Czas Wielkiego Postu to doskonała okazja, by na rożne krzyże naszej codzienności popatrzeć trochę inaczej niż do tej pory. Kiedy zachodzimy do Kościołów, żeby pooglądać zawieszone na ścianach Drogi Krzyżowe możemy zauważyć ogromne bogactwo sposobów i form ich wykonań. Przyjmują one niezwykłą postać. Mogą to być tradycyjne drogi malowane, pojawiają się rzeźbione, są figurki, ale też można spotkać takie, które zachwycają swoją oryginalnością. Wpadamy tu w swoisty paradoks, jak oto bowiem może nas zachwycać i poruszać w wymiarze kategorii piękna coś, co jest z natury swej opisem najbardziej bestialskiego i tragicznego doświadczania, jakim była męka i śmierć Jezusa Chrystusa. Okazuje się, że staliśmy się dziś koneserami sztuki, która obrazując nam tamte chwile z założenia ma prowadzić nasze myśli do nich, by pogłębiały i uzmysławiały nam zbawczą rolę tego wydarzenia, a z drugiej nie jesteśmy w stanie już do końca oddzielić naszej oceny tego, w jaki sposób to czyni. I tak oto stają się Drogi Krzyżowe artystycznymi dziełami, które podziwiamy za kunszt i artyzm wykonania. Trochę to nie brzmi, ale widocznie taki model narzucił nam współczesny świat. Ksiądz Twardowski swoim słowem prowadzi nas po drogach, które nie są może takimi kościelnymi dziełami, ale prostymi, skromnymi kapliczkami i pokazując nam ich ulokowanie w rożnych miejscach zwraca przy tym właśnie uwagę na to, żebyśmy nie skupili się na tym, jak są wykonane, z czego i ile w nich kunsztu, ale żebyśmy przenieśli się do miejsc, których są odbiciem i wspomnieniem. To jednocześnie przesłanie dla nas, nie ważne, czy obraz, rzeźba będzie sugestywnie i realistycznie odwzorowała mękę Pana, ważniejsze jest, by była autentycznym źródłem przeżyć, które powinny tej refleksji towarzyszyć, by wchodziły głęboko w naszą duszę i zmieniały nasze serca. Opis śmierci Chrystusa jest jedynym w dziejach religii, który nie jest tylko historycznym zapisem, ale prawdziwym aktem dokonującego się zbawienia, a to musiało się dokonać tylko w taki sposób, by odkupione zostały ludzkie grzechy. Najważniejsza jest więc w drogach teologiczna myśl, a nie sposób prezentacji. Żaden bóg z panteonu znanych bogów nigdy nie zstąpił na ziemię i nie oddał swojego życia za swój lud, nie cierpiał, nie został upokorzony i poniżony i nie złożył największej ofiary jaką była ofiara z własnego życia. Dlatego Droga Krzyżowa mimo, że pełna boleści i cierpienia jest drogą chwały, gdyby jej nie było, nie dokonałoby się zbawienia. Niech więc Chrystus będzie byle jak wyrzeźbiony, niech oprawcy nie są przerażający, to nie jest ważne, istotne jest, żebyśmy patrząc widzieli, co tak naprawdę każda ze stacji nam pokazuje, jaką myśl ze sobą niesie, niech nasze oczy patrzą wyżej, głębiej niech pominą zewnętrzną formę i wejdą w tajemnice. Wtedy Droga Krzyżowa spełni swą funkcje jaką jest przypomnienie i nasza wędrówka za Chrystusem, Takie przesłanie pokazuje nam zbiór tych refleksji Księdza Jana.

Czas Wielkiego Postu to doskonała okazja, by na rożne krzyże naszej codzienności popatrzeć trochę inaczej niż do tej pory. Kiedy zachodzimy do Kościołów, żeby pooglądać zawieszone na ścianach Drogi Krzyżowe możemy zauważyć ogromne bogactwo sposobów i form ich wykonań. Przyjmują one niezwykłą postać. Mogą to być tradycyjne drogi malowane, pojawiają się rzeźbione, są figurki,...