Kontynuacja historii Znajdujemy ich, gdy są już martwi przenosi historię o 50 lat naprzód. Jason, członek załogi statku Vihaan II, którego przygodę ukazywał poprzedni tom, obecnie jest 70-letnim staruszkiem. Gdy dwie frakcje religijne pragnące powiększyć swoje wpływy, ścierają się ze sobą, mężczyzna zmuszony jest by stawić czoła przeszłości i zdecydować co dalej. Jednak jedyni ludzie, którzy mogą mu pomóc mają własny plan, niekoniecznie zgodny z jego celem…

Liczyłem, że ta seria rozwinie się w zupełnie innym kierunku. Zamiast kontynuacji i wyjaśnienia meandrów świata, będącego jednym z mocniejszych punktów całego komiksu, pojawia się przeskok czasowy i całkowicie nowa fabuła. A szkoda, bo sam pomysł na bogów i społeczeństwo skupione wokół plądrowania ich ciał, dających nowe surowce, bardzo mnie zaciekawił. W połączeniu z aspektem religijnym ukazanym w tym tomie, tworzy to naprawdę intrygujące połączenie.

W Złodziejce pojawia się wielu nowych bohaterów, a za sprawą tego, że komiks ukazuje różne linie czasowe w obrębie nowej fabuły, śledzenie całości było po prostu uciążliwe, bo w pewnych momentach nie wiedziałem w ogóle o której postaci czytam. Nie zdążyłem też odpowiednio zaangażować się w tę historię, więc moje zainteresowanie po prostu trochę siadło. Forma rozwoju historii bardziej sprawiła wrażenie spin offu osadzonego w tym samym świecie, niż spójnej serii w której historia dokądś prowadzi.

Niekwestionowanym atutem jest warstwa graficzna, która całkowicie trafia w mój gust. Niektóre kadry zawierają wręcz śladową ilość tekstu, pozostawiając wiele w sferze domyśleń i stawiając na przekaz wizualny. Wrażenie dopełniają świetne okładki do poszczególnych zeszytów, które można obejrzeć na końcu.

Ciekawy pomysł na świat i piękna kreska jednak nie są dla mnie na tyle przekonujące, gdy cała historia nie do końca mi leży, więc nie mogę z czystym sumieniem polecić tej pozycji. Nie wykluczam, że sięgnę po trzeci, finałowy tom, chociaż bardziej z ciekawości w jakim kierunku zostanie to rozwinięte.

Kontynuacja historii Znajdujemy ich, gdy są już martwi przenosi historię o 50 lat naprzód. Jason, członek załogi statku Vihaan II, którego przygodę ukazywał poprzedni tom, obecnie jest 70-letnim staruszkiem. Gdy dwie frakcje religijne pragnące powiększyć swoje wpływy, ścierają się ze sobą, mężczyzna zmuszony jest by stawić czoła przeszłości i zdecydować co dalej. Jednak...

Fabularnie druga czesc nie powala, ale ciekawi mnie skad sie biora ci bogowie. Pojawil sie pewien watek, ktrory jeszcze bardziej wzbudzil moja ciekawosc.
Na koncu pojawia sie cos, co sprawilo, ze nie bylabym soba gdybym nie kupila kolejnej czesci.

Fabularnie druga czesc nie powala, ale ciekawi mnie skad sie biora ci bogowie. Pojawil sie pewien watek, ktrory jeszcze bardziej wzbudzil moja ciekawosc.
Na koncu pojawia sie cos, co sprawilo, ze nie bylabym soba gdybym nie kupila kolejnej czesci.

Akcja albumu Znajdujemy ich, gdy są już martwi #2 przenosi nas 50 lat do przodu w stosunku do tego, czego byliśmy świadkami w pierwszym tomie. Kosmos stał się dość niebezpiecznym miejscem, w którym nieustannie ścierają się rywalizujące ze sobą religijne frakcje. Każda ze stron konfliktu jest gotowa dosłownie na wszystko, co pogrąża wszechświat w niekontrolowanym chaosie. W takich realiach musi przetrwać siedemdziesięciojednoletni Jasoh Hauer. Członek załogi Vihaan II, który był świadkiem przeobrażenia człowieka w Boga. To właśnie on staje się celem podróży tego bohatera i kilku jego towarzyszy. Żaden z nich nie spodziewa się jednak tego, że ich śladem podąża siła, której potęgi nie można lekceważyć.

Pierwszy tom serii stał się szkieletem dla nowego, bogatego i mocno złożonego świata. Al Ewing starał się połączyć widowiskową stronę science fiction z dobrze wyczuwalną nutką dramatu, dodając do tego masę filozoficzno-religijnych akcentów, dzięki którym historia nabrała wyraźniejszej głębi. Scenariusz pierwszego tomu był więc dość intrygujący, chociaż nie pozbawiony pewnych zauważalnych błędów. Czy zostały one wyeliminowane w kontynuacji? Niestety nie. Zanim jednak przejdziemy do tego, co poszło nie tak, należy docenić zalety dzieła. Największą i najważniejszą z nich jest umiejętność twórcy do łączenia akcji, religii, filozofii i polityki w jedną zwartą całość (której nie powstydziłby się sam Frank Herbert). Wyobraźnia scenarzysty pracuje na najwyższych obrotach, dzięki czemu potrafi on mocno angażować czytelnika (spragnionego bardziej złożonego sci-fi).

Niestety nie idzie to w parze z odpowiednio ciekawymi postaciami. Pomysł na wyraźny przeskok czasowy (50 lat) i obsadzenie w głównych rolach nowych osób to moim zdaniem duży błąd. Już w pierwszym tomie postacie nie zawsze były należycie charyzmatyczne, co utrudniało ich zapamiętanie. Teraz odbiorca ponownie musi poznawać bohaterów od nowa (nadal są oni troszkę zbyt mało wyraziści) nie mając pewności czy aby na pewno za chwilę nie znikną oni z kart komiksu. Pewną łyżeczką dziegciu są również niektóre troszkę za bardzo przekombinowane wątki. W niektórych fragmentach komiksu scenarzysta trochę za bardzo (i niepotrzebnie) komplikuje historię powodując jej nadmierny chaos. Pomimo wskazanych „niedoróbek” lektura komiksu nadal potrafi być na swój sposób satysfakcjonująca. Z ciekawością pochłania się kolejne strony, aby móc dowiedzieć się co będzie dalej.

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-komiksu-znajdujemy-ich-gdy-sa-juz-martwi-tom-2/

Akcja albumu Znajdujemy ich, gdy są już martwi #2 przenosi nas 50 lat do przodu w stosunku do tego, czego byliśmy świadkami w pierwszym tomie. Kosmos stał się dość niebezpiecznym miejscem, w którym nieustannie ścierają się rywalizujące ze sobą religijne frakcje. Każda ze stron konfliktu jest gotowa dosłownie na wszystko, co pogrąża wszechświat w niekontrolowanym chaosie. W...

MARVEL BEZ MARVELA

„Znajdujemy ich, gdy już są martwi” to seria, która nieodzownie kojarzy mi się z komiksami o marvelowskim kosmosie. Właściwie dla mnie to taki Marvel bez Marvela, co się jednak dziwić, skoro za serię odpowiada Al Ewing, jeden z ciekawszych scenarzystów, jakich Marvel właśnie ma w swojej ekipie. I chociaż ta seria nie prezentuje może poziomu choćby jego „Nieśmiertelnego Hulka”, ale na pewno wypada lepiej chociażby od historii z Avengersami, do których przykładał rękę. Każdy więc, kto lubi opowieści tego typu, znajdzie tu coś dla siebie.

Pora powrócić! Po pół wieku po znanych nam wydarzeniach, Jason, niegdysiejszy członek załogi Vihaana II, a obecnie staruszek, trafia w sam środek wydarzeń, które zmuszą go do stawienia czoła przeszłości. Co z tego wyniknie?

https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2022/08/znajdujemy-ich-gdy-sa-juz-martwi-2.html

MARVEL BEZ MARVELA

„Znajdujemy ich, gdy już są martwi” to seria, która nieodzownie kojarzy mi się z komiksami o marvelowskim kosmosie. Właściwie dla mnie to taki Marvel bez Marvela, co się jednak dziwić, skoro za serię odpowiada Al Ewing, jeden z ciekawszych scenarzystów, jakich Marvel właśnie ma w swojej ekipie. I chociaż ta seria nie prezentuje może poziomu choćby jego...