„7th Heaven” to moje dystopijne odkrycie tego roku. Jestem zaskoczona, że ta genialna, mega wciągająca książka wyszła spod pióra polskiej autorki. Mimo blisko sześciuset stron nie ma tu żadnego pitu pitu, same konkrety i czysta akcja. Nie ma również ciągłego wzdychania bohaterki do potencjalnego obiektu jej westchnień, szczególnie w momentach najmniej do tego odpowiednich ani użalania się nad sobą, a coś takiego, niestety, ostatnio zdarza mi się czytać coraz częściej. Przede wszystkim powieść nie jest sztampowa. Ani pod względem losów bohaterów, ani konstrukcji świata. Nie jest też przewidywalna. Autorka stworzyła od podstaw fascynujący, hipnotyzujący wręcz świat, którego nie spotkacie nigdzie indziej. Towarzysząca mu wizja przyszłości jest przerażająca, bo niestety jest prawdopodobna, a mimo to wsiąka się w ten świat i w powieść na całego. Nie potrafię wskazać, co sprawiło mi największą przyjemność podczas lektury, bo całość bardzo mi się podobała, ale jednym z najlepszych jej aspektów jest odkrywanie wszystkich, dawkowanych stopniowo tajemnic tego nowego świata. Świata, w którym żyją Conifer i Yarara, młodzi bohaterowie powieści, którzy diametralnie się od siebie różnią, jeśli chodzi o pochodzenie, życiowe doświadczenia i obecny status społeczny. Są jednak bardzo podobni, jeśli wziąć pod uwagę wyznawane wartości, potrzebę swobody, możliwość decydowania o sobie i pragnienie wolności. A to, że jednak więcej ich łączy niż dzieli odkrywają powoli, dzieląc mnóstwo wspólnych doświadczeń w drodze do lepszego jutra. O ile w takim miejscu jak polis w ogóle o czymś takim jak lepsze jutro może być mowa. Ludzie dzielą się w tej nowej rzeczywistości na zaczipowanych, połączonych z systemem, tych którym żyje się lepiej i na bezSENnych, niepodłączonych do sieci, żyjących na dolnych poziomach i starających się przetrwać na wszelkie sposoby. Świat, który poznajemy w pierwszych rozdziałach już jest przerażający, a to dopiero początek. Nie ma roślin, nie ma zwierząt, jedzenie jest syntetyczne. Poza polis podobno nie ma życia albo nie powinno go być, bo na zewnątrz szaleje śmiertelny wirus. W dalszych rozdziałach, kiedy buntujący się przeciw obowiązującym normom i wszechwładzy systemu bohaterowie zaczynają odkrywać prawdę, obraz świata staje się coraz bardziej wstrząsający. Jest to pewnego rodzaju ostrzeżenie przed tym, co może się stać, jeśli się w porę jako ludzkość nie opamiętamy. Historia, którą mamy okazję czytać, mimo tych mrocznych wizji, jest ujmująca, bo pokazuje, że w ludziach jest siła, jest to coś, co w walce o siebie nie pozwoli im się nigdy poddać. Oprócz tego, że ta opowieść galopuje, również zaskakuje na każdym kroku i absorbuje tak bardzo, że nie zauważamy, kiedy upływają kolejne godziny. A emocje, które towarzyszą lekturze są nie do opisania. Każdą komórką ciała odczuwamy to samo, co bohaterowie. Ich bezsilność, rozpacz, ból, pragnienie wolności, walkę o nią, niebezpieczeństwo, w którym stale się znajdują, ale też chwile radości, które stają się ich udziałem. Yarara i Conifer bardzo zbliżają się do siebie, łączy ich coś wyjątkowego, coś tak pięknie zaprezentowanego w powieści, że chciałoby się czytać o tej więzi stale. Pięknie przedstawione są tu również relacje przyjacielskie. Lobo, Marduk, Leo, Willow, Rose i inni to wprawdzie bohaterowie drugoplanowi, ale i oni odgrywają znaczące role w powieści i zostali przez autorkę bardzo dobrze scharakteryzowani. Jest też w powieści reprezentacja LGBT i przedstawiony stosunek rządzących do takich relacji. Chociaż większość postaci z łatwością obdarzyłam sympatią i kibicowałam im w kolejnych poczynaniach, moje serce pozostaje przy głównych bohaterach, z którymi w trakcie lektury związałam się najmocniej. I których naprawdę żal było mi opuszczać. Connie to facet idealny, którego każda z nas chciałaby mieć u swojego boku. Nawet wtedy, kiedy dopiero poznawał Yararę, był troskliwy, zależało mu na jej dobru, chociaż w ogóle jej nie znał. Ona, panienka z dobrego domu, rozpieszczona i bogata, jawiła mu się początkowo jak łatwy łup, który przyniesie mu szybkie zyski. On dla niej był drogą do celu, chciała uciec, uwolnić się ze swojego więzienia i tylko on mógł jej w tym pomóc. Ich drogi skrzyżowały się przypadkowo w klubie na granicy światów. Spotkanie to okazało się dla obojga zbawieniem. Dlaczego? O tym już przeczytacie w powieści. Dodam tylko na koniec, że równie nieprzewidywalny jak cała powieść, jest jej finał. Bardzo liczyłam na to, że będzie tak jak napisano na okładce, że „miłość wystarczy, by pokonać system”. Jak się zakończyła potyczka bezSENnych z systemem, tego już nie napiszę, tego musicie dowiedzieć się na własną rękę. Do czego oczywiście gorąco zachęcam. Bo to wyjątkowa historia, obok której nie możecie przejść obojętnie.