Czytając tę pozycję jako dorosła osoba, nie oczekiwałam zbyt wiele po treści. Okazało się jednak, że podróż sentymentalna do przeszłości zespołu była całkiem zajmującą lekturą.

Z wad mogę wskazać ciężkawy styl, wynikający zapewne z próby jak najwierniejszego tłumaczenia. Język niemiecki ma swoją specyficzną strukturę oraz melodykę. Jeśli wkradną się one (choćby tylko czasem) w przekładane zdanie, odbierają przetłumaczonemu tekstowi naturalne, swobodne brzmienie. Po takiej lekturze możemy przejąć je jako manierę i nieświadomie powielać, póki nie zatrzemy ich inną.

Czytając tę pozycję jako dorosła osoba, nie oczekiwałam zbyt wiele po treści. Okazało się jednak, że podróż sentymentalna do przeszłości zespołu była całkiem zajmującą lekturą.

Z wad mogę wskazać ciężkawy styl, wynikający zapewne z próby jak najwierniejszego tłumaczenia. Język niemiecki ma swoją specyficzną strukturę oraz melodykę. Jeśli wkradną się one (choćby tylko...

Po 10 latach książka ta została wyciągnięta z czeluści kartonów na strychu i przeczytana z sentymentem jeszcze raz :).
Autorzy ukazują w niej początkowy sukces zespołu Tokio Hotel.
Miło było powspominać stare czasy,kiedy to szalało się na widok tych czterech chłopców :).
Książka generalnie przeznaczona jest dla młodzieży i takim też językiem jest napisana,co mnie,26-latkę,nieco denerwowało.
Straszna naiwność bije z jej kartek,ale to cudowne wspomnienia :).
Nie ukrywam,ze chciałabym nowej książki o TH z uwzględnieniem ich dalszej kariery,trwającej do dziś.

Po 10 latach książka ta została wyciągnięta z czeluści kartonów na strychu i przeczytana z sentymentem jeszcze raz :).
Autorzy ukazują w niej początkowy sukces zespołu Tokio Hotel.
Miło było powspominać stare czasy,kiedy to szalało się na widok tych czterech chłopców :).
Książka generalnie przeznaczona jest dla młodzieży i takim też językiem jest napisana,co...

Wspaniała książka!! Dzięki niej dowiedziałam się o zespole Tokio Hotel i zaczęłam go słuchać.
Z wywiadów z chłopakami emanuje szczerość i humor, a rozdział, w którym opisywana jest ich każda piosenka z albumu Schrei jest fenomenalny. Wspaniały pomysł...
I cóż, muszę przyznać- kolorowe zdjęcia na środku mnie urzekły. Do tego opisy fryzur Billa sprawiły, że ja sama chcę takie mieć a to, że cały czas przywoływane były wypowiedzi Billa, Toma, Georga i Gustava dawały wrażenie rozmowy z idolami. Jedyne co denerwowało to ciągle powtarzany wyraz- BRAVO. Wrrr... Polecam:D

Wspaniała książka!! Dzięki niej dowiedziałam się o zespole Tokio Hotel i zaczęłam go słuchać.
Z wywiadów z chłopakami emanuje szczerość i humor, a rozdział, w którym opisywana jest ich każda piosenka z albumu Schrei jest fenomenalny. Wspaniały pomysł...
I cóż, muszę przyznać- kolorowe zdjęcia na środku mnie urzekły. Do tego opisy fryzur Billa sprawiły, że ja sama chcę...

Gdy ją kupowałam byłam wielką fanką zespołu. Przeczytałam ją zatem z zapartym tchem, jednak jeśli mam być szczera.. bez porównania wszystkie inne (zagraniczne) biografie TH są o niebo lepsze!

Nie mniej jednak, pozycja obowiązkowa dla każdego fana. :)

Gdy ją kupowałam byłam wielką fanką zespołu. Przeczytałam ją zatem z zapartym tchem, jednak jeśli mam być szczera.. bez porównania wszystkie inne (zagraniczne) biografie TH są o niebo lepsze!

Nie mniej jednak, pozycja obowiązkowa dla każdego fana. :)

Tokio Hotel było swoistym fenomenem muzyki młodzieżowej - kilka lat temu cieszyło się tak wielką popularnością jak teraz 1D czy R5. Zespół zyskiwał dzięki niepokornemu image'owi, naturalności oraz dość ostrej, rockowej muzyce, którą grał. A książka?

Książka jest niestety bardzo słaba. Nie odsłania żadnych tajemnic zespołu, których prawdziwi fani by nie znali. Z kolei nie-fanom nie mówi kompletnie nic o powodach sukcesu zespołu. Większą część jej treści stanowią ugładzone i nudne cytaty zerżnięte z niemieckiej prasy oraz gładkie słówka ich wychwalające. Całość dopełnia wywiad z trzema fankami oraz zapis chatu z Billem i spółką. Kompletnie nic nie wnoszą do tematu...

Tokio Hotel było swoistym fenomenem muzyki młodzieżowej - kilka lat temu cieszyło się tak wielką popularnością jak teraz 1D czy R5. Zespół zyskiwał dzięki niepokornemu image'owi, naturalności oraz dość ostrej, rockowej muzyce, którą grał. A książka?

Książka jest niestety bardzo słaba. Nie odsłania żadnych tajemnic zespołu, których prawdziwi fani by nie znali. Z kolei...

Ciekawa biografia ,szkoda tylko ,że tak wcześnie wydana bo być może udałoby się uchwycić jeszcze dalsze losy kariery zespołu.

Ciekawa biografia ,szkoda tylko ,że tak wcześnie wydana bo być może udałoby się uchwycić jeszcze dalsze losy kariery zespołu.

Bardzo lubię książki biograficzne. Zwłaszcza te dotyczące moich idoli, ulubionych pisarzy, aktorów, wykonawców, czy - jak w tym wypadku - zespołów. Fanką Tokio Hotel jestem już długi czas, szukałam jakiejś ciekawej książki o tym zespole. Na szczęście dowiedziałam się o istnieniu tej - 'Tokio Hotel: Najgłośniej jak potrafisz' - bo już miałam brać się za czytanie po niemiecku z książką i słownikiem języka niemieckiego pod pachą.

Książka została napisana przez dwóch dziennikarzy - Michaela Fuchs-Gamböcka i Thorstena Schatz w 2007 roku, czyli dwa lata po przełomowym debiucie zespołu dzięki singlowi 'Durch Den Monsun'. To, co mi się w tej książce podobało, to to, że oprócz zwykłej noty biograficznej zostały zamieszczone też fragmenty wywiadów z Billem, Tomem, Gustavem i Georgiem, ich przemyślenia a także opis wczesnych lat dzieciństwa. Nieraz się uśmiałam, gdy czytałam o szkole bliźniaków, jakimi byli rozrabiakami, i jak ich koledzy z klasy nosili koszulki 'I hate Bill&Tom'. Książka zawiera także komentarze fanek zespołu, za co cenią chłopaków, dlaczego ich muzyka jest dla nich ważna itp.

Wiem, że wiele ludzi nie pała miłością do Tokio Hotel - głównie z powodu wyglądu Billa. Nie rozumiem takich ludzi, ponieważ nie ocenia się osób po wyglądzie, ale po charakterze. W moim przypadku było właśnie tak, ze widok głównego frontmana przyciągnął mnie do zespołu. Kilka lat temu nie lubiłam Tokio Hotel - wszystko przez opinię znajomych, którzy ich obrażali, a nawet nie słyszeli jednej piosenki. Ja jednak postanowiłam przesłuchać najpierw ich płyt, a potem dopiero osądzać - i wyszło tak a nie inaczej, zostałam fanką tego niemieckiego zespołu. Po przesłuchaniu płyt, zakochałam się w wokalu Billa, ogółem w całej muzyce. I chociaż znajomi wciąż się na mnie rzucają, jak mogę słuchać tego '(the)Billa' i spółki, ja się tym nie przejmuję - mam swoje zdanie i będę słuchać kogo mi się tylko żywnie podoba.

Jestem bardzo zadowolona po przeczytaniu tej lektury, ponieważ nie tylko uzupełniłam swoją wiedzę na temat bliźniaków Kaulitz, Georga i Gustava, ale także miło spędziłam czas. Polecam ją fanom Toki Hotel i nie tylko. Może po przeczytaniu tej książki przekonacie się do tego zespołu. I taka mała ciekawostka - tytuł książki, to tak naprawdę tytuł reedycji płyty Schrei (Krzyk) - Schrei: So laut du kannst (krzycz najgłośniej jak potrafisz).

Bardzo lubię książki biograficzne. Zwłaszcza te dotyczące moich idoli, ulubionych pisarzy, aktorów, wykonawców, czy - jak w tym wypadku - zespołów. Fanką Tokio Hotel jestem już długi czas, szukałam jakiejś ciekawej książki o tym zespole. Na szczęście dowiedziałam się o istnieniu tej - 'Tokio Hotel: Najgłośniej jak potrafisz' - bo już miałam brać się za czytanie po niemiecku...

Jejc jak ja czytalam to ze szczescia az sie trzeslam ona jest cudowna

Jejc jak ja czytalam to ze szczescia az sie trzeslam ona jest cudowna

Fajna, ale tłumaczenie trochę toporne.

Fajna, ale tłumaczenie trochę toporne.