"Zdumiewające były losy Lecha Bądkowskiego. Zołnierz 1939 roku, bohater spod Narviku, cichociemny lądujący na spadochronie w okupowanej Polsce, wreszcie pierwszy rzecznik prasowy NSZZ «Solidarność» – oto w największym skrócie historia jego życia. A jednak – jak to często bywa w dziejach jednostek i społeczeństw – najciekawsze okazują się długie, nieraz żmudne okresy pomiędzy kluczowymi momentami historii. Książka Pawła Zbierskiego łączy błyskotliwie i umiejętnie oba te aspekty biografii Bądkowskiego. Bohater opowieści – pisarz, publicysta, do pewnego stopnia także polityk, a nade wszystko duch wiecznie niespokojny – fascynuje nas zarówno wtedy, gdy pod Narvikiem - w słusznej sprawie odmawia wykonania rozkazu – za co grozi mu najsurowszy wyrok sądu wojennego, jak również wówczas, gdy w gomułkowskiej Polsce z uporem i wbrew wszelkiej nadziei, buduje mocne zręby przyszłej samorządności w środowisku Kaszubów. Paweł Zbierski sięgając do archiwów, korespondencji, wspomnień, relacji i wywiadów, uniknął szczęśliwie zarówno wyznawczej, jak też obrazoburczej stylistyki. Lech Bądkowski wyłania się z kart tej książki jako człowiek pełen sprzeczności. W dalekosiężnych wizjach był romantykiem i niepodległościowcem. W codziennych warunkach PRL-u zajmował stanowisko pragmatyczne. Liderom Solidarności nie szczędził wielu cierpkich uwag, podobnie jak komunistycznej władzy. Zawsze jednak, nawet w najtrudniejszych sytuacjach, umiał zaproponować konkretny, przemyślany plan działania i zachowywał – by przypomnieć sformułowanie Zbigniewa Herberta – postawę wyprostowaną. Zwłaszcza dzisiaj, w dobie powszechnej inflacji języka polityki i zachowań obywatelskich, jest książka o Lechu Bądkowskim ważkim punktem odniesienia. I – miejmy taką nadzieję – źródłem głębszej refleksji" (Paweł Huelle).