W sumie to bardziej nastawiałem się na drugą część wspomnień Gunthera, bo walki Niemców z Amerykanami są dla mnie ciekawsze niż front wschodni, ale ta część jest moim zdaniem słabsza od poprzedniej. Autor został dowódcą kompanii w batalionie rozpoznawczym 17. Dywizji Grenadierów Pancernych SS Gotz von Berlichingen i opisuje swój szlak bojowy od pierwszego dnia alianckiej inwazji w Normandii aż do kapitulacji Niemiec. Same walki są pokazane przez Gunthera interesująco, ale najciekawszymi wątkami jest pokazanie niemieckiego ordnungu w praktyce - problemy z zaopatrzeniem, rozbestwiona służba tyłowa, biurokracja. Autor w końcu został ranny i trafił do szpitala, był w Dreźnie podczas słynnego bombardowania, a potem trafił do amerykańskiej niewoli. No i tu zaczyna się najsłabsza, najbardziej propagandowa część jego wspomnień. O ile podkreślanie rycerskości Niemców i barbarzyństwa Amerykanów w jakiś tam sposób przebija się przez całą książkę, to końcówka to już po prostu jazda bez trzymanki. Biedni Niemcy z SS trzymani w niewoli, mordowani na ulicach, okradani przez Amerykanów z zegarków - 80 lat po wojnie z polskiej perspektywy ciężko się to czyta. W każdym razie wspomnienia Gunthera nie są złe, czasem tylko trzeba patrzeć przez palce na pewne kwestie.

W sumie to bardziej nastawiałem się na drugą część wspomnień Gunthera, bo walki Niemców z Amerykanami są dla mnie ciekawsze niż front wschodni, ale ta część jest moim zdaniem słabsza od poprzedniej. Autor został dowódcą kompanii w batalionie rozpoznawczym 17. Dywizji Grenadierów Pancernych SS Gotz von Berlichingen i opisuje swój szlak bojowy od pierwszego dnia alianckiej...

Po pierwszych stronach pomyślałem, - na cholerę to czytam, jak pierwsza część była taka słaba! Czytam jednak dalej i nie jest źle: ciekawe opisy walk, szczególnie taktyki na poziomie drużyn czy batalionów. Mapki sytuacyjne, zdjęcia, tak jak powinny wyglądać wspomnienia weterana i może dałbym 7, ale... Nachalne wmawianie, że żołnierze Waffen SS to miłujący bliźnich chłopcy a przeciwnicy to z reguły szubrawcy, zdradzieccy coś tam jest nie do wytrzymania a już końcówka, w której stara się udowodnić, że amerykanie mordowali jeńców w odróżnieniu od nich to już dramat. Niech się więc cieszy, że dałem 6.

Po pierwszych stronach pomyślałem, - na cholerę to czytam, jak pierwsza część była taka słaba! Czytam jednak dalej i nie jest źle: ciekawe opisy walk, szczególnie taktyki na poziomie drużyn czy batalionów. Mapki sytuacyjne, zdjęcia, tak jak powinny wyglądać wspomnienia weterana i może dałbym 7, ale... Nachalne wmawianie, że żołnierze Waffen SS to miłujący bliźnich chłopcy a...