Podróż po siebie

To jest taka książka, którą się chłonie "z latarką pod kołdrą". Dla mnie mistycznie monomitalna. Czas przy niej jednocześnie gęstnieje i znika.

To jest taka książka, którą się chłonie "z latarką pod kołdrą". Dla mnie mistycznie monomitalna. Czas przy niej jednocześnie gęstnieje i znika.

Z refleksją bardzo osobistą i całkiem nie merytorycznie – żadna to recenzja ale chcę polecić. Wróciłam do „Podróży po siebie” po kilku miesiącach od pierwszych z nią spotkań (choć co jakiś czas zaglądałam to tu to tam). Chcę powiedzieć, że nadal jest mi z tą książką dobrze. Nadal odnajduję te opowieści w sobie a siebie w nich ale za każdym razem inaczej, w innym miejscu… To trochę uświadomienie tego, że życie nie stoi w miejscu, że doświadczenia przybywa a ja zawsze w tym kole życia ale jednak raz tak raz siak obrócona. A wszystko pomimo czasu i ponad czasem. Te historie, na chwilę mnie zatrzymują i pozwalają spojrzeć inaczej bo też unoszą lekko ponad pył ziemi. Lubię tę książkę również przez to, że nie muszę spędzać nad nią połowy dnia, mogę pobyć z wybraną opowieścią przez chwilę i iść dalej coś sobie zabierając. To sprawia, że książka jest blisko. A kiedy jest blisko to chyba spełnia swe zadanie. Dorota Bielska spisała opowieści pięknym językiem. Dla mnie język opowieści jest niezwykle ważny. Za tym słowem idę w krainy, w przestrzenie, ponad czasem, czuję i słyszę, jestem… Jarek Rebeliński dopełnił historie ilustracjami, które nie narzucają ale otwierają. W sferze graficznej też jest mi tu dobrze. Miałam dla Podróży miejsce na półce z książkami z kręgu mitów ale przez pół roku nie dotarła tam. Cały czas leży na półce obok mojego ulubionego fotela, na wyciągnięcie ręki. Poprzednim razem historia z bizonami, tak bardzo była ze mną, że koniec końców przetworzyłam i przelałam część swoich myśli i tę swoją podróż w rzeźbę. A opowieść nadal trwa. Cudowne. Dzielę się tym osobistym spotkaniem z książką bo uważam, że opowieści o charakterze mitycznym są nam bardzo potrzebne, my zaś cywilizacyjnie straszliwie się od nich oddzieliliśmy i nie potrafimy uporządkować pewnych podstawowych spraw, gubimy się bez takich opowieści. Pewne tematy ponad wiekami i bez względu na szerokość geograficzną są dla nas tym samym, mają to samo źródło i to samo ujście. Rzecz jasna polecam Wam, sięgnijcie po tę książkę. Myślę, że wiele osób ma szansę znaleźć w niej coś ważnego. Ja bym się nad nią pewnie zatrzymała również w wieku nastoletnim i kiedyś chciałabym zaproponować ją mojej córce.

Z refleksją bardzo osobistą i całkiem nie merytorycznie – żadna to recenzja ale chcę polecić. Wróciłam do „Podróży po siebie” po kilku miesiącach od pierwszych z nią spotkań (choć co jakiś czas zaglądałam to tu to tam). Chcę powiedzieć, że nadal jest mi z tą książką dobrze. Nadal odnajduję te opowieści w sobie a siebie w nich ale za każdym razem inaczej, w innym miejscu… To...

Pan Mōjin został znienacka napadnięty i brutalnie zamordowany w sposób, którego nie powstydziłby się Hannibal Lecter. Szczęśliwie, każdy z trzech sprawców zbrodni jest znany.
Kodeks etyczny samuraja wymaga stosownej reakcji ze strony poddanych zamordowanej osobistości, dlatego odpowiedzialność zemsty honorowej podejmuje młody Keikokuhebi. Kochająca matka żegna go słowami, które zachwyciłyby każde dziecko idące rano do szkoły: “wróć mądrzejszy - lub martwy”.
Co ciekawe, matka nie mówi “wróć zwycięski”, choć syn wyrusza do walki. Dlaczego? To pierwsza zagadka. Wraz z postępem krwawej misji, pytań jest więcej. Dlaczego pan Mōjin został zamordowany? Czy Keikokuhebi na pewno ma zdolności, które pozwolą mu pomścić zwierzchnika, ale też ocalić własne życie? Czy głównym celem wyprawy jest zimna zemsta, czy raczej wyjaśnienie motywów zbrodni - a może uzyskanie świadomości i zemsta są realnie jednym i tym samym? Czy prawdziwe zadanie jest w ogóle związane z panem Mōjin? Lub jeszcze dziwniej: może żaden Keikokuhebi nigdzie tak naprawdę nie wyruszył, lecz cały czas towarzyszymy panu Mojin, który wobec śmierci (we śnie?) zdaje sobie sprawę z tych stron własnej psyche, które ukryte dotąd w nieświadomości za zasiekami kodeksu bushido i własnej roli społecznej, wydostały się burzliwie na światło dzienne, po latach dobrowolnej ślepoty i wytężonej nieuważności?
A może, a może, a może. Pytań jest wiele, a w zależności od wybranej odpowiedzi namnażają się kolejne. Jak one wszystkie mieszczą się w tej krótkiej, prostej opowieści?
Narratorka nie zostawia nas z żadną legalną wykładnią, może nawet sama jej nie zna. Zabiera nas w głąb lasu, gdzie dokonano zbrodni - i tam osacza pytaniami.
Zarys "Małpiej lekcji", mojej ulubionej z siedmiu opowieści składających się na "Podróż po siebie", daje pewien obraz całości. Obok jungowskiej zagadki kryminalnej o panu Mōjin są tam też historie opowiadające o zmianie, przeżywaniu straty, żałoby, odrodzenia, tożsamości, miłości, rozstania i psychicznej pełni. Brzmi to wszystko bardzo mądrze, ale bez obaw, to proste opowieści dla dzieci i młodych (choć na ogół dalekie od krajobrazów Disneya). Ich wielką zaletą jest właśnie prostota, nawet szklana przezroczystość. To nie bajki z morałem, ezopowe metafory, przypowieści ani wychowawcze czytanki, i w żadnym razie nie jest to też to motywacyjne, pretensjonalne męczenie buły w stylu Coelho. Nic z tych rzeczy. Pomimo znaczeń ukrytych w obrazach, to historie lekkie, oryginalne, osobiste i obrazo-twórcze.
Z tym ostatnim aspektem współgra piękna edycja. Duży format, siedem pięknych nasyconych kolorów (nie wiem nawet, jak fachowo nazwać większość z nich),przestrzeń i miejsce na oddech. Grafiki i staranność edytorska podnoszą jeszcze wartość tej szczególnej książki.
Duże podziękowania i ukłony należą się Autorom za tak twórczy prezent.
U celu tej podróży nie spotkamy się razem. Każdy dociera gdzie indziej. I to jest ok, tak być powinno.
Ważne tylko, żeby wrócić mądrzejszym.

Pan Mōjin został znienacka napadnięty i brutalnie zamordowany w sposób, którego nie powstydziłby się Hannibal Lecter. Szczęśliwie, każdy z trzech sprawców zbrodni jest znany.
Kodeks etyczny samuraja wymaga stosownej reakcji ze strony poddanych zamordowanej osobistości, dlatego odpowiedzialność zemsty honorowej podejmuje młody Keikokuhebi. Kochająca matka żegna go słowami,...

Przeczytałam. Jestem zachwycona. Nie znałam tych baśni, a autorka przekazała je czytelnikowi w sposób poetycki ale jasny i prosty. Rysunki w sposób fantastyczny uzupełniają treść. Każda baśń powoduje u czytelnika ogromne refleksje. Polecam, polecam, polecam ❤️

Przeczytałam. Jestem zachwycona. Nie znałam tych baśni, a autorka przekazała je czytelnikowi w sposób poetycki ale jasny i prosty. Rysunki w sposób fantastyczny uzupełniają treść. Każda baśń powoduje u czytelnika ogromne refleksje. Polecam, polecam, polecam ❤️

Książka do przeczytania jednym tchem, ale do powrotów też. Na trochę, na chwilę, na pamiętanie lub pocieszenie.
Ilustracje zwalają z nóg. Są splecione z tekstem, oddychają nim, niemal poruszają się w rytm.

Książka do przeczytania jednym tchem, ale do powrotów też. Na trochę, na chwilę, na pamiętanie lub pocieszenie.
Ilustracje zwalają z nóg. Są splecione z tekstem, oddychają nim, niemal poruszają się w rytm.

Zapraszamy na stronę Wydawnictwa https://youart.pl/produkt/podroz-po-siebie/

Zapraszamy na stronę Wydawnictwa https://youart.pl/produkt/podroz-po-siebie/