękny sen
Wolności moja, śniłem, że
Wziąłem z Tobą ślub
Słońce nas błogosławiło
I Księżyc też tam był
Wszystkie gwiazdy nieba
Wszystkie gwiazdy pod

O Victorio, moja Victorio!
Dlaczego mam Cię tylko w snach?
Wolności moja, Ty Victorio!
Opanuj w końcu cały świat

Och, gdyby tak wszyscy ludzie
Mogli przeżyć taki jeden dzień.
Gdy wolność wszystkich ludzi zbudzi
I powie: "Idźcie tańczyć, to nie sen"

O Victorio, moja Victorio!
O Victoria ma!


Książka o moim ulubionym zespole. Kawał historii polskiej muzyki. Każdy fan zespołu powinien ją mieć. Daje tylko 6. Dlaczego. Taki zespół. Taki wspaniały Rysiek Ridel. Wiec i od książki więcej wymagam. Czułem duży niedosyt, czasami jest nudno. Brakuje iskry w tej książce, charakteru Dżemu. Taki barwny zespół a książka "czarno-biała" nijaka. Obowiązkowa pozycja dla wielbicieli Dżemu i Ryśka.

Dżem Sen o Victorii

Dzisiaj miałem piękny sen
Naprawdę piękny sen
Wolności moja, śniłem, że
Wziąłem z Tobą ślub
Słońce nas błogosławiło
I Księżyc też tam był
Wszystkie gwiazdy nieba
Wszystkie gwiazdy pod

O Victorio, moja Victorio!
Dlaczego mam Cię tylko w snach?
Wolności moja, Ty Victorio!
Opanuj w końcu cały świat

Och, gdyby tak wszyscy ludzie
Mogli przeżyć taki jeden...