Twain sprawdza się jako humorysta i aforysta, ale jego opowiadania - przynajmniej zawarte w niniejszym zbiorze - mogą najwyżej służyć jako dydaktyczne historyjki dla średnio zaawansowanej młodzieży. Jest to proza dobroduszna, ale mocno już dziś archaiczna. Autor ucieka się do grubych metafor i topornych puent, co każe się domyślać, że nie był najwyższego zdania o możliwościach umysłowych rodaków. Dziś ta łopatologia razi, choć można się spodziewać, że po drugiej stronie Atlantyku wciąż jest w cenie.
Swego czasu widziałem ekranizację tytułowego opowiadania, którą określiłbym jako przyzwoitą. I właśnie przyzwoitość samego Twaina, przezierającą z kart zbioru, należy docenić, podobnie jak jego zdrowy rozsądek; lekturę można wszakże ograniczyć do pierwszego i ostatniego opowiadania, pozostałe kwitując wyświechtaną maksymą, iż pieniądze mają na ludzi zgubny wpływ.

Twain sprawdza się jako humorysta i aforysta, ale jego opowiadania - przynajmniej zawarte w niniejszym zbiorze - mogą najwyżej służyć jako dydaktyczne historyjki dla średnio zaawansowanej młodzieży. Jest to proza dobroduszna, ale mocno już dziś archaiczna. Autor ucieka się do grubych metafor i topornych puent, co każe się domyślać, że nie był najwyższego zdania o...