Intrygujące fotografie dopełniają ten liryczny przekaz. Zdjęcia same w sobie także stanowią metaforę, bywają symboliczne. Świetnie podsycają atmosferę niepokoju, tajemnicy; oddziałują na wyobraźnię.

Jednak to, co najważniejsze i co – być może – było celem autora to wielkie emocje. O ile podmiot żali się na świat trącący sztucznością i porażający obojętnością, o tyle Bartosz Konopnicki napisał książkę, w której aż kipi od uczuć. Podmiot sam odczuwa je silnie, choć o nich nie opowiada. Jest jednak w stanie przenieść je na czytelnika, pobudzić nasz układ nerwowy, wywołać wzruszenie, współczucie, rozgoryczenie, ale też i sprawić przyjemność, uradować, dać nadzieję.

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2022/08/jak-te-manekiny-bartosz-konopnicki.html

Intrygujące fotografie dopełniają ten liryczny przekaz. Zdjęcia same w sobie także stanowią metaforę, bywają symboliczne. Świetnie podsycają atmosferę niepokoju, tajemnicy; oddziałują na wyobraźnię.

Jednak to, co najważniejsze i co – być może – było celem autora to wielkie emocje. O ile podmiot żali się na świat trącący sztucznością i porażający obojętnością, o tyle...

Czy poezja wypełnia nasze życie? Czy może być dostrzegalna na co dzień? Bartosz Konopnicki czule obserwuje i rejestruje obrazy zwyczajnego dnia. Bohaterowie jego utworów są ludźmi, których mijamy każdego dnia, z oczami wbitymi w ekrany smartfonów. Bardzo polecam.

Czy poezja wypełnia nasze życie? Czy może być dostrzegalna na co dzień? Bartosz Konopnicki czule obserwuje i rejestruje obrazy zwyczajnego dnia. Bohaterowie jego utworów są ludźmi, których mijamy każdego dnia, z oczami wbitymi w ekrany smartfonów. Bardzo polecam.

Ucieszyłam się, gdy do moich rąk trafił tomik "Jak te manekiny", który dotyka różnych tematów. Wiersze są dość oszczędne ubrane w słowa, wyważone, a jednocześnie przekazujące tyle treści.

Mamy tu o stracie bliskiej osoby - wiersz "O D." szczególnie utkwił mi w pamięci, podobnie " O L."-jest mi bliski, osobisty, poruszający...
" i ten telefon
o którym chyba wiedziałeś
taki bez znaczenia
a tak istotny
ostatni".

Jest również o obojętności, gorzkie życiowe doświadczenia sprawiają, że nawet śmierć małego człowieka już nas nie porusza. Żyjemy jak manekiny. Gonimy za szczęściem i pieniędzmi. Coraz trudniej o prawdziwe i szczere relacje, związki rozpadają się bardzo szybko.

Jesteśmy bombardowani informacjami z całego świata, a nie dostrzegamy małych dramatów obok nas. Uciekamy w złudne, szczęśliwe życie internetowe a tak naprawdę jesteśmy samotni.

Znajdziemy tu również elementy ironii i humoru, okazuje się, że chore kolano ma swój świat "a ja mam świat kolana".

Tomik wzbudził we mnie wiele emocji, sporo uczuć jest mi naprawdę bliskich.
Pozostaje mi zachęcić Was do przeczytania.💚

Ucieszyłam się, gdy do moich rąk trafił tomik "Jak te manekiny", który dotyka różnych tematów. Wiersze są dość oszczędne ubrane w słowa, wyważone, a jednocześnie przekazujące tyle treści.

Mamy tu o stracie bliskiej osoby - wiersz "O D." szczególnie utkwił mi w pamięci, podobnie " O L."-jest mi bliski, osobisty, poruszający...
" i ten telefon
o którym chyba wiedziałeś...