Czytało się w miarę sprawnie i szybko, ale nie była to historia, która by mnie zadowoliła. Na pewno nie będzie to książka , którą będę pamiętała za kilka dni. Poznajemy w tej części bliżej postać Drew, która zakochuje się w bracie swojego ex luźnego partnera, co się wydarzy ?

Czytało się w miarę sprawnie i szybko, ale nie była to historia, która by mnie zadowoliła. Na pewno nie będzie to książka , którą będę pamiętała za kilka dni. Poznajemy w tej części bliżej postać Drew, która zakochuje się w bracie swojego ex luźnego partnera, co się wydarzy ?

Spodziewałam się czegoś więcej. Bardzo spokojna lektura. Nic wielkiego się dzieje.

Spodziewałam się czegoś więcej. Bardzo spokojna lektura. Nic wielkiego się dzieje.

Ohhhh Josh

Ohhhh Josh

Pierwszy tom z serii "Nie taki diabeł straszny" @elizabethoroark bardzo mi się podobał i przez to trochę bałam się sięgnąć po kolejny. Ostatnio mam słabe doświadczenie z seriami 😄
Tym bardziej, że w pierwszym tomie nie bardzo polubiłam Drew.
No i muszę przyznać, że spotkało mnie nie małe zaskoczenie.
Książka od pierwszych stron mnie wciągnęła. Podobnie jak pierwszy tom, i ta część jest zabawna, błyskotliwa i pełna chemii między bohaterami.
Drew zyskała przy bliższym poznaniu. 🥰 jest zagubiona i stłamszona, ale bardzo mądra, inteligentna i dowcipna.
Josh z kolei to lekko gburowaty zbawca świata w kitlu. 😊
Podsumowując, drugi tom wcale niczym nie ustępował pierwszemu więc szczerze polecam.

Pierwszy tom z serii "Nie taki diabeł straszny" @elizabethoroark bardzo mi się podobał i przez to trochę bałam się sięgnąć po kolejny. Ostatnio mam słabe doświadczenie z seriami 😄
Tym bardziej, że w pierwszym tomie nie bardzo polubiłam Drew.
No i muszę przyznać, że spotkało mnie nie małe zaskoczenie.
Książka od pierwszych stron mnie wciągnęła. Podobnie jak pierwszy tom, i...

Romans typu 'większość rzeczy by się nie wydarzyła, gdyby bohaterowie ze sobą porozmawiali'. Mam już serdecznie dość takich historii i nic mnie do nich nie przekona. Słuchało się całkiem nieźle, ale to chyba dzięki perspektywie obydwojga bohaterów.

Romans typu 'większość rzeczy by się nie wydarzyła, gdyby bohaterowie ze sobą porozmawiali'. Mam już serdecznie dość takich historii i nic mnie do nich nie przekona. Słuchało się całkiem nieźle, ale to chyba dzięki perspektywie obydwojga bohaterów.

Świetna jest ta seria.

Świetna jest ta seria.

Bardzo przyjemnie spędzony czas z książką :) poczucie humoru 10 na 10. Historia nieszablonowa, ciekawe zwroty akcji.

Bardzo przyjemnie spędzony czas z książką :) poczucie humoru 10 na 10. Historia nieszablonowa, ciekawe zwroty akcji.

🎶"Świat nie jest czarno-biały. Mu­sisz się tro­chę bar­dziej oswo­ić z sza­ro­ścia­mi. Po­go­dzić się z tym, że życie jest do­sko­na­łe ze swo­imi nie­do­sko­na­ło­ścia­mi".
.
.
Zachwycająca malowniczymi, barwnymi krajobrazami hawajskich wysp, odurzająca wakacyjnym klimatem, a także otulona subtelnie rozwijającym się uczuciem. Lekka niczym piórko unoszące się na wietrze, przyjemna jak spacer w promieniach zachodzącego słońca, niepozbawiona humoru, wzruszająca, słodko-gorzka historia obrazująca blaski oraz cienie sławy. Pokazująca, iż życie celebrytów to droga pełna poświęceń, wzlotów i upadków. Upajająca, namiętna, dowcipna, pochłaniająca, w dodatku zwracająca uwagę na wiele istotnych problemów opowieść o poświęceniu, ale również o walce o samą siebie. Obrazująca, że nieprzepracowane problemy z dzieciństwa często wpływają na nasze zachowanie w życiu dorosłym.
.
“Diabeł na Hawajach” to iście wakacyjny, niewymagający romans, który pod płaszczykiem lekkości oraz humoru skrywa całkowicie inne oblicze. Powiem Wam, iż pierwsza część cyklu “Nie taki diabeł straszny” niezbyt przypadła mi do gustu, ale za to ten tom totalnie mnie zauroczył. Za sprawą dosyć krótkich rozdziałów pochłonęłam go w ekspresowym tempie. Akcja posuwała się dynamicznie, bez zbędnych opisów. Ta historia z jednej strony wydaje się prosta, ale z drugiej odbieram ją jako nietuzinkową, unikatową. Do jej niekwestionowanych plusów zaliczam przede wszystkim niepozbawioną wad, barwną, realistyczną kreację postaci, których nie dało się nie polubić.
.
Drew Wilson to księżniczka popu, kobieta skomplikowana, krucha i skrzywdzona. W oczach innych osób jej życie wyglądało niemal na idealne: w końcu była piękna, bogata, sławna, uzdolniona, a na dodatek ciągle odnosiła sukcesy. Aczkolwiek dwudziestosześciolatka nienawidziła swojego życia oraz swojej kariery. Miała poczucie, że zawiodła wszystkich, że jest oszustką. W końcu osoba, która pojawiała się w czasopismach, występowała dla tysięcy fanów nie była nią. A jednak udawanie to jedyny sposób, w jaki mogła osiągnąć sukces. Jedyna drogą, by uzyskała to, czego chciała. Drew odnosiła wrażenie, iż jest skazana na rozczarowywanie innych. Czuła się przerażająco samotna, wiodła smutne, nieszczęśliwe życie. Obcy ludzie kradli wszystkie chwile jej codzienności, jakby należały do nich. Pozwalała fanom po sobie deptać, a managerowi, aby sprawiał, by czuła się jak gówno, nawet, gdy nie zrobiła nic złego. Dawała przyzwolenie na to, aby zamieniano ją w przedmiot i nawet nie wiedziała dlaczego. “Po to, by zasłużyć sobie na szacunek matki? Aby przywrócić honor mojemu ojcu?”. Panna Wilson była dzieckiem, które nigdy nie mogło podbić serca rodzica bez względu na to, jak bardzo się starało. Przez większą część fabuły współczułam głównej bohaterce, pragnęłam jej pomóc, przytulić ją, podnieść na duchu. Chciałam, aby wreszcie spełniły się jej marzenia, żeby mogła przedstawić fanom swoją własną twórczość, a nie to, co kazali jej śpiewać inni. Podziwiałam ją za, że w pewnej chwili odważyła się wziąć sprawy w swoje ręce, co za tym idzie zdecydowała się zawalczyć o swoje szczęście. Pokazała tym, iż gdzieś głęboko w niej tkwiła silna, doskonała wojowniczka.
.
Natomiast Joshua Bailey to lekarz z powołania na co dzień pracujący w Somalii. W miejscu, w którym nieustannie groziło mu niebezpieczeństwo. To facet mający twardą skorupę, ale miękkie wnętrze. Opiekuńczy, słodki, czuły, troskliwy, inteligentny. “Josh jest z pozoru twardy i nieprzystępny. Jego uśmiechy są rzadkie jak sucha ziemia w porze deszczowej. A jednak w głębi serca troszczy się o innych znacznie bardziej niż ktokolwiek kogo znam”. Protagonista jawił mi się jako wyjątkowy facet, dlatego nie miałabym nic przeciwko, gdyby został moim mężem!
.
Drew i Joshua stworzyli naprawdę uroczą parę. Autorka bez wątpienia umiejętnie zbudowała napięcie pomiędzy nimi. W ich relacji nie brakowało chemii, namiętności, słodkości, potyczek słownych, uszczypliwości, sarkastycznych dialogów, a także pięknych uczuć. Na samym początku ta dwójka nie pałała do siebie sympatią, ale z czasem odkryli, iż całkiem sporo ich łączy. Drew uważała, że Josh był dla niej zbyt mądry i dobry, że nie zakochałby się w kimś tak zepsutym jak ona. Mimo iż panna Wilson objechała cały świat czuła, że za żadne skarby nie dorówna Joshowi, co oczywiście nie było prawdą. Mężczyzna troszczył się o nią, wspierał w trudnych chwilach, a jego zachowanie wielokrotnie wywoływało szeroki uśmiech na mojej twarzy.
.
Elizabeth O’Roark stworzyła tekst, który z pewnością przypadnie do gustu wielbicielom powieści z motywem hate-love, enemies to lovers oraz romansów w stylu slow burn. W “Diable na Hawajach” zostało zawartych wiele istotnych, uniwersalnych tematów, takich jak: alkoholizm, nieuleczalna choroba czy skomplikowane relacje z bliskimi. To historia wprost idealna dla każdej romantycznej duszy. Serdecznie Wam ją polecam, a sama już nie mogę się doczekać, aż sięgnę po kolejny tom z tej serii!

🎶"Świat nie jest czarno-biały. Mu­sisz się tro­chę bar­dziej oswo­ić z sza­ro­ścia­mi. Po­go­dzić się z tym, że życie jest do­sko­na­łe ze swo­imi nie­do­sko­na­ło­ścia­mi".
.
.
Zachwycająca malowniczymi, barwnymi krajobrazami hawajskich wysp, odurzająca wakacyjnym klimatem, a także otulona subtelnie rozwijającym się uczuciem. Lekka niczym piórko unoszące się na wietrze,...

No fajna, fajna. Nie jest to jakaś zaskakująca historia, ale naprawdę miło się czytało. Można się też pośmiać, bo główna bohaterka ma ciekawe poczucie humoru.

No fajna, fajna. Nie jest to jakaś zaskakująca historia, ale naprawdę miło się czytało. Można się też pośmiać, bo główna bohaterka ma ciekawe poczucie humoru.

Świetna polecam

Świetna polecam