Towarzysze broni

Przedostatni wydany po polsku tom Sagi Vorkosiganów wprowadza nam motyw klona głównego bohatera. I z mojej perspektywy to jest główny problem tej części bo ja subiektywnie wprost nie znoszę tego tropu. Motywu sobowtóra, podmiany tożsamości i całego związanego z taką historią ambarasu. Tutaj przez pewien czas bardzo mocno się na coś takiego zanosiło. Do tego stopnia, że w połowie książka zaczęła mnie trochę męczyć.

Aż tu nagle, o dziwo po dotarciu do szczytu ww. wątku autorka bardzo szybko go porzuciła. Być może nawet za szybko bo całe związane z sobowtórem zagrożenie zostało zażegnane na przestrzeni paru akapitów w środku książki i to w bardzo luzacki sposób. Niemal można było usłyszeć tekst autorki – aaa daliście się nabrać!

Fabuła biegła natomiast dalej, akcenty nieco się poprzesuwały, tak że do końca było już naprawdę całkiem nieźle. Ot Miles znowu udaremnił złowrogi spisek, spontanicznie dyrygując wszystkimi w około, doprowadzając zarówno swoich wrogów jak i bezpośrednich przełożonych do szaleństwa. A pomagał mu w tym jak zawsze jego niezwykły intelekt i ogromne pokłady szczęścia oraz korzystnych zbiegów okoliczności.

Porządny, lekki, akcyjniak w otoczce sf, choć zdecydowanie nie do dłuższego zapamiętania. Na pewno najsłabsza część z dotychczasowych ale w żadnym wypadku nie ma mowy o tragedii. Niestety jednak wygląda na to, że w kolejnym, ostatnim po polsku tomie, naszego klona będzie zdecydowanie więcej...

Przedostatni wydany po polsku tom Sagi Vorkosiganów wprowadza nam motyw klona głównego bohatera. I z mojej perspektywy to jest główny problem tej części bo ja subiektywnie wprost nie znoszę tego tropu. Motywu sobowtóra, podmiany tożsamości i całego związanego z taką historią ambarasu. Tutaj przez pewien czas bardzo mocno się na coś takiego zanosiło. Do tego stopnia, że w...

Dla mnie jedna z lepszych części, mamy więcej intryg, mniej kosmicznych bitew. Poza tym admirał Miles Naismith trafia na Ziemię, niby planetę na peryferiach, ale okazuje się, że nie do końca.

Splatają się tu wątki z kilku poprzednich serii, w ogóle podziwiam Autorkę za to, że pisze niechronologicznie, a mimo to wszystko ciągle trzyma się logicznej kupy. Słowa wypowiedziane, czyny dokonane gdzieś na obrzeżach którejś fabuły sprzed lat, nagle wyskakują i, z zachowaniem spójności i logiki, walą naszego bohatera po głowie. I nie chodzi tylko o traumy z Dagoola IV. I czasem walą dosłownie.

Najlepszy jest moment, gdy słowa medialnej blagi stają się ciałem, zresztą w ogóle jest to jeden z lepszych momentów sagi. A jeśli dotarliście do tej części to wiecie, że Milesowi przydarzają się naprawdę dziwne rzeczy, a kłopoty to jego specjalność. A dla fanów Ivana informacja: jest i Ivan.

Polski tytuł gubi dwuznaczność angielskiego "Brothers in Arms".

Dla mnie jedna z lepszych części, mamy więcej intryg, mniej kosmicznych bitew. Poza tym admirał Miles Naismith trafia na Ziemię, niby planetę na peryferiach, ale okazuje się, że nie do końca.

Splatają się tu wątki z kilku poprzednich serii, w ogóle podziwiam Autorkę za to, że pisze niechronologicznie, a mimo to wszystko ciągle trzyma się logicznej kupy. Słowa...

Cykl Barrayarski. Lubię. Przyjemnie się czyta. Odpowiednia dawka emocji i zdarzeń nieprawdopodobnych, z których Miles nas wyciągnie. Tylko z tomu na tom Miles robi się zbyt supermeński (tych wydanych w Polsce). No ale skoro sprawnego inaczej (bo kaleka to chyba słowo obecnie niepoprawne politycznie?) zrobiło się bohaterem, to jakoś musi sobie radzić. Wiadomo w małym ciele wielki duch, tylko trochę za dobrze manipuluje otoczeniem.

Cykl Barrayarski. Lubię. Przyjemnie się czyta. Odpowiednia dawka emocji i zdarzeń nieprawdopodobnych, z których Miles nas wyciągnie. Tylko z tomu na tom Miles robi się zbyt supermeński (tych wydanych w Polsce). No ale skoro sprawnego inaczej (bo kaleka to chyba słowo obecnie niepoprawne politycznie?) zrobiło się bohaterem, to jakoś musi sobie radzić. Wiadomo w małym ciele...