Wokół gwałtu narosło wiele uprzedzeń i mitów, a wszystko przez to, że jest to zjawisko widziane z perspektywy uprzywilejowanych członków patriarchatu, dla których kobieta przez wieki była traktowana jako własność i była składową inwentarza. Zmiany spojrzenia na jej rolę i miejsce w społeczeństwie sprawiły, że zaczęto poruszać problem różnorodnych form przemocy. Dzięki wywalczeniu praw kobiety mogą głosować, kandydować na ważne stanowiska, studiować i pracować, a mimo tego nadal mamy wiele do zmienienia. Po wydarzeniach z ostatnich kilku dni i śledzeniu tego, w jaki sposób na gwałt reagują różne grupy możemy się przekonać, że ciągle bardzo dobrze ma się przekonanie, że kobietę można przymusić do obcowania płciowego, obwinić ją o to, że doszło do tragedii, objaśniać jej, ze wyświadczono jej przysługę lub twierdzić, że sama jest sobie winna. Bywają też głosy objaśniające, że pewnych grup zawodowych np. prostytutek nie można zgwałcić, czyli że zawsze na wszystko powinna się godzić i nie ma prawa odmówić, co można przełożyć na sytuację, kiedy zatrudnia się tragarza i on zawsze musi wszystko wnieść, bo przecież pracuje jako tragarz i nawet jeśli rzecz waży pół tony to z racji bycia tragarzem powinien wnieść (widzicie ten paradoks?).
Sprawca przyczyniający się do śmierci ofiary zawsze znajdzie obrońców. I to jest tragiczne, prowadzi do wypaczenia relacji społecznych oraz powoduje, że każda ofiara poza koniecznością mierzenia się z traumą musi przerobić cały szereg uprzedzeń i nękania. Zespół stresu pourazowego objawiający się przerażeniem, zaburzeniami koncentracji, rytmu dobowego oraz bezsennością, a także depresja i różnorodne objawy somatyczne sprawiają, że ofiara nie może normalnie funkcjonować, a przez to staje się ciężarem dla społeczeństwa. Gwałciciel nie tylko krzywdzi ofiarę, ale też prowadzi do konieczności poniesienia przez społeczeństwo kosztów jego czynów, a mimo tego to właśnie ofiara, a nie sprawca jest obwiniany. A to wszystko pomimo jasnych przepisów stwierdzających winę sprawcy.
Te same przepisy dotyczą także osób zajmujących się prostytucją. Kontakt seksualny z taką osobą wbrew jej woli jest takim samym przestępstwem jak zgwałcenie osoby nieświadczącej usług seksualnych. Właśnie o takim problemie jest książka Mii Döring „Zwykła dziewczyna”.
Opowieść otwierają dwa opisy przezwyciężania własnych słabości. Pierwszym jest nauka otwierania oczu w wodzie w czasie nauki pływania w szkole, a drugim nabranie odwagi do zmierzenia się z własnymi doświadczeniami, podzielenie się nimi ze światem, opowiedzenie o traumie, z którą się mierzy, przeżytych emocjach. Stopniowo stajemy się świadkami terapii. Poznajemy zwyczajne życie Mii Döring, śledzimy kolejne stopnie uczenia się, pierwszych przyjaźni, zawierania relacji z rówieśnikami, studiowania oraz znalezienia pracy w charakterze pracownicy seksualnej. Zobaczymy jak niesamowicie ważne jest w tej grupie zawodowej wsparcie i dzielenie się informacjami przez innych członków społeczności, blokowanie niebezpiecznych klientów, umiejętność szybkiego wycofania się oraz czujność. Uświadomimy sobie jak bardzo jej praca to wychodzenie naprzeciw ogromnemu bagażowi emocji klientów. W tej mającej wymiar terapeutyczny pracy jednak od czasu do czasu pojawiają się sytuacje niebezpieczne. I właśnie z taką ma do czynienia Mia Döring, której klient okazuje się gwałcicielem. Autorka opowiada, w jaki sposób doszło do tragedii oraz jak mierzy się z konsekwencjami swojego „najgorszego błędu” jaki w życiu popełniła. Wprowadza nas do świata swoich przeżyć, tego jak jej życie zaczęło wyglądać po zdarzeniu, jak reagowała. Mia Döring zabiera nas do świata swoich emocji, na drogę szukania pomocy. Zobaczymy, w jakiej formie jest psychika oraz jak reaguje organizm na tragedię prowadzącą do zespołu stresu pourazowego. Autorka jest dokładna i często dosadnie opowiada o własnych odczuciach.
„Zwykła dziewczyna” to historia osoby stopniowo dążącej do celu, poszukującej różnorodnych sposobów na realizację marzeń, ale naiwnie wierzącej, że nie może jej się nic złego przytrafić, a później mierzącej się z konsekwencjami brutalności i przekraczania granic. Mamy tu swoisty rachunek sumienia wprowadzający nas w próbę uporania się z doświadczeniami oraz przepracowaniem traumy. Pokazuje, w jaki sposób przeżycia odcisnęły na niej piętno, ale też śledzimy różnorodne etapy jej życia. Poznajemy zwyczajną, przebojową dziewczynę poruszającą trudne tematy, przyglądającą się przekonaniom oraz uprzedzeniom społecznym. Śledzimy, w jaki sposób stawia czoło doświadczeniom, gdzie szuka pomocy, jak reagują na jej opowieść osoby z otoczenia oraz ci, którzy mają okazję poznać jej historię. Pokazuje czytelnikom jak wiele różnorodnych uprzedzeń działa w społeczeństwie i na czym polegała jej praca, w jaki sposób poukładała sobie życie po terapii. Opowieść Mii Döring to ciekawa i pouczająca historia pozwalająca z nieco innej perspektywy spojrzeć na wiele tematów związanych z kobiecą seksualnością. Do tego nie zabraknie tu wątku potrzeb seksualnych osób z niepełnosprawnościami.

Wokół gwałtu narosło wiele uprzedzeń i mitów, a wszystko przez to, że jest to zjawisko widziane z perspektywy uprzywilejowanych członków patriarchatu, dla których kobieta przez wieki była traktowana jako własność i była składową inwentarza. Zmiany spojrzenia na jej rolę i miejsce w społeczeństwie sprawiły, że zaczęto poruszać problem różnorodnych form przemocy. Dzięki...

Dwa światy, dwie twarze i jeden wyniszczający wewnętrznie ból.

Co skrywa Mia pod fasadą pozbawionej emocji, wrażliwości i uczuć kobiety? Kim jest gdy zdejmuje utkaną z pozorów maskę?

„Zwykła dziewczyna …” to zapis wspomnień i relacja najtrudniejszych fragmentów życia Mii Döring, będących w głównej mierze następstwem, jak sama autorka to określa, „najgorszego błędu jaki w życiu popełniła”. Niniejsza powieść stanowi niejako rachunek sumienia, próbę uporania się z traumą i zatarcia bolesnych przeżyć, które uwierają, odciskają piętno i nie pozwalają iść do przodu bez obracania się za siebie. To historia, która z jednej strony przytłacza czytelnika ciężarem doznanych przez autorkę traumatycznych doświadczeń, a z drugiej napawa nadzieją. Podczas lektury naprzemiennie odczuwałam namacalny ból, który towarzyszył głównej bohaterce oraz ogromną chęć, by uporała się z trudną przeszłością i ułożyła sobie życie na nowo. Ta niezwykle szczera opowieść ZWYKŁEJ DZIEWCZYNY, choć wywołuje momentami uczucie dyskomfortu, to sporo uświadamia, uczy też pokory i stawia czytelnika przed niełatwym zadaniem, by nie dokonywać oceny zachowań, postaw, a może przede wszystkim wyborów innych osób, choć momentami niebywale korci.

Mocna, trudna i odważna powieść. Jedna z tych, które najlepiej dawkować sobie w mniejszych ilościach, bowiem przemoc, upokorzenie, krzywda i uprzedmiotowienie bezpardonowo panoszą się na kartach tej historii, a świadomość, że czytamy o zdarzeniach, które nie stanowią fikcji literackiej dodatkowo dojmuje czytelnika.

Dwa światy, dwie twarze i jeden wyniszczający wewnętrznie ból.

Co skrywa Mia pod fasadą pozbawionej emocji, wrażliwości i uczuć kobiety? Kim jest gdy zdejmuje utkaną z pozorów maskę?

„Zwykła dziewczyna …” to zapis wspomnień i relacja najtrudniejszych fragmentów życia Mii Döring, będących w głównej mierze następstwem, jak sama autorka to określa, „najgorszego błędu jaki...