Na początku XX wieku kilku członków dakockiej społeczności Sisseton-Wahpeton w północno-wschodniej Dakocie Południowej, żyjąc w białym świecie, po cichu pracowało nad zachowaniem zwyczajów i historii swoich przodków w obliczu tłumienia ich przez rząd federalny i sprzeciwu zorganizowanej religii.
Amos E. Oneroad, syn jednej z tych rodzin, został wykształcony w tradycyjny sposób, a następnie wysłany na wschód, aby uzyskać wykształcenie wyższe, ostatecznie zostając pastorem prezbiteriańskim. Przez większość swojego życia poruszał się w dwóch światach. Na szczęście przypadkiem spotkał w Nowym Jorku Alansona B. Skinnera, studenta antropologii i pokrewną duszę.
Dwaj mężczyźni stworzyli więź zarówno osobistą, jak i zawodową, współpracując przy badaniach antropologicznych w różnych częściach Stanów Zjednoczonych. Projekt najbliższy sercu Oneroada polegał na zebraniu i utrwaleniu historii i tradycji Sisseton i Wahpeton. Oneroad spisał historie i przekazał je Skinnerowi.
Mężczyźni zamierzali dopracować powstały rękopis i opublikować go, ale przedwczesna śmierć Skinnera w 1925 r. pokrzyżowała ich plany.
Oneroad i Skinner zgromadzili opisy codziennego życia, w tym organizacji plemiennej, ceremonii, które oznaczały przejście jednostki od narodzin do śmierci, oraz kultury materialnej. Niektóre z ludowych opowieści dotyczą wyczynów Iktomi, oszusta, a inne opowiadają o przygodach takich postaci, jak Dziecko Miłości, Syn Gwiazdy czy Tajemniczy Żółw.
Laura L. Anderson, która uczy antropologii na Uniwersytecie w Oklahomie, znalazła zaniedbany manuskrypt wśród artykułów Skinnera w bibliotece w Kalifornii i zredagowała go do publikacji. Książce „Bycie Dakotą” udało się spełnić pierwotne zamiary jej autorów, przekazując te dawne historie i tradycje dzieciom i wnukom, i zachowując wierność głosowi Amosa Oneroada.