Autor bardzo sprawnie posługuje się językiem i w pięknych słowach opisuje Czapskiego, zwłaszcza w ostatnim rozdziale. Ale niedopuszczalne w mojej ocenie jest to wszechobecne „Ja” autora i jego personalne wycieczki oraz opowieści nie związane z Czapskim. Nie po to kupiłam tą książkę. Z portretu Czapskiego wyłonił się Wojciech Karpiński jeśli nie zakompleksiony, to z całą pewnością próżny, który mimo, że pisze o kimś innym, to musi koncentrować uwagę na sobie. Nie rozumiem np. dlaczego autor nie pokusił się na tłumaczenie obcojęzycznych cytatów. Nigdy się z czymś takim nie spotkałam. Przecież nie każdy czytelnik zna francuski, niemiecki, rosyjski. Zadziwiające są też dla mnie opowieści autora o jego podróży do Polski i jego (autora) spotkaniach z Michnikiem i innymi „ważnymi” postaciami, o Gombrowiczu (którego nie znosił Czapski) i jego stosunku do Simone Weil. Autor poprzez te dygresje oczywiście płynnie przechodzi do opowieści o Czapskim i oczywiście służą one naświetleniu postaci tego wielkiego artysty, to ja mam nieodparte wrażenie, że miały jedynie na celu zaprezentowanie jedynie w całej krasie „pawiego ogona” Wojciecha Karpińskiego. Być może jestem mocno niesprawiedliwa, ale jestem zawiedziona, bo nie tego się spodziewałam biorąc do ręki „Portret Czapskiego”.

Autor bardzo sprawnie posługuje się językiem i w pięknych słowach opisuje Czapskiego, zwłaszcza w ostatnim rozdziale. Ale niedopuszczalne w mojej ocenie jest to wszechobecne „Ja” autora i jego personalne wycieczki oraz opowieści nie związane z Czapskim. Nie po to kupiłam tą książkę. Z portretu Czapskiego wyłonił się Wojciech Karpiński jeśli nie zakompleksiony, to z całą...