Teoria trutnia takie sobie wywiady, często w kilku czesciach, z czołowymi postaciami polskiej kultury. Autorki rozmawiały jedynie z mężczyznami, by stworzyc spójną wizje świata, by dowiedziec się o źródłach inspiracji, o poglądach na ojcostwo, różnicach damsko-męskich, świadome rodzicielstwo, tendencjach w literaturze itp. Niektórzy rozmówcy okazali się dowcipnymi, czarującymi i intrygującymi osobami, które przedstawiały swoje pasje, zainteresowania, nawet sięgały do kwestii intymnych, inni nie zainteresowali mnie zbytnio. Wspony mianownik to bycie osoba lamiaca konwencje, przekraczajaca granice estetyki moralnosci konwencjonalnosci. Najlepiej pamiętam rozmowę z dyplomatą, który zresztą podczas redagowania książki zmarł, oraz młodymi pisarzami jak Żulczyk, czy dojrzałymi aktorami jak Andrzej Chyra. Literatura przez duże L była chyba wątkiem przewodnim, oraz osławione spektakle teatralne, nowatorsko wyreżyserowane i odczytane na nowo, które już trafiły do kanonu teatralnego.

Teoria trutnia takie sobie wywiady, często w kilku czesciach, z czołowymi postaciami polskiej kultury. Autorki rozmawiały jedynie z mężczyznami, by stworzyc spójną wizje świata, by dowiedziec się o źródłach inspiracji, o poglądach na ojcostwo, różnicach damsko-męskich, świadome rodzicielstwo, tendencjach w literaturze itp. Niektórzy rozmówcy okazali się dowcipnymi,...

Zachęcona lekturą "Głośniej! Rozmowy z pisarkami" i miłą okładką z Andrzejem Chyrą, sięgnęłam po "Teorię trutnia i inne" i o ile rozmowę z Maciejem Zarembą przeczytałam z dużą przyjemnością, o tyle z innymi wywiadami nie było już tak kolorowo. Być może taki był zamysł autorek, by pytać rozmówców o podobne rzeczy i rzucać "linki" między poszczególnymi wywiadami, ale znudziło mnie i zirytowało czytanie bardzo podobnych pytań, zwłaszcza o Houellebeqa- jakby to On był osią wszystkich wywiadów. Rozmowy bardzo nierówne, nie byłam w stanie wczuć się w sytuację rozmowy, gdyż często pojawiały się dwa pytania- od obu autorek (czasami nie związane ze sobą tematycznie),a rozmówca odpowiadał tylko na jedno, pozostałe zostawiając w próżni (a często było bardzo ciekawe i chciałabym usłyszeć na nie odpowiedź). Najbardziej podobały mi się wywiady z Maciejem Zarembą. Żulczykiem, Kuczokiem i Spiętym. Rozmowa z Chyrą bardzo hermetyczna. Najbardziej rozczarowała mnie rozmowa z Sierakowskim, która zdawała się iść autorkom jak po grudzie. Czułam dziwne napięcie między nimi, a rozmówcą, jakby ten zupełnie nie chciał udzielać tego wywiadu. Ogólnie niestety rozczarowanie, a zapowiadało się tak ciekawie...

Zachęcona lekturą "Głośniej! Rozmowy z pisarkami" i miłą okładką z Andrzejem Chyrą, sięgnęłam po "Teorię trutnia i inne" i o ile rozmowę z Maciejem Zarembą przeczytałam z dużą przyjemnością, o tyle z innymi wywiadami nie było już tak kolorowo. Być może taki był zamysł autorek, by pytać rozmówców o podobne rzeczy i rzucać "linki" między poszczególnymi wywiadami, ale znudziło...

Podróżując z „Teorią trutnia” kilka razy odpowiadałam na pytanie co czytam i kto to napisał. Zwykle nazwiska autorek nic pytającemu nie mówiły, ich zdjęcie i biogramy na skrzydle okładki nic nie mówiły i pozostawało wyjaśnić: Agnieszki pewnie nie znasz, ale druga z nich ze swoim mężem (jego kojarzysz) napisała jeszcze książkę o Gruzji. Niezbyt satysfakcjonujące, w końcu sięgnęłam po „Teorię” właśnie ze względu na Agnieszkę Drotkiewicz. Z rozpoznawalnością książkowych rozmówców było trochę lepiej.

Dziewięć z trzynastu wywiadów powstało dla prasy, głównie „Lampy” i „Wysokich Obcasów”, ale jest też wywiad dla „Playboya”. Pomimo wynikających z tego oczywistych różnic, motywy zazębiają się: role społeczne, literatura, kultura masowa, kuchnia itd. Taki stały zestaw tematów pozwala wprawdzie na intelektualne i emocjonalne skonfrontowanie trzynastu mężczyzn, ale wynika raczej z rozważań i zainteresowań autorek, objawiając czasem merytoryczną łysinę rozmowy.

Czytając próbowałam uchwycić sposób nawiązywania dialogu, na pewno różny dla obu autorek. Agnieszka właściwie bez wstępów, od początku wchodzi pod spód tematu formułując pytania tropiące wspólnotę doświadczeń i wnioski, którym bliżej do syntetycznie ujętych pytań niż błyskotliwych odpowiedzi. Sama w książce mówi o sobie: „Dla mnie najważniejsze u Houellebecqa jest właśnie to, że nie wiem o co mu chodzi. Że muszę sobie zadawać mnóstwo pytań, że gotuje się we mnie od wątpliwości. I to jest bardzo dobre”. Kiedy wynurza się na powierzchnię zagadnienia, jest to naturalny oddech w rozmowie.

Z Anną Dziewit jest inaczej, wiele jej pytań to krótkie piłki. Ponieważ jest bystra, przyspiesza to rytm dyskusji, ale pozwala na uchylenie się od meritum, co najwyraźniej widać w wywiadzie z Sławomirem Sierakowskim. Sierakowskiego pyta „Powiedz, kto Ci się podoba. Doda Ci się podoba?”, Chyrę „Nie myślałeś o tym, żeby po prostu zrobić sobie dziecko?”. Czy to jest wspomniane w opisie wydawnictwa „podważenie kulturowego pancerza”? Chyba raczej sposób, żeby poczuć się w nim lżej i swobodniej.

Podróżując z „Teorią trutnia” kilka razy odpowiadałam na pytanie co czytam i kto to napisał. Zwykle nazwiska autorek nic pytającemu nie mówiły, ich zdjęcie i biogramy na skrzydle okładki nic nie mówiły i pozostawało wyjaśnić: Agnieszki pewnie nie znasz, ale druga z nich ze swoim mężem (jego kojarzysz) napisała jeszcze książkę o Gruzji. Niezbyt satysfakcjonujące, w końcu...