Wstęp. Bohater prezentuje się jako przemądrzały cwaniak czy wręcz arogancki dupek, z przyjemnością, niekoniecznie z potrzeby, wprawiający swych rozmówców w konsternację, co jak przyznaje, sprawia mu dużą przyjemność. Właściwie nie wiedzieć czemu (przedstawiane na wstępie uzasadnienia są na tyle niejednoznaczne, że jakoś nie trafiają do pamięci) pojawia się na miejscu zdarzenia kryminalnego z kilkoma kolejno ujawnianymi tożsamościami. Lubi też chyba pofilozofować, w szybkiej rozgrywce słownej z niespodziewaną partnerką nim odpowie na kolejne pytanie odtworzy w myśli historię swego "rodu", do pradziadka włącznie. Intryga kryminalna zapowiada się ciekawie... Tylko rozwija się bardzo niemrawo a to nieustanne mędrkowanie bohatera nieco utrudnia skupienie się na niej. Po lekturze: stara prawda o fałszywym świecie szpiegów, intryg władzy i jej braku skrupułów, przedstawiona jednak w dość niespójnym biegu różnych wydarzeń nie zawsze logicznie wywodzonych. Pogmatwanie następstw i związków zdarzeń czasem trudne do zrozumienia. Najbardziej nieprawdziwą wydaje mi się zdolność pojedynczej, nie wysoko osadzonej w hierarchii żołnierki-agentki wywiadu do przeprowadzenia skomplikowanej akcji "odwetowej" wobec ludzi z owej władzy odpowiedzialnych za zdradę, realizowane m.in. przez zabójstwo zdrajcy. Wtrącony wątek rajdu komandosów wykonanego przez śledczych w Iraku po księgowego terrorystów interesujący z punktu widzenia wiedzy jednak jakoś nie nazbyt konieczny dla głównej myśli fabularnej.

Wstęp. Bohater prezentuje się jako przemądrzały cwaniak czy wręcz arogancki dupek, z przyjemnością, niekoniecznie z potrzeby, wprawiający swych rozmówców w konsternację, co jak przyznaje, sprawia mu dużą przyjemność. Właściwie nie wiedzieć czemu (przedstawiane na wstępie uzasadnienia są na tyle niejednoznaczne, że jakoś nie trafiają do pamięci) pojawia się na miejscu...

Świetna (i momentami przezabawna) narracja pierwszoosobowa pozwala czytelnikowi widzieć sytuację z punktu cynicznego i sarkastycznego umysłu Seana Drummonda (zresztą jak we wszystkich powieściach Haiga). Tutaj dodatkowo autor zwraca uwagę na losy amerykańskich żołnierzy w Iraku.

Świetna (i momentami przezabawna) narracja pierwszoosobowa pozwala czytelnikowi widzieć sytuację z punktu cynicznego i sarkastycznego umysłu Seana Drummonda (zresztą jak we wszystkich powieściach Haiga). Tutaj dodatkowo autor zwraca uwagę na losy amerykańskich żołnierzy w Iraku.