Odkąd pamiętam byłam jedną z tych osób, które dumnie twierdziły, że nie lubią horrorów, nogami i rękami zapierając się przed jakimkolwiek z nimi kontaktem. Do czasu. Do czasu, gdy przypadkiem usłyszałam o "The Magnus Archives" i przepadłam na kilka tygodni, pochłaniając sto kilkadziesiąt odcinków podkastu wymyślonego przez Jonny'ego Simsa, zarazem bez reszty zakochując się w horrorze jako gatunku. Bo taką grozę kocham, a nie sądziłam, że gdziekolwiek ją znajdę. Bo to opowieści przesycone emocjami, które bywają brutalne, ale ich najstraszniejszą częścią wcale nie są duchy, potwory czy inne ponadnaturalne zjawiska. Takie horrory mogę pochłaniać z przyjemnością i niesamowicie cieszy mnie fakt, że Jonny wziął się za pisanie książek.

"Thirteen Storeys" to zbiór kilkunastu opowiadań zgrabnie przeplatających się ze sobą wątkami i łączących się w jedną całość w finałowym rozdziale. Poznajemy historie osób mieszkających w Banyan Court, na pozór luksusowym apartamentowcu, skrywającym mnóstwo tajemnic. Na jego najwyższym piętrze mieszka właściciel - Tobias Fell, który zostanie brutalnie zamordowany - tego dowiadujemy się już w prologu. Przez następnych trzysta stron śledzimy jak do tego doszło i co dokładnie wydarzyło się w jego apartamencie.

Kilkuletnia dziewczynka i jej niewidzialna przyjaciółka, dziwne cienie krążące po budynku, rury, z których wypływa krew, złowrogi konsjerż, sztuczna inteligencja zyskująca świadomość, bezsenne noce spędzone na oglądaniu niepokojącego programu telewizyjnego, uparta plama na ścianie doprowadzająca człowieka do szaleństwa - w galerii strachów wykreowanych przez autora każdy znajdzie coś dla siebie. Mnie w jego twórczości najbardziej ujmuje niesamowity, niepokojący i groteskowy klimat oraz relacje między bohaterami. Kocham go za to, że nawet w najstraszniejszych z wymyślonych przez niego rzeczywistości zawsze jest miejsce na pozytywne uczucia i iskierkę nadziei. Lubię, gdy przy czytaniu odczuwam emocje, a tutaj niepokój towarzyszył mi niemal od początku do końca i starałam się nie czytać tej książki wieczorami, bo wyobraźnię mam bogatą i obawiam się, że w każdym cieniu na ścianie zaczęłabym dostrzegać to, co prześladowało Cartera Dwighta. Uwielbiam to, że choć jest to powieść grozy, to najważniejszy nie jest w niej strach czy zjawiska paranormalne, a na pierwszym miejscu u Simsa zawsze pozostają ludzie - ich życiorysy i emocje.

"Perhaps Banyan Court was only haunted by the people who lived there."

Nie da się przeczytać tej książki, nie zauważając tego, że stanowi ona krytykę kapitalizmu, co zresztą jest u Simsa powracającym motywem. Tobiasa Fella spotyka okrutny los, bo był okrutnym człowiekiem. Przesłanie makabrycznego finału książki jest bardzo proste, co nie znaczy, że przez to mniej ważne.

Eat the rich.

Odkąd pamiętam byłam jedną z tych osób, które dumnie twierdziły, że nie lubią horrorów, nogami i rękami zapierając się przed jakimkolwiek z nimi kontaktem. Do czasu. Do czasu, gdy przypadkiem usłyszałam o "The Magnus Archives" i przepadłam na kilka tygodni, pochłaniając sto kilkadziesiąt odcinków podkastu wymyślonego przez Jonny'ego Simsa, zarazem bez reszty zakochując się...