Kroniki Averoigne Clarka Ashtona Smitha to zbiór 12 opowiadań z pogranicza horroru, dramatu i romansu, w których nie brakuje mrocznego klimatu, mitycznych stworzeń czy odrobiny kosmicznej grozy. Opowiadania są dość schematyczne, lecz świadczą o dużej emocjonalności i wyobraźni autora, sprawiając miejscami wrażenie, że historie są urzeczywistnieniem jego własnych marzeń.

W książce znajdziemy gęsty klimat, liczne opisy miejsc, ludzi czy mitycznych stworzeń, a także niewielką ilość dialogów. Historie są dość wtórne, ale postaci zarówno męskie jak i żeńskie przedstawione są jako osoby z charakterem, co z uwagi na okres powstania opowiadań jest sporym (pozytywnym) zaskoczeniem.

Opowiadania czyta się płynnie, użyty w nich język świadczy o dużej erudycji autora, ale same historie potrafią miejscami zanudzić. Głównymi motorami napędowymi utworów są cielesność, pożądanie, miłość, a także starożytna magia, legendarne istotny i diabelskie moce.

Szczerze powiedziawszy, czytając historie o samym autorze, jego współpracy (czy też przyjaźni) z Lovecraftem, Howardem czy Derlethem, spodziewałem się czegoś trochę innego. W utworach jest parę lovecraftowskich smaczków, ale nie są one kalką kosmicznego horroru, a mają swój własny, średniowieczny i niepodrabialny klimat.

Nie jest to wybitna literatura, ale z uwagi na pierwsze wydanie C.A. Smitha w Polsce, książce warto dać szanse, a być może nawet, rozważyć jej włączenie do prywatnej biblioteczki.

Kroniki Averoigne Clarka Ashtona Smitha to zbiór 12 opowiadań z pogranicza horroru, dramatu i romansu, w których nie brakuje mrocznego klimatu, mitycznych stworzeń czy odrobiny kosmicznej grozy. Opowiadania są dość schematyczne, lecz świadczą o dużej emocjonalności i wyobraźni autora, sprawiając miejscami wrażenie, że historie są urzeczywistnieniem jego własnych marzeń.

W...

Byłem ciekaw innych opowiadań Clarka Ashtona Smitha. Oczekiwałem jednak trochę innego poziomu opowiadań po przeczytaniu innego, fantastycznego zbioru autora pod tytułem Miasto śpiewającego płomienia(mam nadzieję, że zostanie wydana na nowo).

Nie znalazłem ani jednego opowiadania wartego zapamiętania. Teraz po ponad 2 miesiącach od przeczytania niektóre z nich pamiętam mgliście (coś o gargulcach i nekromantach),także za niedługo już nie będzie po nich śladu. Niestety nie mam ochoty ponownie do książki wracać.

Książka jest całkowicie przeciętna w moim mniemaniu.

Byłem ciekaw innych opowiadań Clarka Ashtona Smitha. Oczekiwałem jednak trochę innego poziomu opowiadań po przeczytaniu innego, fantastycznego zbioru autora pod tytułem Miasto śpiewającego płomienia(mam nadzieję, że zostanie wydana na nowo).

Nie znalazłem ani jednego opowiadania wartego zapamiętania. Teraz po ponad 2 miesiącach od przeczytania niektóre z nich pamiętam...

„Przewidywalne ale ciekawe”
Zbiór „Kroniki Averoigne” to mimo swojej przewidywalności, ciekawy i warty przeczytania zbiór.
Całość akcji jedenastu odrębnych opowiadań toczy się w wyimaginowanej krainie, usytuowanej we Francji. Elementy tego świata są oparte na realnych wycinkach francuskiego krajobrazu. Dzięki tym składowym, realizm całego świata jest tak duży, że można nie zauważyć jego „nierzeczywistości”.
Ja gdybym nie wiedział, a we Francji byłem tylko raz i to przejazdem, nie pomyślałbym, że owa kraina nie istnieje.
Opowiadania są dość przewidywalne. Oparte na znanych pierwiastkach mitologicznych i legendarnych toczą się dość znanym torem. Bardziej należy się skupić na owych częściach i ich zgrabnego wplecenia w tok opowiadania. Autor dość przychylnie odnosi się do chrześcijaństwa, wybielając jego zbrodnie w walce z zabobonami. Dość komicznie wypadają, dobrzy czarownicy będący w symbiozie z tą zbrodniczą religią.
Warto zwrócić uwagę na staranność języka, jakim są napisane opowiadania. Dopieszczone szczegóły lingwistyczne sprawiają, że obcowanie z tekstami sprawia dużą przyjemność.
Książkę czyta się szybko, choć bez charakterystycznego dla wybitnych tekstów „wciągania”.
Niestety konstrukcja scenariusza opowieści, ma to do siebie, że wskazówki rozwiązania zagadki są nachalnie podane. Za przykład można podać tajemniczego hrabiego witającego bohatera, który ma wyraźnie spiłowane, szpiczaste „jak u drapieżnika” zęby. Zanim doczytałem do końca wiedziałem, że ów osobnik będzie wampirem.
Wydanie w twardej oprawie, z dedykowaną zakładką i dodatkową mapą krainy nie odbiega od standardów Wydawnictwa IX. Jest bardzo staranne, atrakcyjne wizualne i stanowi ozdobę biblioteki.
Jeśli lubicie historie z dreszczykiem, nieco trącące myszką, ale bardzo sprawnie i ładnie napisane ta książka jest dla Was. Ze swej strony polecam zajrzeć.

„Przewidywalne ale ciekawe”
Zbiór „Kroniki Averoigne” to mimo swojej przewidywalności, ciekawy i warty przeczytania zbiór.
Całość akcji jedenastu odrębnych opowiadań toczy się w wyimaginowanej krainie, usytuowanej we Francji. Elementy tego świata są oparte na realnych wycinkach francuskiego krajobrazu. Dzięki tym składowym, realizm całego świata jest tak duży, że można nie...

Zbiór opowiadań fantastycznych osadzonych w najpopularniejszej konwencji fantasy, czyli quasi-mediewistycznych realiach w nieistniejącym miejscu, choć inspirowanym prawdziwymi. Styl fantasy raczej ciąży ku Lovecraftowi niż Howardowi, w warstwie fabularnej twórczo rozwija właściwy głównie Zachodniej cywilizacji dualizm - Bóg vs Szatan, dobro vs zło, światło vs mrok, tutaj przechodzi na płaszczyznę kulturową chrześcijaństwo vs pogaństwo i filozoficzną duchowość vs cielesność, niczym Nietzscheańska dionizyjskość i appolińskość. Ogólnie dobre.

Zbiór opowiadań fantastycznych osadzonych w najpopularniejszej konwencji fantasy, czyli quasi-mediewistycznych realiach w nieistniejącym miejscu, choć inspirowanym prawdziwymi. Styl fantasy raczej ciąży ku Lovecraftowi niż Howardowi, w warstwie fabularnej twórczo rozwija właściwy głównie Zachodniej cywilizacji dualizm - Bóg vs Szatan, dobro vs zło, światło vs mrok, tutaj...

Macie ochotę na średniowieczne opowieści grozy w konwencji baśni? Jeśli tak, to zapraszam Was na wycieczkę po mrocznym Averoigne.

Cóż to za kraina? Czym jest tajemnicze Averoigne, gdzie magia przenika się z historią? To mityczne uniwersum oparte na średniowiecznej kulturze francuskiej. To właśnie tu magia i diabelskie siły ciemności istnieją. W tych alternatywnych wizjach chrześcijańska wiara ściera się z pogańskimi podaniami.

Opowieści są niezwykle wciągające. Bohaterowie mający różne motywy, często wątpliwą moralność natrafiają na coś, w istnienie czego ciężko uwierzyć. Poszczególne jednostki piastujące różne stanowiska, zostają wciągnięte do alternatywnej rzeczywistości, lecz czy ich szary i żałosny żywot zostanie odmieniony?

Kreślone tu scenerie są dziwaczne, fantasmagoryczne, często niszczejące. W różnych odstępach czasowych, odległa przyszłość, czy zapomniane antyczne cywilizacje. Nie brakuje tu pokręconych, hybrydowych stworzeń. Mieszkańcy zmuszeni są zmierzyć się z przedziwnymi siłami.

Te historie cechuje różnorodność gatunkowa. Samotne dusze, cierpiętnicza miłość, los nie rozpieszcza. Okropności otchłani mogą mieć przeróżne oblicza, często makabryczne. Nie brakuje tu także uroczych i romantycznych historyjek. Kochankowie zwodzeni przez nieczyste siły, czy ludzie ogarnięci pożądaniem.

Jak to jest napisane! Ten język! Liryczny, wręcz kwiecisty! Pełno tu pięknych metafor. Porywające!

Demony przeszłości nie śpią. Nie pozwolą zapomnieć o dawnych występkach. W pewne miejsca lepiej nie zaglądać, nawet jeśli wyglądają na nieskalane złem. Siłą niektórych historyjek jest ich nieoczywistość i element tajemnicy, który nas mami i otacza.

Jestem głęboko oczarowana fantazją autora i sposobu w jaki tworzył. To piękny zbiór opowiadań, który zagwarantuje w nocy szereg interesujących i barwnych snów. Gorąco zachęcam Was do sprawdzenia, tym bardziej, że to coś więcej niż groza, to także literatura piękna.

Ta książka jest idealna na jesienną szarugę.

Katooola patronuje tylko sztosom!💥

Macie ochotę na średniowieczne opowieści grozy w konwencji baśni? Jeśli tak, to zapraszam Was na wycieczkę po mrocznym Averoigne.

Cóż to za kraina? Czym jest tajemnicze Averoigne, gdzie magia przenika się z historią? To mityczne uniwersum oparte na średniowiecznej kulturze francuskiej. To właśnie tu magia i diabelskie siły ciemności istnieją. W tych alternatywnych wizjach...

"Żaden człowiek, bez inspiracji samego arcydiabła, nie byłby w stanie wyrzeźbić czegoś tak zatrważającego i przesyconego złem, tchnąć w zwykły kamień ucieleśnienie najbardziej demonicznych śmiertelnych grzechów.[...] Jeden był wyszczerzonym, morderczym potworem o kocim łbie, którego cofnięte wargi odsłaniały okazałe kły, a skryte pod dzikimi brwiami ślepia epatowały nieznośną nienawiścią."

"Nie mam pojęcia, jak daleko się zapuściłem, ani jak długo włóczyłem pośród domów, które zdawały się być zamieszkałe nie przez śpiących ludzi, lecz zmarłych."

Dobrze skrojona groza, jest jak czarna róża wykwitająca na cmentarnej ziemi. Otoczona milczącymi pomnikami duchów i błąkających się zjaw, stanowi swoisty ewenement życia, który przyciąga i fascynuje postronnych obserwatorów.

Dzisiejszy wpis pozwoliłem sobie rozpocząć od porównania, ponieważ głęboko wierzę, że wśród najnowszych książkowych premier, trafiłem na prawdziwie unikatowy kwiat. Wydawnictwo IX przez lata udowadniało mi, że ich publikacje stoją na wysokim poziomie zarówno pod kątem wydania jak i jakości, jednak zaryzykuję stwierdzeniem, że „Kroniki Averoigne” będzie jedną z ważniejszych
tegorocznych pozycji z katalogu, z gatunku tych, które poruszają serca najbardziej zatwardziałych czytelników weird fiction.

Clark Ashton Smith to autor znany Polskim czytelnikom („Miasto śpiewającego płomienia” wyd. Alfa, 1994),jednak szczerze przyznaję, że jest to moje pierwsze spotkanie z jego twórczością. Nigdy nie było mi po drodze z serią „Biblioteki fantastyki” toteż podszedłem do tematu bez żadnych zarysowanych oczekiwań traktując omawianą pozycję jako ciekawostkę. Nawet na moment nie przyszło do głowy, że trzymam w ręku publikację bliskiego znajomego samego H. P. Lovecrafta.

„Kroniki Averoigne” to zbiór, który z całą stanowczością, mógłbym nazwać piękną literaturą grozy. Clark sięgając po tytułowy fikcyjny region w Francji, kształtuje przed nami piękną rzeźbę nadnaturalnych zdarzeń jakie chronologicznie działy się w wspomnianej prowincji, od głębokiego średniowiecza po schyłek oświecenia. Smith jak na rzeźbiarza przystało, ciosa przed nami marmurowy pomnik makabry, który rzuca się cieniem na mieszkańców całego Averoigne.

Spotkałem się z zarzutem, że moje teksty są mało krytyczne, jednak nie mam najmniejszego powodu, by w jakimś stopniu wyrazić swoje niezadowolenie względem opowiadań Clarka. Autor jako jeden z współautorów magazynu „Weird tales” i jednocześnie znajomy Philipsa (od 1922 roku aż do śmierci Samotnika) czerpał z rozwijającej się mitologii Cthulhu, jednak w jego przypadku mogę pisać tylko i wyłącznie o drobnych zapożyczeniach, które nie rzucają się w oczy tak jak u innych „naśladowców”. Clark był wizjonerem, który czuł grozę Samotnika, a jednocześnie szedł swoją indywidualną ścieżką.

Zawarte tu opowiadania to jedenaście delikatnych linii, splecionych przez jeden region. Jak już wspomniałem tytułowe Averoine to spoiwo fabularne historii i wręcz magiczne miejsce będące starciem chrześcijaństwa z dawną magią i wierzeniami mieszkańców. Zapuszczając się w ten osobliwy i dziki region, spotkacie się z osnutymi mgłą miastami, zepsutymi do cna kapłanami, lubieżnym wzrokiem kamiennych posągów, a nawet i rozkopanymi cmentarzami. Pomimo głoszenia nowej wspaniałej wiary, Averoigne to w dalszym ciągu niebezpieczne miejsce, w którym alchemia, magia czy demonologia to chleb powszechni.

Zbiór prezentuje wyrównany poziom, jednak naturalnie mam swoje faworyty, które z pewnych względów trafiły mnie jeszcze mocniej. Opowiadanie pt. „Noc w Malneant” to wzorowy przykład niejednoznacznej grozy, w której strach stopniowo narasta wraz z kolejnymi akapitami. To jedna z tych historii, w której nie można tak do końca orzec, czy za całą sprawą stoi nadnaturalna geneza.

Kolejnym, o którym chciałbym szepnąć kilka słów, jest „Stwórca gargulców”. To właśnie w tym opowiadaniu doskonale współgrają ze sobą rzeźbiarskie zdolności autora, jak i jego nietuzinkowa nadnaturalna wyobraźnia.

Przelewając na tytułowe gargulce sporo negatywnych emocji, Clark udowadnia, że stwory z dachu potrafią straszyć na inne sposoby niż zwykły świdrujący wzrok.
„Kolos z Ylourgne” to wzorcowe wykorzystanie tematu nekromancji. Zwłoki wychodzące z ziemi to jeden z moich ulubionych tematów, i przyznaję szczerze, że opowiadanie zrobiło na mnie ogromne wrażenie.

Opowiadanie pt. „Mandragory” spodoba się Wam jeśli lubicie tematy zbrodni, kary i zwłok z ziemi, które wołają o sprawiedliwość. Temat stary jak opowiadania grozy, ale w dalszym ciągu poprowadzony dobrze i ze świeżym spojrzeniem.

Ostatnim, które zgniotło mi czaszkę, jest historia pt. „Wenus odkryta”. Autor po raz kolejny sięgając do tematu rzeźbiarstwa prezentuje nam grozę rozegraną w antycznym duchu. To właśnie w tym opowiadaniu, wyraźnie widać konflikt pomiędzy nową i starą wiarą, i wpływ jaki ma na ludzi.

Najchętniej opowiedziałbym Wam o wszystkich opowiadaniach, jednak wątpię, żeby miało to większy sens. Gorąco zachęcam Was do sprawdzenia powyższego zbioru.

"Żaden człowiek, bez inspiracji samego arcydiabła, nie byłby w stanie wyrzeźbić czegoś tak zatrważającego i przesyconego złem, tchnąć w zwykły kamień ucieleśnienie najbardziej demonicznych śmiertelnych grzechów.[...] Jeden był wyszczerzonym, morderczym potworem o kocim łbie, którego cofnięte wargi odsłaniały okazałe kły, a skryte pod dzikimi brwiami ślepia epatowały...