Czasem myślę, że poezja zastygła w jakiś śmiesznych koturnowych pozach. Z jednej strony poeta zaangażowany angażuje się, aż po egzaltację, z drugiej poeta awangardowy (awan)gardzi odbiorcą. I nagle - zonk! - trafiam na poezję Jarosława Dudycza. "I to jest nowa strategia syntezy. I to jest nowa koncepcja sztuki!" Przekąs, surreal - mistrzostwo.

W pierwszym utworze "Przyjdzie" na patetyczne pytanie umierającego "Co zamierzasz?", podmiot liryczny odpowiada: "Niczego nie zamierzam, pożegnam cię / tylko. // Potem będę czekał, aż to przyjdzie po mnie. // A przyjdzie. // Zapowiedziało się właśnie." Odpowiada z życiem i bez trwogi, jakby znad smartfonu. (...) Ciąg dalszy pod adresem:
https://bialafabryka.blogspot.com/2022/08/pare-spraw-domknac.html

Czasem myślę, że poezja zastygła w jakiś śmiesznych koturnowych pozach. Z jednej strony poeta zaangażowany angażuje się, aż po egzaltację, z drugiej poeta awangardowy (awan)gardzi odbiorcą. I nagle - zonk! - trafiam na poezję Jarosława Dudycza. "I to jest nowa strategia syntezy. I to jest nowa koncepcja sztuki!" Przekąs, surreal - mistrzostwo.

W pierwszym utworze...

Bardzo mi się podoba ten debiut poetycki Jarosława Dudycza. Fascynujący jest jego podmiot (z białej watoliny),który nie wstydzi się swoich słabości, wątpliwości, pokazania swojej wrażliwości. Nie boi się pytać, błądzić, poznawać. Czytając tę książkę miałam poczucie, że to kumpel z podwórka opowiada mi co u niego – nie ma bowiem żadnej bariery między czytelnikiem a podmiotem. Ten specyficzny sposób komunikacji sprawia, że wszystkie niewiadome się zacierają. Bo czyż można znać tak intymne szczegóły, jak moment odchodzenia bliskich i towarzyszące temu emocje, obcych osób? Albo ich rozterki sercowe? Raczej nie. A my przecież wiemy, a więc z podmiotem na pewnym poziomie się już znamy, toteż z uwagą przyjmujemy jego wyznania, ba, nawet odczuwamy podobnie jak on. Czasem przyłapywałam się na tym, że chciałam o coś dopytać, np. „co było dalej?”, „co zrobiłeś?”, „i co o tym myślisz?”. Bywało, że potrafił rozbawić (och, ta swoboda wypowiedzi!) czy nawet pocieszyć. Taka to poezja!

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2021/04/czarna-skrzynka-jarosaw-dudycz.html

Bardzo mi się podoba ten debiut poetycki Jarosława Dudycza. Fascynujący jest jego podmiot (z białej watoliny),który nie wstydzi się swoich słabości, wątpliwości, pokazania swojej wrażliwości. Nie boi się pytać, błądzić, poznawać. Czytając tę książkę miałam poczucie, że to kumpel z podwórka opowiada mi co u niego – nie ma bowiem żadnej bariery między czytelnikiem a...