Autorka oddaje w swoich wierszach głos samej Śmierci. Nie jest to portret płaski, lecz przeciwnie - wielowymiarowy. Z jednej strony Śmierć mówi o tym, co już wiemy - że każdy jest wobec niej równy, ale też że nie da się jej oszukać, jak chciał pewien średniowieczny Kmotr. Poetka pokazuje również bardzo ludzkie oblicze bohaterki swoich wierszy - jest samotna, nie ma rodziny ani nawet psa, nie wie, jak wygląda - aż czytelnikowi robi się jej żal i zaczyna jej współczuć. Bardzo ludzki wyszedł Renacie Blicharz ten portret Śmierci...

Autorka oddaje w swoich wierszach głos samej Śmierci. Nie jest to portret płaski, lecz przeciwnie - wielowymiarowy. Z jednej strony Śmierć mówi o tym, co już wiemy - że każdy jest wobec niej równy, ale też że nie da się jej oszukać, jak chciał pewien średniowieczny Kmotr. Poetka pokazuje również bardzo ludzkie oblicze bohaterki swoich wierszy - jest samotna, nie ma rodziny...

Poezja Pani Śmierci
Warto ją poznać

Jest to ciekawa pozycja i nie napawa smutkiem. A właściwie trochę przewrotnie, trochę z błyskiem w oku u tej bohaterki przedstawione są jej rozterki.
Jak by to nie zabrzmiało: miło było mi ją poznać. I cieszę się, że to nie było spotkanie ostateczne… a jedynie przygotowawcze! Żartuję! Ale chciałam wam przez to przekazać, że tematyka mroczna i może odpychająca w pierwszym ludzkim odruchu, ale ciekawa i w pewien sposób przedstawiona radośnie i do bólu prawdziwie. Z punktu widzenia Śmierci faktycznie to wszystko wygląda nieco inaczej, niż z naszego ludzkiego punktu widzenia. Jednak poezję trzeba samemu przeżyć, więc jeżeli macie chęć i odwagę na przeżycie zupełnie bezpiecznego spotkania ze Śmiercią, to myślę, że warto to uczynić. Ale to wasz czytelniczy wybór.
https://czytamdlaprzyjemnosci.pl/2023/11/154-23-ja-smierc-renata-blicharz-tomik-poezji/

Poezja Pani Śmierci
Warto ją poznać

Jest to ciekawa pozycja i nie napawa smutkiem. A właściwie trochę przewrotnie, trochę z błyskiem w oku u tej bohaterki przedstawione są jej rozterki.
Jak by to nie zabrzmiało: miło było mi ją poznać. I cieszę się, że to nie było spotkanie ostateczne… a jedynie przygotowawcze! Żartuję! Ale chciałam wam przez to przekazać, że tematyka...

Śmierć w literaturze jest motywem dość popularnym. We współczesnej poezji polskiej także się z nim spotykamy, choć – jak się wydaje – poeci ostrożnie podchodzą do tego trudnego tematu. Najczęściej podejmują to zagadnienie w wierszach z nurtu liryki konfesyjnej, gdzie po prostu opowiadają o swoim lęku przed odchodzeniem, o niepewności i wątpliwościach.


Książka Renaty Blicharz – tom wierszy „Ja, Śmierć”, otwiera przed czytelnikiem nieco inny rodzaj poznania. Bo tu nie tylko oswajamy się z nieuchronnością śmierci, ale także jesteśmy w stanie pojąć niektóre jej aspekty. Nowatorskim pomysłem jest uczynienie Śmierci podmiotem lirycznym! Bo w tej książce to właśnie Śmierć opowiada nam o swoich przemyśleniach i „perypetiach”.

Za pomocą rozmaitych środków Blicharz buduje liryczną tożsamość Śmierci. Dzięki m.in. personifikacji czytelnik jest w stanie nawiązać relację z tym niezwykłym głosem mówiącym. Skupiając się na uczuciach i stanach emocjonalnych Śmierci jesteśmy w stanie zrozumieć także nasze własne lęki.

Śmierć u Blicharz to twór nie do końca zbadany. Sporo nam mówi o sobie, ale często też zwodzi. O tym, jak fascynujące, ale i umykające wszelkim definicjom, jest to zjawisko, świadczą wszelkie kontrasty czy nieścisłości w jej wyznaniach – jak choćby wyrażany sprzeciw wobec traktowania jej jako istoty pozbawionej czucia, przy jednoczesnym przyznaniu: „czuję / dziwne ciepło w moim nieistniejącym sercu”. Niekiedy jej autocharakterystyka jest dość enigmatyczna, zahaczająca o symbolikę oraz nawet metafizykę:

„bo ja śmieć jestem

odwiecznie

odnawialną siłą

jestem istnieniem

nieśmiertelnym

boskim

perpetuum mobile”

(„Wypalenie zawodowe” – fragm.)



„jedna jestem

lecz wieloimienna

a imiona moje nie mają zdrobnień”

(„Jedna wieloimienna” – fragm.)



W przewrotnym wierszu „Lustra” Śmierć z pewną kokieterią zastanawia się jak wygląda, w co się przywdziewa czy nosi biżuterię. Choć cały wiersz utrzymany jest w żartobliwym nastroju, to jego puenta jest już poruszającą prawdą uniwersalną („mam do dyspozycji / lusterka waszych oczu”) oraz bezbrzeżnie smutnym podsumowaniem:

„ale waszym oczom też nie ufam

wiem doskonale:

w moim domu niema luster

w moim świecie nie ma domu”.



To poczucie braku przynależności powraca jeszcze kilkukrotnie, np. „nie mam domu / czasem to przykre”, „jestem najbardziej bezdomną / istotą na świecie”.

Więcej: https://dajprzeczytac.blogspot.com/2023/10/ja-smierc-renata-blicharz.html

Śmierć w literaturze jest motywem dość popularnym. We współczesnej poezji polskiej także się z nim spotykamy, choć – jak się wydaje – poeci ostrożnie podchodzą do tego trudnego tematu. Najczęściej podejmują to zagadnienie w wierszach z nurtu liryki konfesyjnej, gdzie po prostu opowiadają o swoim lęku przed odchodzeniem, o niepewności i wątpliwościach.


Książka Renaty...