"Czy czegoś nam to nie przypomina? Czy ciągłe wędrowanie przez coraz to kolejne krainy nie jest trochę jak podróż po bezdrożach Internetu? No spróbujmy sobie przypomnieć te wszystkie długie godziny, kiedy sprawdzając jedno hasło w Wikipedii kończyliśmy nad ranem, sunąc nieprzerwanie przez kolejne i kolejne, i jeszcze następne linki. Mam wrażenie, że oprócz oczywistej zabawy formą, to właśnie ten cel przyświecał autorowi: zwrócenie uwagi, jak bardzo zanurzeni jesteśmy w kulturowym tyglu, jak kultura remiksu i kolażu opanowały nasz odbiór rzeczywistości. Rozpisanie tych pieśni w formie hipertekstu dostarczyłoby nam rozrywki na tygodnie, jeśli nie miesiące. Twórca „Garutko” („Garutka”?!) jest jak sprytny dozorca labiryntu, który zaprasza nas do swojej wizji podróży przez dżunglę skojarzeń, nawiązań, cytatów, kryptocytatów, linków i linek. Bartnicki to złośliwa i bezczelna Ariadna, która zaopatruje niczego niespodziewającego się Tezeuszka w dziesiątki kłębków o różnej długości i kolorach. Wiąże, plącze, supła i omotuje (jest w ogóle takie słowo?),rechocząc w duchu, bo na zewnątrz udaje przecież powagę. Podąża śladami swojego mistrza Jamesa, Dżojsując sobie z nas i Finneganiąc. Chciałeś Sobótkę w wersji Slayera, naiwny pseudoerudyto? To masz, ponurzaj się ździebko w kotle, z którego nie wyleziesz czysty, bo oblepią cię skrawki ze Słowackiego, punkowej Defloracji, Claude’a Francoisa, Carcass, Yzomandiasa i Wasowskiego z Przyborą."
cała recenzja tu: https://bedzieoksiazkach.blogspot.com/2024/03/bartnicki-wedrowanie.html

"Czy czegoś nam to nie przypomina? Czy ciągłe wędrowanie przez coraz to kolejne krainy nie jest trochę jak podróż po bezdrożach Internetu? No spróbujmy sobie przypomnieć te wszystkie długie godziny, kiedy sprawdzając jedno hasło w Wikipedii kończyliśmy nad ranem, sunąc nieprzerwanie przez kolejne i kolejne, i jeszcze następne linki. Mam wrażenie, że oprócz oczywistej zabawy...