Zbliżam się do końca dotychczasowej przygody z „Wydziałem 7.”, doganiając najnowsze zeszyty. „Savasana” to 11 odsłona serii, która usiłuje ponownie rozpocząć działania tajnej jednostki do spraw paranormalnych. Autorem scenariusza jest Tomasz Kontny, a za rysunki odpowiada Rafał Szłapa.

Szymon Wilk z wielkimi problemami wraca do normalnego życia. Z powodu przebytej traumy nie ma zaufania do specjalistów psychiatrii, podejmuje więc próbę sięgnięcia po alternatywne metody terapii. W czasie, gdy Szymon ćwiczy kolejne pozycji jogi, major Dobrowolski razem z doktor Fiszer prowadzą śledztwo. Warszawą wstrząsa podejrzana fala kradzieży artefaktów okultystycznych, a przestępca jest niezwykle nieuchwytny. Któż jednak za tym stoi i do czego potrzebuje skradzionych przedmiotów?

Z wielkim bólem przyznam, że czuję się rozczarowana tą opowieścią. Jest pewna intryga, która rozwiązana zostaje bardziej przypadkiem, z udziałem ogromu szczęścia, niż zgodnie z planem, a osobiście mam spore uczulenie na wątki sięgające po motywy deus ex machina. Wprowadzono za to wiele pomysłów, które są zaledwie zaczątkami jakichś ciekawszych ścieżek rozwoju serii, pozostawiając czytelnika z większą liczbą pytań niż odpowiedzi. Dość po macoszemu potraktowano też postać Szymona i łudzę się, że to, co zobaczyłam w zeszycie, nie jest ostatecznym rozwiązaniem jego konfliktów z przeszłością i całkowitym zażegnaniem traumy. Niekoniecznie przypadł mi do gustu również sam antagonista – wprawdzie wydaje się on być ciekawy, koncepcja była udana, jednak z mojej perspektywy jego działania (a także same zdolności) są niedostatecznie uzasadnione.

Dużo lepiej jest za to na poziomie rysunkowym. Postaci wyglądają naprawdę dobrze, a kolejne formy złoczyńcy robią niezłe wrażenie. Końcowy pościg jest dynamiczny, sprawny, tempo zdarzeń przedstawiono tak, jak należy. Największy atut stanowi jednak sama wykorzystana kolorystyka, która tworzy klimat całej historii. Widać więc tu miejsca pogodne, barwne, jasne, bezpieczne, a także te ponure i mroczne, gdy akcja tego wymaga. Najbardziej atrakcyjnie w tym wszystkim wypadają sceny nocne. Mówiąc o dodatkach – tym razem to raptem krótki fragment notatki z autopsji, resztę stanowią wyłącznie rysunki oraz jedna barwna ilustracja.

Przykro to stwierdzać, jednak rozczarował mnie ten zeszyt. W poprzednich odsłonach groza dominowała, z kolei „Savasanie” odrobinę bliżej do kryminalnej opowieści. Przez co szczerze powiedziawszy czułam się trochę tak, jakbym czytała o kolejnych przygodach psa Scooby-Doo w wersji dla odrobinę starszej młodzieży. Jest to więc gwałtowny spadek względem kilku poprzednich części – szczególnie, gdy wydaje się brakować jakiegoś ważnego fragmentu opowieści między „Wilkami”, a „Savasaną”. Przez te wszystkie drobne elementy odnoszę wrażenie, że to najsłabszy z zeszytów tej serii. W ostatecznym rozrachunku, z wielkim bólem przyznaję mu ocenę 5/10.

Zbliżam się do końca dotychczasowej przygody z „Wydziałem 7.”, doganiając najnowsze zeszyty. „Savasana” to 11 odsłona serii, która usiłuje ponownie rozpocząć działania tajnej jednostki do spraw paranormalnych. Autorem scenariusza jest Tomasz Kontny, a za rysunki odpowiada Rafał Szłapa.

Szymon Wilk z wielkimi problemami wraca do normalnego życia. Z powodu przebytej traumy...

Jest nieźle, choć odnoszę wrażenie, że "Wydział 7" miał do zaoferowania ciekawsze historie w pierwszym sezonie. Co prawda kolejne zeszyty nadal trzymają przyzwoity poziom, ale raczej nie ekscytują. Mimo wszystko warto docenić rzetelną komiksową robotę - tak pod względem scenariusza jak i ilustracji.

Ciekawe czy kiedyś ukaże się integral zbierający wszystkie te opowiadania w jedną całość. Osobiście nie miałbym nic przeciwko.

Jest nieźle, choć odnoszę wrażenie, że "Wydział 7" miał do zaoferowania ciekawsze historie w pierwszym sezonie. Co prawda kolejne zeszyty nadal trzymają przyzwoity poziom, ale raczej nie ekscytują. Mimo wszystko warto docenić rzetelną komiksową robotę - tak pod względem scenariusza jak i ilustracji.

Ciekawe czy kiedyś ukaże się integral zbierający wszystkie te opowiadania...

Dobrze się to czyta. Tempo akcji jest szybkie i to mi trochę doskwiera. Komiks jest zbyt pośpieszny i przez to fabuła nie może wybrzmieć.

Dobrze się to czyta. Tempo akcji jest szybkie i to mi trochę doskwiera. Komiks jest zbyt pośpieszny i przez to fabuła nie może wybrzmieć.

Wydział 7 dostał zadyszki. Daje mi mniej frajdy niż dawniej. Może to scenariusz, który zgubił lekkość i rytm opowieści, jest jakby mniej wyrazisty, nie wykorzystuje postaci tak jak wcześniej, a jednocześnie nie rozwija wątków, nie domyka ich. W efekcie mam ciągle wrażenie, że jesteśmy w okresie przejściowym, tak jak w starych serialach typu "Z archiwum X" były odcinki zapychające, w których ani nie było świetnych pojedynczych pomysłów, ani nie pchano do przodu głównej fabuły.
A rysunki lepsze niż ostatnio bo Rafał Szłapa potrafi, jego styl też pasuje, tyle że zdarzają się kadry z chybioną perspektywą, bez tła, tak jakby autor nie miał czasu się przyłożyć i dopracować szczegóły. Ma styl, który przywodzi skojarzenia np. z Wróblewskim, ale tamten, gdy wypracował już styl był nienaganny, równo rysujący wszystkie kadry w albumie. Taka kreska wymaga większej precyzji, szczegółu, odrobinę lepiej oddanego ruchu.
Liczę ciągle, że "Wydział 7" wróci na swoje tory, ale teraz mnie trochę nudzi, a parę tygodni po lekturze nic z jego fabuły nie pamiętam.

Wydział 7 dostał zadyszki. Daje mi mniej frajdy niż dawniej. Może to scenariusz, który zgubił lekkość i rytm opowieści, jest jakby mniej wyrazisty, nie wykorzystuje postaci tak jak wcześniej, a jednocześnie nie rozwija wątków, nie domyka ich. W efekcie mam ciągle wrażenie, że jesteśmy w okresie przejściowym, tak jak w starych serialach typu "Z archiwum X" były odcinki...

Łapiąc się za każdy kolejny zeszyt serii "Wydział 7" odnoszę wrażenie, że scenarzysta nie daje sobie czasu na rozwój historii. Fajnie, że seria przyjęła pewną konwencję zamykania opowieści w jednym zeszycie, ale to bardzo ogranicza samych twórców. Tutaj jest zresztą podobnie, wstęp jest bardzo długi, a gdy już dostajemy główne danie...nagle następuje szybkie rozwiazanie i koniec historii. A wstęp zapowiadał naprawdę intrygującą historię, główny zły też jest ciekawy, ale niestety nie dostajemy szansy na to, żeby wejść w tę historię, żeby zagłębić się w motywacje głównego złego...bo nagle następuje koniec i zaproszenie do kolejnego zeszytu. Mam nadzieję, że kiedyś twórcy serii "Wydział 7" dadzą sobie więcej czasu na budowanie fabuły, na igranie z czytelnikiem, a nie serwowanie skrótowców, bo to jest największy problem tej serii - zeszyty są zbyt krótkie.

Łapiąc się za każdy kolejny zeszyt serii "Wydział 7" odnoszę wrażenie, że scenarzysta nie daje sobie czasu na rozwój historii. Fajnie, że seria przyjęła pewną konwencję zamykania opowieści w jednym zeszycie, ale to bardzo ogranicza samych twórców. Tutaj jest zresztą podobnie, wstęp jest bardzo długi, a gdy już dostajemy główne danie...nagle następuje szybkie rozwiazanie i...

Kolejna część Wydziału 7, która chce być czymś w rodzaju nowe sezonu. Najbardziej brakuje mi w tym zeszycie wyraźnego, domknięcia wątku Szymona Wilka z poprzednich zeszytów. Jest coś takiego, ale potraktowane bardzo po macoszemu.
Dotychczasowe wydarzenia trochę zostawiamy za sobą i mamy nowe otwarcie. Tematyka jest ciągle zbliżona, dalej mamy metafizyczne motywy, ale również wątki polityczne.
Kreska kolejnego rysownika - Rafała Szłapy, pasuje do klimatu historii, lecz momentami pokusiłbym się o dopracowanie niektórych kadrów.
Trzymam kciuki, aby kolejne zeszyty były tylko lepsze. Tutaj lekki spadek formy.

A po więcej zapraszam na YouTube, kanał @Wombai.

Kolejna część Wydziału 7, która chce być czymś w rodzaju nowe sezonu. Najbardziej brakuje mi w tym zeszycie wyraźnego, domknięcia wątku Szymona Wilka z poprzednich zeszytów. Jest coś takiego, ale potraktowane bardzo po macoszemu.
Dotychczasowe wydarzenia trochę zostawiamy za sobą i mamy nowe otwarcie. Tematyka jest ciągle zbliżona, dalej mamy metafizyczne motywy, ale...