Archaiczna książeczka, napisana językiem wyczuwalnie już dziś przestarzałym, czytająca się jednak szybko i gładko, co samo w sobie jest całkiem przyzwoitym osiągnięciem jak na literaturę rodem z zarania II RP. Szkoda tylko, że opowiadania - a jest ich osiem - w większości przypadków są niemalże szkicami, czy też impresjami, które koncentrują się na drobnym zdarzeniu, nie grzesząc przy tym nadmierną głębią czy wyrafinowanym portretem bohaterów.

Z tych ośmiu opowiadań błyszczy jedno - "Ratunkowa akcja panny Joli". Rzecz jest uroczo napisana, z językiem bogatszym i bardziej wyszukanym niż pozostałe historyjki, a do tego skrzy się drobinkami niewymuszonego humoru, który i dziś przynosi odrobinę uciechy. W końcu jak może być inaczej, gdy osiągająca właśnie dojrzałość córka postanawia pomóc owdowiałemu dawno temu ojcu w zdobyciu upatrzonej damy - poprzez własnoręczne usunięcie młodego rywala... romansem.

Reszta jest w zasadzie do zapomnienia. Ot, oficer zanosi zawiadomienie o śmierci dwóch lotników do ich kochanki, niewidomy pianista wyczuwa podczas gry romans żony, ktoś na wycieczce opowiada historię o duchu, matka chrzestna nacina się na wymarzonym romansie z chrześniakiem, właściciel dworku zastaje w nim rosyjskich najeźdźców, matka szuka zaginionego na wojnie syna (pomaga jej lekko nadprzyrodzona interwencja) i w końcu pewien oficer odnawia związek z femme fatale.

Przeczytać można, ale w sumie nie ma po co. Prócz "Ratunkowej akcji panny Joli", ma się rozumieć.

Archaiczna książeczka, napisana językiem wyczuwalnie już dziś przestarzałym, czytająca się jednak szybko i gładko, co samo w sobie jest całkiem przyzwoitym osiągnięciem jak na literaturę rodem z zarania II RP. Szkoda tylko, że opowiadania - a jest ich osiem - w większości przypadków są niemalże szkicami, czy też impresjami, które koncentrują się na drobnym zdarzeniu, nie...