Dwie twarze Kąkolewskiego - reportażysty i niestrudzonego śledczego, który wraca do tematu po latach, żeby choć o krok zbliżyć się do prawdy.

Dwie twarze Kąkolewskiego - reportażysty i niestrudzonego śledczego, który wraca do tematu po latach, żeby choć o krok zbliżyć się do prawdy.

Polecam mistrza literatury faktu
Oto kilka zachęcających cytatów i informacji zawartych w książce WĘZŁY WOJNY.
" Pracuję tu 15 lat, 3 metry od bramy. Jeszcze nigdy nie weszłam tam, moja noga tam nie postała, nie zrobiłam tego kroku, nie wiem jak tam jest. Prędzej znajdę się na Alasce. Jedyne miejsce na świecie, którego nigdy nie zobaczę" - Sianokosy w Brzezince
"...placu 1 Maja. Dąb ten otoczony był kultem, ponieważ w czasie pobytu we Wrocławiu zasadził go Adolf Hitler. W stolarni postarałem się o kwas solny. Kiedy w czasie zaciemnienia wracałem z objazdu miasta, podkradałem się pod dąb i podlewałem go kwasem solnym". - Mieszczanin wrocławski
" w której amerykańscy chuligani przerywają bójkę na widok policji i zaczynaja wykonywać rytmiczne ruchy na miejscu: jakby udawanie tańca. Jest to jak mi wyjaśniono - autentyczny sposób stosowany przez chuliganów. A ten taniec to twist". - Polska z wyobraźni
"W 1936 roku pan Georg kazał wyrąbać cały szmat wspanialej dąbrowy nad jeziorem, którą od stuleci nazywano Dembrowe i zasadzić iglasty las, aby ze swoich posiadłości wymazać polskie słowo," - Pan Georg opuszcza Polskę
" Największe święto to Zaduszki i Wszystkich Świętych ... Przyciszonymi głosami śpiewają Pieśń o zabiciu". - Pieśń o zabiciu
"Z jej wiarą nic nie zmieniajcie, niech przystępuje do komunii, będę miał opłatek, który nie będzie komunikantem, pod rękawiczką, dla niej specjalnie.". - Krzesła są poczciwsze.
"Hymn republiki zaczynał się od słów : Jak Niemcy od Pińczowa szli..." - Całowałem żelazo
"Hitler proponuje Zakrzewu transakcję: ofiarowuje młody las koło wsi w zamian za jej nazwę. W razie dokonania tej sprzedaży wieś nazywałaby się Buschdorf. Mieszkańcy odrzucają propozycje,...". - Skrócona saga rodu Horstów
" My, wojenne kobiety, straciłyśmy, tych których kochałyśmy. Miałyśmy mężów z konieczności, gdy zabrakło tych wybranych. " - Do pełna.
"W czasie wojny był przesąd, że jeśli zdradzi się osobę kochaną, ona zginie. Nigdy nie dowiedziałam się na czym polegała praca mojego męża. Domyślam się, że zajmował się kontrwywiadem, otrzymał rozkaz pracy w granatowej policji. Wymagało to bohaterstwa: znoszenia pogardy. Nawet ja jakąś cząstką byłam po stronie gardzących. " - Rzeka podziemna
" Środowisko warszawskiego gestapo uważane było za kloakę. Pozbywano się tu z Reichu najgorszego elementu. Awanturnicy, sadyści pijacy, łapownicy, znalazłszy się w tym niebezpiecznym mieście, przeciążeni pracą, zmęczeni okrucieństwem, dzień i noc w dyspozycji, gromadzili się w kasynach gdzie pili na umór."" -Gestapowski śnieg
"Błagano go, by nie kupował, bo zhańbi klasztor. Było to miejsce pogardzane, Japończycy omijali je z daleka. Grzebano tam padłe zwierzęta. Bezgraniczna pokora, święte wyzwanie, święty upór kazał św. Maksymilianowi umieścić tam klasztor. Dwie góry oddzielały klasztor od miejsca wybuchu. Wszyscy ocaleli. Nikt nie został ranny. Nie dostały się tam odpady radioaktywne. "
" ..święty Maksymilian odgadł jego myśli, co zapowiada fakt, że jedyny raz w dziejach Oświęcima esesman usłuchał więźnia : Fritsch, zastępca komendanta poddał się woli świętego Maksymiliana."
"W Oświecimiu nie błagało się o życie. To doprowadzało esesmanów do dzikiej wściekłości - było naruszeniem ich władzy. Każdy, kto by tak zrobił (wypadki takie były niezmiernie rzadkie),to po to, żeby zginąć natychmiast" - Wydanie świętego Maksymiliana w ręce oprawców.

Polecam mistrza literatury faktu
Oto kilka zachęcających cytatów i informacji zawartych w książce WĘZŁY WOJNY.
" Pracuję tu 15 lat, 3 metry od bramy. Jeszcze nigdy nie weszłam tam, moja noga tam nie postała, nie zrobiłam tego kroku, nie wiem jak tam jest. Prędzej znajdę się na Alasce. Jedyne miejsce na świecie, którego nigdy nie zobaczę" - Sianokosy w Brzezince
"...placu...

Nieprawdą jest, że drugiej wojny światowej już nie ma. Że to miniona trauma dotycząca wyłącznie pokolenia w niej uczestniczącego. Że świat po niej jest szczęśliwy w odzyskanym czasie pokoju. "Druga wojna światowa (…) jest obecna, aktualna, co więcej, w miarę oddalania się w czasie, coraz bardziej zagłębiamy się w jej wątki."
Taką tezę postawił sobie autor pisząc w latach 70. i 80. ubiegłego wieku reportaże o zwykłych ludzkich losach i faktach historycznych z pierwszych stron gazet, tych wojennych i powojennych. O supłach, supełkach i węzłach na życiu, które zapętlały okoliczności, inni ludzie lub były zawiązywane samemu sobie, w walce o własne życie. Tak jak Irena Ch. uwikłana w pracę na rzecz gestapo i ruch oporu, ratując i mordując wiele osób. Jak partyzant Andrzej K. toczący wojnę w lasach i ginący za ojczyznę 20 lat po jej zakończeniu w reportażu "Pierwszy żołnierz III wojny". Jak oświęcimscy więźniowie zamieszkujący i podejmujący pracę na terenie obozu, nie mogąc się uwolnić od miejsca swego cierpienia. Jak Marianna T. niepotrafiąca przerwać powojennych, toksycznych więzów wdzięczności za uratowanie jej życia. Jak kobieta o pseudonimie „Lawa” zapętlona między dwoma mężczyznami, dokonując wyboru unieszczęśliwiającego nie tylko całą ich trójkę, ale i później narodzone dzieci. Jak Franciszek Gajowniczek, któremu darowano życie z brzemieniem bycia wartym poświęcenia się przez jego wybawiciela Maksymiliana Kolbe. Jak Kut-morderca i Doliński-wzorowy obywatel w jednej osobie w nierozerwalnym węźle dalszego życia nawet po wojnie.
Takich historii zagmatwanych, poplątanych, uwikłanych, i co najsmutniejsze, przekazanych kolejnym pokoleniom, autor ujął w tych reportażach kilkadziesiąt. Wszystkie z piętnem dziedzictwa. Ja również taki supeł wojenny otrzymałam od mojej mamy. Ówcześnie kilkuletniego świadka eksterminacji Żydów. Obraz, który nigdy nie był moim osobistym udziałem, a który widzę ilekroć pada słowo wojna: scenę rozstrzeliwania miejscowego żydowskiego lekarza wraz z żoną i dziećmi i czerwoną krew sączącą się spomiędzy palców jego dłoni przyłożonych do twarzy.
Ile pokoleń przeminie, by te węzły historii i przeznaczenia rozplątać, rozsupłać, wygładzić wyprostować, wyjaśnić, przeciąć?
Autor twierdzi, że "mimo upływu (…) lat, sprawy te pozostaną w znacznej mierze niewyjaśnione, budząc wiele pytań, kontrowersji i wątpliwości". Zwłaszcza te najbardziej znane z historii oficjalnej, najgłośniejsze: denuncjacja „Grota”, zdrada i wydanie Niemcom Maksymiliana Kolbe czy polskich szpiegów pracujących dla okupanta.
Wbrew pozorom wojna nadal trwa, a rozsupływanie jej węzłów jest powolne lub w ogóle niemożliwe.
http://naostrzuksiazki.pl/

Nieprawdą jest, że drugiej wojny światowej już nie ma. Że to miniona trauma dotycząca wyłącznie pokolenia w niej uczestniczącego. Że świat po niej jest szczęśliwy w odzyskanym czasie pokoju. "Druga wojna światowa (…) jest obecna, aktualna, co więcej, w miarę oddalania się w czasie, coraz bardziej zagłębiamy się w jej wątki."
Taką tezę postawił sobie autor pisząc w...

Jeśli spodziewasz się prostej historii o życiu, walkach, miłościach i przygodach, kilku ludzi w czasach II wojny światowej, to lepiej odłóż książkę na miejsce. Kąkolewski to mistrz reportażów, zaangażowany do głębi w to, co robi, materiałów do książki szukał kilka dekad, w czasie pisania miał wiele zagwozdek, z czym nie kryje się i wyjawia to w kilku momentach. Zaznaczam "mistrz reportażów". Reportaż jest tu słowem-klucz. To nie nowelka, to reportaż, nie ma to być lekka opowiastka do przeczytania jednym tchem w trwodze o ulubionych bohaterów. Zmusza do myślenia, fakt, momentami trudna, bo trudnego do opisania tematu podjął się autor, ale w fantastyczny sposób splótł w jedno tak wiele ludzkich żyć, tworząc "Węzły Wojny" i należy mu się za to spore uznanie.

Jeśli spodziewasz się prostej historii o życiu, walkach, miłościach i przygodach, kilku ludzi w czasach II wojny światowej, to lepiej odłóż książkę na miejsce. Kąkolewski to mistrz reportażów, zaangażowany do głębi w to, co robi, materiałów do książki szukał kilka dekad, w czasie pisania miał wiele zagwozdek, z czym nie kryje się i wyjawia to w kilku momentach. Zaznaczam...

Historia, która nie ma końca. Ciekawe spojrzenie na to, co wydarzyło się w Polsce, na to, jak wszystko lubi się zapętlać. Na to, że nie da się powiedzieć, że coś jest czarne, lub białe. Zawiłość losów ludzkich. Świetny reportaż "Wydanie św. Maksymiliana w ręce oprawców" trzyma w napięciu i ciekawości. Oburza rola Wajdy i Waltera (autorytetów 2014 r.!),a zarazem podkreśla ciągłość historii. Przeraża ile zła może czynić jeden człowiek, ale i napawa podziwem postawa choćby Kolbego - człowieka modlitwy za swych wrogów, prześladowców, za swoich Judaszów. Węzły wojny... zadziwiające węzły.

Historia, która nie ma końca. Ciekawe spojrzenie na to, co wydarzyło się w Polsce, na to, jak wszystko lubi się zapętlać. Na to, że nie da się powiedzieć, że coś jest czarne, lub białe. Zawiłość losów ludzkich. Świetny reportaż "Wydanie św. Maksymiliana w ręce oprawców" trzyma w napięciu i ciekawości. Oburza rola Wajdy i Waltera (autorytetów 2014 r.!),a zarazem podkreśla...

nudne

nudne

Książa warta jest przeczytania dla osób interesujących się tą tematyką. Może niektóre z opowiadań będą takie monotonne jednakże większość wciąga tak iż nie można się oderwać od niej.

Książa warta jest przeczytania dla osób interesujących się tą tematyką. Może niektóre z opowiadań będą takie monotonne jednakże większość wciąga tak iż nie można się oderwać od niej.

Z wielkim trudem przeczytałam. Książka podzielona na kilka opowieści. Jedne wciągają, inne są po prostu ciężko opisane i z trudem je czytałam. I tak w kółko. Męczyły mnie te momenty, a wolałabym tą książkę przeczytać jednym tchem, gdyż lubię tę tematykę.

Z wielkim trudem przeczytałam. Książka podzielona na kilka opowieści. Jedne wciągają, inne są po prostu ciężko opisane i z trudem je czytałam. I tak w kółko. Męczyły mnie te momenty, a wolałabym tą książkę przeczytać jednym tchem, gdyż lubię tę tematykę.