Z radością powitałam drugą część historii Sandry i Juliana (zwłaszcza tego drugiego). Co prawda wątek zrobił się prawie kryminalny, więc trochę różni się od leniwej i nagrzanej słońcem atmosfery pierwszej części, ale dzięki temu nawet nabiera rumieńców. Bardzo lubię narrację Juliana. Jest wiekową osobą, świadomą swojego stanu i ma bardzo trzeźwy ogląd świata, bardzo mi imponuje jego podejście do siebie samego oraz tego, co mu się przytrafia. Jego przemyślenia są rzeczowe i błyskotliwe.
Ciekawym zabiegiem jest przedstawienie zmiany optyki, czyli jak ofiara z łatwością może przeobrazić się w kata. Jak mało wiemy o sobie, dopóki nie zostaniemy poddani próbie? Na uwagę zasługują ciekawe, dobrze zbudowane profile psychologiczne. Choć mogłyby być bardziej pogłębione.
Sandra znów w akcji, a Julian na tropie nowych zagadek. Czy Salva zmarł w sposób naturalny, czy jednak został zamordowany? I kim była Wioletta? Jak zrozumieć wskazówki pozostawione przez przyjaciela, jeśli nie dorównuje się mu bystrością i odwagą? Miłe czytadło jako odskocznia od poważniejszych lektur.
A swoją drogą, jak to jest, że rzeczywiście naziści nigdy nie zostali rozliczeni, chociaż wiele osób wiedziało kim są i gdzie żyją w luksusowym ukryciu, rozrzuceni po wielu krajach..

Z radością powitałam drugą część historii Sandry i Juliana (zwłaszcza tego drugiego). Co prawda wątek zrobił się prawie kryminalny, więc trochę różni się od leniwej i nagrzanej słońcem atmosfery pierwszej części, ale dzięki temu nawet nabiera rumieńców. Bardzo lubię narrację Juliana. Jest wiekową osobą, świadomą swojego stanu i ma bardzo trzeźwy ogląd świata, bardzo mi...