Poprzedni tom był w dużej mierze prequelem. Ten też jest tak naprawdę zbiorem historii osadzonych w różnych ramach czasowych. Czy jednak również powiela już znane informacje?

Tom otwiera opowieść najstarszego rabina. Skupia się na epizodzie z jego dzieciństwa, kiedy to jako przewodnik przybył do Izraela. Jest to bardzo zabawna historia parodiująca podróże w poszukiwaniu duchowego oświecenia. Bardzo trafnie pokazuje przyziemność różnych praktyk religijnych, a także pewnych paradoksów prawnych.

Następnie pałeczkę przejmuje Zlabia. Jej historia kontynuuje wątki z poprzedniego tomu. Tym razem bohaterka udaje się do Galilei, gdzie jest świadkiem polowania. Tutaj w pewnym momencie robi się bardzo dramatycznie i niebezpiecznie, ale scenariusz stara się trochę to zrównoważyć humorem i pewnymi ciekawymi pomysłami poprowadzonymi wbrew oczekiwaniom czytelnika.

Trochę rozczarowuje historia rabina. Jest to zabawna anegdotka dotycząca pewnego pochówku. Jednakże tak naprawdę nic z niej nie wynika.

Ciekawsza jest opowieść kota, która przenosi akcję do… przyszłości bohaterów czyli 1973 r. Odwiedzają tutaj Izrael. Można tutaj zobaczyć jak zmieni się Zlabia i jej mąż, a także kim będą ich dzieci. Przy tym fabuła stara się być trochę z boku ówczesnych wydarzeń politycznych, które jednak są wspominane jako kontrast dla rodzinnej idylli.

Jestem pozytywnie zaskoczony jakością historii w tym tomie. Nie posuwają one specjalnie fabuły do przodu, ale same w sobie są dobrymi zamkniętymi opowieściami, które nie powielają przy tym znanych już informacji.

Poprzedni tom był w dużej mierze prequelem. Ten też jest tak naprawdę zbiorem historii osadzonych w różnych ramach czasowych. Czy jednak również powiela już znane informacje?

Tom otwiera opowieść najstarszego rabina. Skupia się na epizodzie z jego dzieciństwa, kiedy to jako przewodnik przybył do Izraela. Jest to bardzo zabawna historia parodiująca podróże w poszukiwaniu...

Czy zastanawialiście się, czemu ten świat funkcjonuje tak jak funkcjonuje? Zdaję sobie sprawę, że to trochę przewrotne pytanie, na które bez wątpienia trudno znaleźć odpowiedź. W końcu nasz ludzki świat najpierw był podyktowany prawami natury, później już my przez tysiące lat próbowaliśmy poddać go własnym zasadom. Konkluzja z tego jest taka, że sami stworzyliśmy współczesny świat. Jednak określenie "my" bardziej mówi o naszych przodkach lub żyjących ludziach, ale jakiś, niedosłownie "nas". Tym bardziej że część z nas jest bardzo zadowolona z funkcjonowania obecnego świata, druga część z nas niekoniecznie. W tym momencie dochodzimy do absurdu.

Grupa Żydów opowiada o swoich przygodach, które miały miejsce na Bliski Wchodzie. Zaczyna rabin rabina, później Zlabia, później jej ojciec rabin, a w tym wszystkim jest kot. Kot, który mówi i kot, który doskonale rozumie otaczający go świat. Razem przedstawiają wizję rzeczywistości, gdzie większość wydarzeń, systemów nie funkcjonuje tak, jak powinno i traci sens – staje się właśnie absurdem. Jednak w tym wszystkim da się zobaczyć też coś więcej. Czy im się to uda?

Z każdym nowo przeczytanym przeze mnie komiksem zaczynam coraz bardziej doceniać tę formę. Za pomocą ilustracji i odpowiednio dobranych słów da się stworzyć historię pełną przygód, historię wartościową i poruszająca. Czego chcieć więcej? Dowodem na to jest choćby komiks "Kot rabin. Wracajcie do siebie!". I tak, liczba dziesięć powinna mi zasugerować, że to dziesiąty tom, ale tego nie zrobiła. Niemniej uważam, że to nie ma większego znaczenia w tym przypadku, ponieważ bez większych problemów odnalazłam się w historii i nie odczuwałam braków wiedzy z poprzednich tomów. No ale jak mi się ten podobał?

Początkowo nie byłam do końca przekonana do pomysłu, ale na pewno w dużej mierze zaintrygowana. Czym dalej czytałam, tym bardziej doceniałam jego unikatowość i olbrzymie możliwości. Te możliwości są widoczne dla czytelnika, jednak przede wszystkim można je zauważyć, ponieważ autor w sposób szeroki i przemyślany korzysta z nich.

Jak łatwo się domyślić w pewnym sensie komiks tematycznie porusza historię Żydów, jednakże takie stwierdzenie byłoby zbytnim uproszczeniem. Jest to dialog dotyczący wszelkiej wiary – religijnej, ale też w ogólnym pojęciu. Spostrzegawczość oraz wnikliwe przemyślenie wniosków przez autora sprawiają, że ta tematyka nabiera innego sensu. Jako czytelnik zaczęłam zadawać sobie pytania, do czego tak naprawdę jest na potrzebna wiara, jak z niej korzystamy i jakie są tego konsekwencje. To tylko kilka najważniejszych pytań z całej gamy innych. Choć przyznam, że mam poczucie, że "Kot rabina" jest na tyle rozbudowany i miejscami nieoczywisty, że niektóre wątki mi umknęły lub postrzegałam je w odmienny sposób niż mógłby przypuszczać scenarzysta.

Cała fabuła opiera się tak naprawdę na różnych historiach, choć najważniejsze są te trzy, o których wspomniałam we wstępie. Sama w sobie jest fascynujące, jak ludzie o innych doświadczeniach, pochodzących też z innych pokoleń postrzegają świat. I wbrew dość poważnej tematyce miałam niekiedy wrażenie, że to wspaniały film akcji, który wciąga, daje olbrzymie pokłady rozrywki, ale też stara się przemycić, jak najwięcej wartościowych treści. Tylko tutaj pod względem fabularnym tak samo jak tematycznym zgubiłam się w niektórych wątkach.

Ilustracje wyróżniają się raczej niespotykaną kreską, co niezmiernie cenię. Lubię, gdy ilustrator ma swój własny styl. Tym bardziej że pod względem gamy kolorystycznej też są na swój sposób unikatowe. Dominuje kolorystyka ciepła, najczęściej w ujęciu sepii. Razem tworzy to niesamowitą atmosferę opowieści i pozwala czytelnikowi przenieść się do tego świata. Choć momentami ilustracje traciły trochę na przejrzystości.

"Kot rabina. Wracajcie do siebie!" jest wielowymiarową historią ujmującą tematykę judaizmu i łączącego się z nim rasizmu. Kto jak kto, ale ludzie z pochodzeniem żydowskim zawsze mają trudną drogę za sobą i niestety prawdopodobnie przed sobą. Ten komiks to uświadamia i daje szanse na pewno zmiany. Choćby z tego powodu warto się z nim zapoznać.

Czy zastanawialiście się, czemu ten świat funkcjonuje tak jak funkcjonuje? Zdaję sobie sprawę, że to trochę przewrotne pytanie, na które bez wątpienia trudno znaleźć odpowiedź. W końcu nasz ludzki świat najpierw był podyktowany prawami natury, później już my przez tysiące lat próbowaliśmy poddać go własnym zasadom. Konkluzja z tego jest taka, że sami stworzyliśmy...

Jakoś z każdym kolejnym tomem ta seria traci swój charakter. I mimo tego, że to nadal Joann Sfar, to perypetie kota spychane są na plan dalszy i dalszy.

Jakoś z każdym kolejnym tomem ta seria traci swój charakter. I mimo tego, że to nadal Joann Sfar, to perypetie kota spychane są na plan dalszy i dalszy.