Znakomita powieść z pod znaku poszukiwania skarbów! Główna ścieżka fabularna rozgrywa się w 2010 roku i ma swój początek w Krakowie. Wraz z bohaterami weźmiemy udział w pasjonującym śledztwie, przemierzymy setki lat i pół Polski. Przeniesiemy się do czasów templariuszy, krzyżaków, hitlerowców i SB, a wszystko połączone jest spójnie z opowieścią o tajemniczym skarbie i bezcennej relikwii.

Mamy tu wszystko: od agentów wywiadu przez rycerzy po kapusiów SB i zdrajców, wątki humorystyczne, sensacyjne, historyczne, miłosne, obyczajowe, egzystencjalne, a nawet rozliczenie z minionym ustrojem. I co najważniejsze wszystko to zachowuje logikę i sens fabularny. Całość jest osadzona mocno w realiach, są trupy i przeróżni bohaterowie z różnymi odcieniami szarości.

Powieść zupełnie inna od Ryxa, czy Mohra, zdecydowanie lepiej napisana niż historia Inkaska. Dynamiczna, wciągająca, trzymająca w napięciu do samego końca. Skandalista Brown może się schować.

Strasznie brakuje takich książek na rynku! Oby autor zdecydował się na kontynuację! Dlaczego ta pozycja nie została hitem? Pewnie z uwagi na dziwną klasyfikację, nawet tutaj jest oznaczona jako religia... Autor wspominał, że wydanie z Jamy, które czytałem jest poprawione, może pierwsze było gorsze? Może opis fabuły nie mówi do końca z czym mamy do czynienia...

Polecam gorąco!

Znakomita powieść z pod znaku poszukiwania skarbów! Główna ścieżka fabularna rozgrywa się w 2010 roku i ma swój początek w Krakowie. Wraz z bohaterami weźmiemy udział w pasjonującym śledztwie, przemierzymy setki lat i pół Polski. Przeniesiemy się do czasów templariuszy, krzyżaków, hitlerowców i SB, a wszystko połączone jest spójnie z opowieścią o tajemniczym skarbie i...

Ciekawe są książki z historią w tle, ciekawa wciągająca fabuła.

Ciekawe są książki z historią w tle, ciekawa wciągająca fabuła.

Przeczytałem całą historię Kacpra Ryxa. Mam obraz Autora przez pryzmat tej tetralogii. Teraz sięgnąłem po ta książkę.
Powiem krótko jestem trochę rozczarowany.
Akcja książki rozgrywa się w 2010 i w XIV, XV wieku. Znacznie lepiej czyta się te fragmenty ze średniowiecza.
Fabuła jest prosta (nawet bym rzekł za prosta),wszystko przewidywalne, sztampowe.
Jeśli macie dużo wolnego czasu to książka jest do przeczytania, a jeśli czasu macie niewiele i szukacie wysublimowanej, przemyślanej rozrywki to poszukajcie czegoś innego.

Przeczytałem całą historię Kacpra Ryxa. Mam obraz Autora przez pryzmat tej tetralogii. Teraz sięgnąłem po ta książkę.
Powiem krótko jestem trochę rozczarowany.
Akcja książki rozgrywa się w 2010 i w XIV, XV wieku. Znacznie lepiej czyta się te fragmenty ze średniowiecza.
Fabuła jest prosta (nawet bym rzekł za prosta),wszystko przewidywalne, sztampowe.
Jeśli macie dużo...

Autor zbyt mocno narzuca czytelnikowi swoją wiedzę historyczną. Akcja współczesna jest tu tylko pretekstem do snucia wywodów na temat krzyżaków i templariuszy, ale to wszystko jest, no cóż, trochę nudne. Schemat wygląda mniej więcej tak:
- "czytałam artykuł o templariuszach, wiesz coś o nich?"
- "hmmmm....niech się zastanowię..." po czym następuje długi monolog na dany temat, który nawet skrócony do połowy, wniósłby do powieści niewiele więcej. Generalnie - dobrnęłam do końca i tyle. Brawo ja ;)

Autor zbyt mocno narzuca czytelnikowi swoją wiedzę historyczną. Akcja współczesna jest tu tylko pretekstem do snucia wywodów na temat krzyżaków i templariuszy, ale to wszystko jest, no cóż, trochę nudne. Schemat wygląda mniej więcej tak:
- "czytałam artykuł o templariuszach, wiesz coś o nich?"
- "hmmmm....niech się zastanowię..." po czym następuje długi monolog na dany...

Bardzo fajna książka. Jeśli mógłbym i miałbym to czegoś porównać, to jest to taki swoisty "doroślejszy" Pan Samochodzik przeniesiony w realia XXI wieku. Sensacja, przygoda i historia w jednym.
Polecam!

Bardzo fajna książka. Jeśli mógłbym i miałbym to czegoś porównać, to jest to taki swoisty "doroślejszy" Pan Samochodzik przeniesiony w realia XXI wieku. Sensacja, przygoda i historia w jednym.
Polecam!

Lubię książki z historią w tle. I tu część odwołująca się do historii I-XV wiecznej jest zdecydowanie lepsza od części współczesnej. W części historycznej jest jakiś "pazur" i emocje a część współczesna to takie "ple,ple" - z fabułą trochę bez sensu i wiarygodności. Rozumiem co to jest fikcja literacka, ale tu otarła się ona o granice kiczu i dyletanctwa. Szkoda.

Lubię książki z historią w tle. I tu część odwołująca się do historii I-XV wiecznej jest zdecydowanie lepsza od części współczesnej. W części historycznej jest jakiś "pazur" i emocje a część współczesna to takie "ple,ple" - z fabułą trochę bez sensu i wiarygodności. Rozumiem co to jest fikcja literacka, ale tu otarła się ona o granice kiczu i dyletanctwa....

Wątek skarbu templariuszy niemal zawsze gwarantuję dużą poczytność. Dodatkowo mamy tu śledztwo w sprawie kilku morderstw, oraz członków elitarnych służb wywiadowczych.
Niby wszystko pięknie, tylko główny bohater jakiś mdły i nieciekawy, razi swoim narcyzmem, a jednocześnie nie ma ku temu szczególnych powodów. Słabo wypadają też postacie drugoplanowe. Wątek główny powinien trzymać w napięciu, ale jakoś zbyt przewidywalny.
Całość ratują nieco historie z przeszłości, znacznie ciekawsze od reszty.

Przeczytałem, bo nie miałem nic lepszego pod ręką, ale jednak wolę pozostawić w pamięci pana Wollnego jako autora "Bardzo bzdurnych bajdurek".

Wątek skarbu templariuszy niemal zawsze gwarantuję dużą poczytność. Dodatkowo mamy tu śledztwo w sprawie kilku morderstw, oraz członków elitarnych służb wywiadowczych.
Niby wszystko pięknie, tylko główny bohater jakiś mdły i nieciekawy, razi swoim narcyzmem, a jednocześnie nie ma ku temu szczególnych powodów. Słabo wypadają też postacie drugoplanowe. Wątek główny powinien...

W porównaniu z innymi książkami autora - słaba. Zanim przeczytałem, zapoznałem się z opiniami innych czytelników i muszę się z większością zgodzić. Nie jest to Don Brown, a raczej Nienacki. Sam autor musiał to czuć, bo nie omieszkał parę razy o tym wspomnieć, że historia przypomina "Pana Samochodzika i Templariuszy". Gdyby nie jedna erotyczna scena i kilka trupów, książka dla dzieci i młodzieży, a tak książka dla infantylnych.

W porównaniu z innymi książkami autora - słaba. Zanim przeczytałem, zapoznałem się z opiniami innych czytelników i muszę się z większością zgodzić. Nie jest to Don Brown, a raczej Nienacki. Sam autor musiał to czuć, bo nie omieszkał parę razy o tym wspomnieć, że historia przypomina "Pana Samochodzika i Templariuszy". Gdyby nie jedna erotyczna scena i kilka trupów, książka...

Książka w zasadzie dobra, ale to nie to samo Ryx:)

Książka w zasadzie dobra, ale to nie to samo Ryx:)

Zacznę od uściślenia. To absolutnie nie jest "polski Dan Brown", jak wielu twierdzi. Jeśli ktoś, będąc nastolatkiem, czytywał powieści Nienackiego o Panu Samochodziku, to poczuje się jak w domu. "Oblicze Pana" to stuprocentowy Pan Samochodzik, tyle że akcja dzieje się w roku 2010. I to jedyna znacząca różnica. Cała reszta, łącznie ze schematem, głównym bohaterem i tematyką jest kalką Nienackiego. Nic nowego - templariusze, skarby, Święty Graal, zamki, zawód, imię i cudaczny samochód głównego bohatera i parę innych szczegółów, które da się łatwo wyłapać. Zawiodłam się, bo faktycznie miałam chęć na popróbowanie tego "polskiego Browna", a nie powrót do lektur "z myszką" z czasów szkolnych. :/ No cóż. Dobre chociaż to, że książka kosztowała mnie tylko 4 zł. :D

1. Główny bohater za dużo ględzi, zapuszcza się w takie wykłady historyczne, że jako żywo można osłupieć. Normalny facet w 2010 roku zaczyna walić monologi o rodzajach sklepień albo o historii zakonu. Wolne żarty. W dodatku, pomimo prób uatrakcyjnienia Tomasza (który jest członkiem bractwa rycerskiego, ma więc niewątpliwie ciekawe hobby),jest on niesamowicie nudnym i bezpłciowym bohaterem. No i to wymądrzanie się...
2. Wollny jest kiepskim pisarzem, skoro nie potrafi zapomnieć podczas pisania o swoich preferencjach. Objawia się to tym, że z lubością opisuje szczegóły anatomiczne kobiet przewijających się przez karty książki, gdy w stosunku do mężczyzn tego nie czyni. Zdaje mi się, że powieść nie jest adresowana tylko do heteroseksualnych facetów, panie autorze? Wątpię, by czytelniczki były żywo zainteresowane opisem cycków...
Oto próbka opisu:
"Poznała go i podeszła do niego, kręcąc kształtnym tyłkiem tak, że pozostałym klientom baru piwo pociekło z otwartych gąb, zwłaszcza że w górnym partiach suknia też była należycie wypełniona, a dekolt taki duży, na ile odważył się krawiec"
Prawda, że piękne? Niestety, ku memu ubolewaniu, nie znajdziemy tu równie 'apetycznych' (czy też - obleśnych) wynurzeń, jak to np. spodnie pięknie opinają się na męskich pośladkach albo lśni goła klata. Żeby to taki opis był jeden, no to w porządku. Ale Wollny wszystkie kobiety w książce opisuje pod kątem atrakcyjności seksualnej. A to miała nogi takie, a to cycki takie, a to znowu czemu chodzi w spodniach, a nie w miniówce. Łojezu. Urzędniczka w biurze - jest niezadowolona, więc pewnie "jest zasuszoną dziewicą". Brawo, cóż za wnikliwy umysł pana ałtora. Już bardziej spłycić nikogo nie można.
Zresztą kobiece postacie w powieści są potraktowane w niezbyt miły sposób. Raz, że jak już wspomniałam, najważniejsza jest u nich zawartość stanika, a dwa - są tak stereotypowe, że zdziwiłam się, iż ktoś jeszcze obecnie tak pisuje. ("- Pająk! - wzdrygnęła się Anna Maria")
"- Wystarczy, kochanie. Dziś już wyprodukowałaś swoją normę decybeli. Daj nam pomyśleć w spokoju"
Czyli: Milcz, babo. Mężczyźni Myślą.
Rany...
3. Fragmenty, rozgrywające się w XV wieku, są całkiem dobre. Te z naszych czasów - beznadzieja. Widać, że autor lepiej czuje się w klimatach historycznych, współczesność to u niego jakaś dziwaczna mieszanka stereotypów, uprzedzeń i niefajnego humoru. Jad aż się czasem ulewa; bardzo nie lubię takich złośliwości, bo okropnie męczą. A tu przez całą powieść muszę znosić przytyki do polityków (jakie to oklepane i łatwe, nabijać się z nich),jak to źle jest w Polsce, bałagan i kolesiostwo, ubeki w biznesie, nie było lustracji, a programy w tv głupie, a policja skorumpowana, a drogi dziurawe, a poprawność polityczna jest be. Wyczuwam u autora poglądy wysoce tradycyjonalistyczne, katolicko-patriotyczne, wyzierają co i rusz.
Próbka humoru:
"- Ja idę do łazienki. Bo jeżeli wyglądam jak wy, to znaczy, że rozgłaszane przez rasistów plotki o czarnej karnacji Murzynów są grubo przesadzone".
Ha ha ha.
Ha. Się ubawiłam.
4. Chyba jeszcze nie czytałam książki, w której tyle się chleje. Największym ochlaptusem jest ciotka Michalina, która wprawiłaby w zażenowanie nawet wytrawnego menela... Akcja współczesna wygląda tak:
Grupka bohaterów zbiera się w salonie, przemądrzały Tomasz opowiada fragment przetłumaczonego pamiętnika albo innego dokumentu, ciotka Michalina nalewa sobie i pozostałym jakiś alkohol, Tomasz się wymądrza, mężczyźni próbują rozwiązać zagadkę, kobiety ich podziwiają, Tomasz się wymądrza, ciotka chleje dalej, idą spać. Retrospekcja z XVw. Kolejny rozdział ze współczesności - Tomasz zbiera towarzyszy w salonie, piją wódę albo inszy alkohol, opowiada im o jakimś dokumencie, wymądrza się, itd., w kółko macieju.
Piją wszyscy, w każdej scenie, co kilka stron wzmianka o "polaniu", piwie, wódce, "kropelkach na serce", knajpach itd. Nawet w książkach fantasy o krasnoludach nie tankuje się tyle procentów. o_O
5. "Kto zrozumie kobiety? Polejcie [...] Na jednej flaszce się nie skończyło" - nawet nie chce mi się komentować. Ten cytat jest typowy, nie wyjątkowy.

Fabuła jest jako tako ciekawa, acz irytują te wszystkie szowinistyczne (i naprawdę niepotrzebne) wtręty o cyckach, wykłady Tomaszka, schematyczność akcji, alkohol, kobiety bojące się pająków (!),tradycjonalizm wystawiający co i rusz łebek... Bohaterowie to sztampa, żaden nie jest interesujący. Żaden.

Z całej książki najlepiej utkwiła mi w głowie przewrotna myśl autora. Dopóki Kraków był stolicą, Polska była silnym krajem, mocarstwem wręcz (Złoty Wiek). Od czasu, gdy Warszawa przejęła tę funkcję, na nasz kraj posypały się dziejowe nieszczęścia. Warszawa czarnym kotem.... ;)

Druga zaleta to wspomniana już cena 4 zł. Niech żyją ebooki i promocje. Dzięki temu tomiszcze nie zawala mi pokoju;)

Zacznę od uściślenia. To absolutnie nie jest "polski Dan Brown", jak wielu twierdzi. Jeśli ktoś, będąc nastolatkiem, czytywał powieści Nienackiego o Panu Samochodziku, to poczuje się jak w domu. "Oblicze Pana" to stuprocentowy Pan Samochodzik, tyle że akcja dzieje się w roku 2010. I to jedyna znacząca różnica. Cała reszta, łącznie ze schematem, głównym bohaterem i tematyką...