6,5 Przyjemnie czytało mi się tę książkę. Jednak nie mogę powiedzieć, że otrzymałam to czego się spodziewałam i co sugeruje tytuł oraz obiecane jest na wstępie. Miałam niedosyt. Zwłaszcza jeśli chodzi i temat śmierci. Jednak to co bardzo mi się podobało to zestawienie Nietzschego z Sokratesem, które przewija się przez całą książkę. Zawsze mnie to ciekawiło i chciałam ten temat zgłębić. Teraz wiem nieco więcej.

6,5 Przyjemnie czytało mi się tę książkę. Jednak nie mogę powiedzieć, że otrzymałam to czego się spodziewałam i co sugeruje tytuł oraz obiecane jest na wstępie. Miałam niedosyt. Zwłaszcza jeśli chodzi i temat śmierci. Jednak to co bardzo mi się podobało to zestawienie Nietzschego z Sokratesem, które przewija się przez całą książkę. Zawsze mnie to ciekawiło i chciałam ten...

"Sokrates ucieleśnia ironię. Nie tę pospolitą, którą posługujemy się na co dzień. Ucieleśnia ironię o znaczeniu, jak to ujął Hegel, powszechnodziejowym, dzięki której duch wykonał zwrot ku samemu sobie, ku nowemu etapowi samowiedzy". "Jak stwierdza Hegel, Sokrates stanowi 'nie tylko nadzwyczaj ważną figurę w historii filozofii, lecz jest osobistością o znaczeniu powszechnodziejowym. Jest on głównym punktem zwrotnym w jego skierowaniu się ku sobie [WHF, 537-538]".

"Ironia mocą negacji otwiera przestrzeń ludzkiego doświadczenia na nieskończoność".

"Każdy do pewnego stopnia tworzy 'własnego' Sokratesa, tak jak przed nami robili to chociażby Hegel, Nietzsche czy Soren Kierkegaard".

"Bo w istocie nie ma 'prawdziwego' Sokratesa, nie ma wręcz Sokratesa w ogóle. Istnieje figura, symbol, mit, wyabstrahowany giez, szaman czy lichwiarz. Ale Sokratesa per se szukać tu próżno, bo zawsze skrywa się za jedną z masek".

"Rozmaite świadectwa ukazują zarówno podziw Nietzschego dla Sokratesa, jak i - wręcz przeciwnie - obrzydzenie i złość względem Ateńczyka. Dzieje się tak dlatego, że 'Sokrates Nietzschego' pozostaje niedookreślony, jest jednym z wielu subiektywnych obrazów czy 'typów idealnych', które na dodatek zmieniają się wraz z ich twórcą". Sokrates to tylko "pewna figura, subiektywny obraz, w którym ogniskuje się atak na racjonalność".

BŁĄD: "W opozycji do tego sytuuje się natomiast Sokrates, twierdząc, że cnoty nauczyć się nie można". "Sokrates nie utrzymuje już w 'Gorgiaszu' że cnoty nie da się nauczyć , a dobro równa się przyjemności [jak w 'Protagorasie'].

"Sokrates nie utożsamia zatem mądrości z wiedzą w rozumieniu prawdy ostatecznej, którą możemy objawić innym. [...] Intuicję tę potwierdzają dodatkowo słowa Arystotelesa, który w 'O dowodach sofistycznych' stwierdza, że 'Sokrates nie bronił swoich tez, lecz tylko pytał, chciał bowiem w ten sposób wyznać, że odpowiedzi nie zna' [ODS, 183b 6-8]".

"Mówiąc krótko: Kallikles to typ rasowego polityka występującego w każdym systemie demokratycznym".

"Człowiek przedklasyczny, 'człowiek Homera i Hezjoda' żył w przekonaniu, że jest cząstką czegoś większego. Nie drobnym trybikiem w wielkiej, bezdusznej maszynie rzeczywistości, której sensu nie pojmował, ale raczej 'pyłkiem pyłu' [...] otulonym całością. Choć osobny, pozostawał w jakiś sposób homogeniczny ze światem, jak kropla wody w oceanie, i nawet śmierć nie mogła porwać go do innej, transcendentnej i obcej rzeczywistości".

"Platońskiego 'Fedona' można odczytać jako dzieło poświęcone odzyskaniu utraconej więzi z przekraczającą człowieka całością, a co za tym idzie - wypracowaniu takiej postawy wobec śmierci, która pozwoli osobie 'żyjącej w filozofii' oswoić strach przed nią". "W takiej perspektywie rola filozofii w życiu człowieka polega na przezwyciężaniu strachu przed śmiercią i zakończeniem własnej egzystencji poprzez odbudowanie poczucia przynależności do większej całości".

Sedno działalności Sokratesa stanowiło "odbudowanie [...] poczucia przynależności do większej całości - physis - które Grecy zatracili wraz z kulturowymi przemianami". "przezwyciężenie metafizyki indywidualnej duszy zapewniającej kontynuację jednostkowego istnienia w 'życiu po życiu', a jednocześnie deprecjonującej świat doczesny". "Słynne 'ćwiczenie w umieraniu' okazuje się w 'Fedonie' drogowskazem dla naszego bios, który pozwala odnaleźć się w wiecznym porządku zoe". "Sokratejskie filozofowanie w obliczu śmierci [...] trafnie ujmuje Hadot: 'Cała spekulatywna i refleksyjna praca filozofa staje się w ten sposób ćwiczeniem duchowym o tyle, o ile wynosząc myśl do wymiaru Całości, uwalnia ja ze złudzeń jednostkowości' [FCD, 47]".

"Podobnie, Drogi Kebesie, jeśli umarłyby wszystkie rzeczy, które mają udział w życiu [zen], a umarłszy, pozostały na zawsze w tej postaci i nie powróciły znowu do życia, to czy nie musiałoby tak być, że wszystkie znowu stałyby się umarłymi, a żadna nie byłaby żywą [zonta] [Fedon, 72c-d]".

"Proponowane przeze mnie doczytanie Fedona jest z gruntu antymetafizyczne (w rozumieniu indywidualnej, substancjalnej duszy ludzkiej) [...]".

"W jego ocenie [Augustyniaka] wywody Sokratesa [...] prowadzą do zanegowania tezy, iż dusza jest indywidualizującą i substancjalizującą zasadą nadającą każdej ludzkiej istocie konstytutywne cechy bioi. [...] ludzkie dusze stanowią wyłącznie 'fragmenty' wiecznej zoe, które po śmierci organizmu powracają do 'macierzy', by na nowo stać się potencją oczekującą na zaktualizowanie w kolejnym żywym, indywidualnym ciele".

"Tradycyjne, poszukujące faktycznych dowodów na nieśmiertelność duszy odczytanie tekstu 'Fedona' jest zbyt naznaczone późniejsza perspektywą chrześcijańską".

"Platoński mit to jednorodna mieszanina opowieści (mythoi) i logicznego wywodu (logoi). Elementy te nie wykluczają się w nim, ale raczej dopełniają". "Refleksyjny powrót do mitu nie równa się zatem kapitulacji Platona/Sokratesa ani opatrzeniu poruszanego tematu zakazem wstępu do logosu. [...] Dzięki 'mocy' poruszania refleksyjnego myślenia, która wynika z wieloznaczności, uwikłania w różnorodne konteksty, łączenia elementów sprzecznych logicznie, mit kieruje nas w kierunku Sokratejskiego 'poznaj samego siebie'". "Przypuszczać więc można, że [mity] są równie istotnym nośnikiem treści filozoficznej, co same 'wywody' (logoi)". "Jak zauważają David White, Ludwig Edelstein i Dorothea Frede, Platoński Sokrates uznał, że 'wywody' filozoficzne mają pewne ograniczenia i musza zostać dopełnione przez mit".

"Życie spędzone na prawdziwym filozofowaniu, na krawędzi pokusy 'skrótu', czyli odrzuconego przez Kebesa i Simmiasa samobójstwa, odpowiada naturze filozofów".

"Dawne cykliczne ujęcia czasu umacniały w człowieku poczucie przynależności do wielkiej przestrzeni physis, traktując go jako niczym niewyróżniającą się cząstkę Natury. Pozornie 'bezcelowy' czas cykliczny nie dawał człowiekowi jako takiemu punktu wyjścia, w którym rozpoczynałaby się jego 'ziemska' przygoda, ani punktu dojścia, w którym miałaby się ona [...] zakończyć".

"Filozofia rozumiana nie jako mnogość walczących o prymat nurtów, ale jako philosophia perennis, wielki intelektualno-duchowy ruch ludzkości - zmaganie się z najważniejszymi pytaniami o własną egzystencję i swoje miejsce w całości świata [...]".

"Sokrates ucieleśnia ironię. Nie tę pospolitą, którą posługujemy się na co dzień. Ucieleśnia ironię o znaczeniu, jak to ujął Hegel, powszechnodziejowym, dzięki której duch wykonał zwrot ku samemu sobie, ku nowemu etapowi samowiedzy". "Jak stwierdza Hegel, Sokrates stanowi 'nie tylko nadzwyczaj ważną figurę w historii filozofii, lecz jest osobistością o znaczeniu...