Aleksander Wojciechowski

W albumie napisano, że erotyka Wróblewskiego jest tak dramatyczna jak jego twórczość, cieszę się, bo podzielam to zdanie. Wyziera mi z jego obrazów smutek, przytłaczająca samotność. Te obrazy odbieram erotycznie, nawet, jeśli takie nie są i odbierałam je tak już wcześniej, więc nie ma tu żadnej podświadomej sugestii. Np. taki "Cień Hiroszimy", obraz minimalistyczny, bardzo takie lubię, czuję to, ale ja tu widzę cipki w tych ciosanych pociągnięciach pędzla, potem widzę je już wszędzie, w "Człowieku na wózku", "On i ona". To przytłaczające, ale nie uwierzę, że artysta nie chciał, żebym już zawsze widziała u niego ten kształt, nawet łodzie w "Plaży" są akurat takie muszelkowate, no akurat przypadkiem. Można się doszukiwać tutaj drugiego dna, czy cipka to tylko miejsce przyjemności, pewnego rodzaju narzędzie, czy też początek stworzenia, tego dobrego, ale i złego. Wszak w Hiroszimie potrzeby ludzkie nie giną, ale poczucie człowieka, że został spłodzony i z łona matki wyszedł też jest wszechobecne, być może to taki moment w życiu człowieka, że ta przyjemność i poczucie bycia dzieckiem stają się ważne, składają się na szczęście i pomagają w poczuciu bezsensu? Potwierdzeniem mojej tezy mógłby być "Człowiek w wózku", ewidentnie już zbyt dorosły, ale jednak wewnątrz wózka, może to żal za utraconym dzieciństwem, beztroską, a może po prostu jakaś miłość do waginy, tej, która jest źródłem uciech teraz i tej, bez której nigdy nie mogłoby to się stać? Wróblewski uświadomił mi, po raz kolejny, że ludzie są różni, to, że ja jestem prawdopodobnie najszczęśliwszym i najoptymistyczniejszym człowiekiem na ziemi nie oznacza, że w innych nie ma pokładów cierpienia. Mam takiego kolegę, który zdaje się być człowiekiem smutnym i melancholijnym, a jednocześnie opętanym seksem, upatruje w kobietach ucieczkę od melancholii, może to jest to, co przekazuje nam Wróblewski? Piękny obraz "Rozstrzelanie V" znów zmusza mnie do interpretacji, do wejścia głębiej. Kogo rozstrzelano? Na obrazie trzy postaci, dorosła, dziecko i rozstrzelana, cała w rozsypce. Może tak naprawdę jest ich dwóch, a może nawet jeden. Może obraz należy rozumieć dosłownie, a może to tylko odarcie z dziecięcych marzeń? Pogoń za nieosiągalną beztroską z czasów dzieciństwa? W dorobku malarza tych rozstrzelań jest kilka, np. moje ulubione, wzruszające "Rozstrzelanie VIII". Nie zawsze zgadzam się z estetyką malarza, "Nagrobek kobieciarza" przedstawiający wielkiego kutasa zupełnie mi się nie podoba, ale to już moje osobiste przekonanie, że w kutasach nie ma niczego ładnego, są zwyczajnie użytkowe. Wróblewski to mistrz, trzeba znać.