To jedna z pierwszych książek które przeczytałem. Choć znajduje się tutaj pewien miszmasz historyczny - połączenie wątków historii późnoantycznego Rzymu, Franków, Francji i częściowo, jak mi się zdaje Italii - książkę czyta się dosyc łatwo i przyjemnie. Oczywiście autor nie uchował się od pewnych wachnięć, przez co fabuła zwalnia, czasem wręcz się ciągnie, ale są pewne wątki, dla których naprawdę warto sięgnąć po książkę. Ciekaw jestem, czy ktoś z was rozpozna konkretne wątki historyczne, które stały się oparciem dla pióra pana d'Omerssona?

https://nakanapie.pl/ksiazka/chwala-cesarstwa/opinia/1228239

To jedna z pierwszych książek które przeczytałem. Choć znajduje się tutaj pewien miszmasz historyczny - połączenie wątków historii późnoantycznego Rzymu, Franków, Francji i częściowo, jak mi się zdaje Italii - książkę czyta się dosyc łatwo i przyjemnie. Oczywiście autor nie uchował się od pewnych wachnięć, przez co fabuła zwalnia, czasem wręcz się ciągnie, ale są pewne...

Wyjątkowo erudycyjna książka. Z mnóstwem odniesień do wydarzeń historycznych, dot. sztuki, kultury. Trudna w lekturze (strasznie szczegółowa, mnóstwo porównań i przykładów, tysiące szczególików),ale zawierająca dużo mądrości i refleksji. Jak tylko się w nią zagłębić - to naprawdę warto.
Ale trudna w lekturze.

Wyjątkowo erudycyjna książka. Z mnóstwem odniesień do wydarzeń historycznych, dot. sztuki, kultury. Trudna w lekturze (strasznie szczegółowa, mnóstwo porównań i przykładów, tysiące szczególików),ale zawierająca dużo mądrości i refleksji. Jak tylko się w nią zagłębić - to naprawdę warto.
Ale trudna w lekturze.

Wzięłam właśnie do ręki "Przegraną miłość" d'Ormessona. Jego nazwisko przypomniało mi o lata temu przeczytanej "Chwale cesarstwa" , opowieści o fikcyjnym cesarstwie pisanej tak, jakby dotyczyła znanej nam rzeczywistości. Pamiętam , z jaką ciekawością ją czytałam. Podziwiając barwność stworzonych obrazów. Dwa z nich pozostały we mnie do dziś:
- Do portu zbliża się statek z zadżumionymi. Na lądzie już wiedzą,że wraz z jego pasażerami przybywa do miasta choroba i śmierć. Ludzie bronią się odganiając statek choćby strzałami. Mimo to ludziom udaje się zejść na ląd. Zrozpaczeni tym, że wkrótce czeka ich śmierć i tym, że są już jakby po drugiej stronie życia, przez zdrowych odtrącani z grozą i odrazą, zszedłszy na ląd rzucają się w pogoń za mieszkańcami miasta. Złapawszy któregoś z nich wpijają mu się w usta pocałunkiem. Z nadzieją na przekazanie zarazy dalej.

- Po krwawych potyczkach dochodzi do zawarcia rozejmu. W duchu pojednania zaproszeni goście, jeszcze niedawno wrogowie, zostają usadzeni obok gospodarzy. Stoły uginąją się od świątecznego jadła. Krążą kielichy. W pewnym momencie na dany znak, każdy z gospodarzy wstaje i nachylając się w stronę siedzącego po prawicy gościa, wbija mu w serce nóż.

Sceny są tak dramatyczne, tak barwnie opisane, że pozostały w mej pamięci na lata jako obraz zdrady i gniewu odtrącanych.

kopia postu ze strony nietylkoindie.pl

Wzięłam właśnie do ręki "Przegraną miłość" d'Ormessona. Jego nazwisko przypomniało mi o lata temu przeczytanej "Chwale cesarstwa" , opowieści o fikcyjnym cesarstwie pisanej tak, jakby dotyczyła znanej nam rzeczywistości. Pamiętam , z jaką ciekawością ją czytałam. Podziwiając barwność stworzonych obrazów. Dwa z nich pozostały we mnie do dziś:
- Do portu zbliża się statek z...

Rety, czemu mi się ostatnio takie dziwne francuskie książki trafiają? Męczyłam strasznie, m.in. przez retoryczny sposób narracji - zdecydowanie nie jest on dla mnie. Książka dla wytrwałych, zwłaszcza znawców / miłośników antyku i francuskiej kultury - mnóstw nawiązań i zabaw intelektualnych. (Za goodreads.com)

Rety, czemu mi się ostatnio takie dziwne francuskie książki trafiają? Męczyłam strasznie, m.in. przez retoryczny sposób narracji - zdecydowanie nie jest on dla mnie. Książka dla wytrwałych, zwłaszcza znawców / miłośników antyku i francuskiej kultury - mnóstw nawiązań i zabaw intelektualnych. (Za goodreads.com)