Nostalgiczna podróż przez kilka dekad, podczas której spokojna, prowincjonalna miejscowość zamienia się w zabetonowany turystyczny kurort. Znikają dobrze znani sąsiedzi, w ich miejsce trafiają anonimowi obcy. Poznajemy kilkoro bohaterów, ale tak naprawdę głównym tematem jest przemijanie.

Odkrywanie smaczków w kolażach dało mi dużo przyjemności.

Gdybym miał się do czegoś przyczepić, to z poszczególnymi bohaterami spędzamy trochę mało czasu i nie udało mi się w żadnego dostatecznie wczuć.

Nostalgiczna podróż przez kilka dekad, podczas której spokojna, prowincjonalna miejscowość zamienia się w zabetonowany turystyczny kurort. Znikają dobrze znani sąsiedzi, w ich miejsce trafiają anonimowi obcy. Poznajemy kilkoro bohaterów, ale tak naprawdę głównym tematem jest przemijanie.

Odkrywanie smaczków w kolażach dało mi dużo przyjemności.

Gdybym miał się do czegoś...

Czytałem gdzieś, że Ana Penyas to „Paco Roca w spódnicy”. Akcja „Wszystkiego pod słońcem” dzieje się wprawdzie Hiszpanii i faktycznie całość sięga czasów dyktatury Franco, ale mimo wszystko uważam, że sposób narracji do takiego określenia nie uprawnia. Owszem, autorka rekonstruuje przeszłość związaną z doświadczeniami jej rodziny, ale sposób mówienia o tym jest zupełnie inny. Komiks Penyas wydaje się o wiele mniej zaangażowany emocjonalnie. Historia jest bardziej sucha, a może po prostu chce być maksymalnie obiektywna. Mam wrażenie, jakby całą sferę emocji twórczyni chciała przenieść na odbiorcę, ona tylko pokazuje – wnioski wyciągaj czytelniku sam.

Swoistym preludium jest jeden z pierwszych kadrów, w którym widzimy starszego pana wypoczywającego na plaży z przewodnikiem turystycznym w ręku, a obok (wyciągniętych z innego kontekstu czasowego) ciężko pracujących rybaków. Ten pomysł (jakby przejęty z „Here” - Richara McGuire’a) sygnalizuje czytelnikowi, że właśnie zmiany dokonujące się w danej przestrzeni podczas kolejnych dziesięcioleci będą tu głównym tematem. „Wszystko pod słońcem” zanurzone jest wprawdzie w specyfice miasteczek wybrzeża śródziemnomorskiego, ale tak naprawdę wygrywa swoją uniwersalnością i próbą uczulenia czytelnika na los autochtonów zmuszonych do porzucania swych miejsc na ziemi w imię szeroko pojętego „rozwoju” i polityki nastawionej na maksymalny zysk.

Trzeba koniecznie dodać, że sposób samej prezentacji jest szczegóły. Grafiki i kolory zachwycają. Widać ciągoty do kolażu, ale to nigdy nie sprawia, że narracja jest nieczytelna, a raczej ją uwiarygadnia przez wplątanie w kadry fragmentów zdjęć. Podobną rolę odgrywają strzępy programów telewizyjnych czy filmów oraz pozostawienie części dialogów w języku hiszpańskim. Dodatkową płaszczyznę tworzy język szyldów, ogłoszeń na budynkach, reklam i graffiti. Uciekanie przed dosłownością i prowadzenie jakby równoległej relacji do tego co w dymkach jest chyba najsilniejszą stroną tej pozycji - część historii opowiada po prostu miasto.

Jeden z najlepszych komiksów w tym roku w Polsce

Czytałem gdzieś, że Ana Penyas to „Paco Roca w spódnicy”. Akcja „Wszystkiego pod słońcem” dzieje się wprawdzie Hiszpanii i faktycznie całość sięga czasów dyktatury Franco, ale mimo wszystko uważam, że sposób narracji do takiego określenia nie uprawnia. Owszem, autorka rekonstruuje przeszłość związaną z doświadczeniami jej rodziny, ale sposób mówienia o tym jest zupełnie...

Świetna obyczajówka. Słusznie ktoś zauważył, że Ana Penyas to taki Paco Roca w spódnicy. Komiks pod względem graficznym to absolutny top tego roku z pośród rzeczy wydanych przez polskie wydawnictwa. Poproszę o więcej Any Penyas.

Świetna obyczajówka. Słusznie ktoś zauważył, że Ana Penyas to taki Paco Roca w spódnicy. Komiks pod względem graficznym to absolutny top tego roku z pośród rzeczy wydanych przez polskie wydawnictwa. Poproszę o więcej Any Penyas.