Mocna książka. Za każdym razem, gdy przeczytałam kilka stron i odłożyłam ją na potem, gdy znajdę czas na dalsze czytanie, to byłam poruszona, nie w sensie wzruszona, ale tak jakby mi ktoś dał obuchem w głowę i uwolnił mnie od myślenia. Cała esencja w buddyzmie tkwi w odpuszczeniu, puszczeniu, uwolnieniu od poglądów, osądów, etykietowaniu, krytyce. Uwolnieniu od cierpienia, lgnięcia, posiadania, gdyż wszystko dosłownie wszystko ma swój kres, jak narodziny kończy smierć, jak zdrowie i piękne ciało niszczy choroba. Nic nie jest nam dane raz na zawsze, wszystko przychodzi i odchodzi, płynie nieprzerwanym strumieniem. My sami jesteśmy tylko chwilą. Najtrudniej mi pojąć pojęcie iż w buddyzmie nie ma czegoś takiego jak jaźń, czy ego, lecz wszyscy jesteśmy tak naprawdę jedną świadomością, a tylko nasz umysł wytwarza w nas iluzje "ja". Skupiając się na jednej rzeczy np na oddychaniu, czyli wdech i wydech przez moment jesteśmy w stanie doświadczyć buddę; że nie ma przeszłości i nie ma przyszłości, jest tylko tu i teraz i tylko na to mamy wpływ bo przeszłość i przyszłość to teraźniejszość, która dzieje się w tej chwili. Jedynie co możemy zrobić to żyć uważnie i świadomie dostrzegać co się dzieje w tym momencie. Zatrzymać się i spytać się siebie co teraz robię? Powiedz sobie nawet że siedzisz a poczujesz łączność z teraźniejszością. Wtedy doświadczysz życia naprawdę takim jakim jest, a nie iluzję, jakim chciałbyś żeby twoje życie było lub fantazjował o tym jakim ma być. Akceptacja tego co masz teraz pozwala nam w pełni doświadczać życia. Ile marnujemy czasu na życzeniowe myślenie, na fantazjowaniu że mając to lub zrobiąc to zaznamy szczęście? Dla zainteresowanych tą tematyką bardzo polecam tą książkę, gdyż bardzo szczegółowo i wnikliwie tłumaczy nam tą "filozofię" Ps "Gdy zobaczysz Buddę, to zabij go" cytat akurat dla tych, co twierdzą iż osoby interesujące się tą filozofią czczą jakiegoś boga. W buddyzmie nie ma boga, jest to "Dharma" tzw nauki ukazujące że tylko my sami możemy uwolnić się od własnego myślenia i doznać tzw oświecenia.

Mocna książka. Za każdym razem, gdy przeczytałam kilka stron i odłożyłam ją na potem, gdy znajdę czas na dalsze czytanie, to byłam poruszona, nie w sensie wzruszona, ale tak jakby mi ktoś dał obuchem w głowę i uwolnił mnie od myślenia. Cała esencja w buddyzmie tkwi w odpuszczeniu, puszczeniu, uwolnieniu od poglądów, osądów, etykietowaniu, krytyce. Uwolnieniu od cierpienia,...

Książka  jest pokłosiem 30-dniowego odosobnienia medytacyjnego w duchu vipassany, które odbywało się w całkowitym milczeniu, nie licząc wykładów prowadzącego i odpowiedzi na pytania uczestników. I właśnie owe wykłady i odpowiedzi złożyły się na książkę. 

Dostaliśmy pozycję, w której świetne rady na temat techniki i praktyki medytacyjnej przeplatane są trudnymi i ezoterycznymi rozważaniami na temat filozofii buddyjskiej. Porady na temat medytacji były dla mnie bardzo przydatne, natomiast wypowiedzi na tematy filozoficzne – często niezrozumiałe. 

Daje w książce Goldstein szczegółowe instrukcje jak medytować: koncentracja na oddechu, uważność, ale to nie jest systematyczny podręcznik medytacji. 

Podkreśla wagę systematyczności, ważne jest, aby praktykować codziennie, choćby przez kilka minut, a najlepiej dłużej: „Jeśli wdrożycie się w siedzenie codziennie o tej samej porze, dni bez praktyki będą wam się przytrafiały rzadziej.” Ważne jest aby być cierpliwym, pisze też jak sobie radzić z przychodzącymi myślami w czasie medytacji. Pisze też, że „Uważność można i należy praktykować w każdej chwili, niezależnie od tego, czy siedzimy, stoimy, leżymy, rozmawiamy, czy jemy.” Łatwo się mówi... 

Bardzo też zwraca uwagę Goldstein na to, aby w czasie medytacji nie myśleć kategoriami  osiągnięć i zysku. Chodzi raczej o kształtowanie w sobie umysłu, który do niczego nie lgnie: „Brak w nim preferencji, rozróżnień, osądów, lgnięcia, odrzucania.” To bardzo trudne...

Z drugiej strony bardzo wiele rad Goldsteina przeznaczonych jest dla uczestników odosobnienia, skoszarowanych i skoncentrowanych tylko na medytacji, mniej są one przydatne w codziennym życiu. Pisze na przykład, żeby zwolnić tempo życia: „Niech przez cały dzień każdy wykonywany ruch będzie przedmiotem medytacji. Od chwili porannego przebudzenia aż do udania się wieczorem na spoczynek zwracajcie niezwykle baczną uwagę na wykonywane czynności: na każdy ruch podczas kąpieli, ubierania się, jedzenia.” No cóż, zastosowanie tej rady na codzień może być raczej trudne... W książce znajdziemy więcej inspirujących idei i porad medytacyjnych, zainteresowanych odsyłam do lektury

Rzecz moim zdaniem jest przeznaczona dla doświadczonych medytatorów, zaś dla tych, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z medytacją może być lekturą uzupełniającą do  książek wprowadzających systematycznie w medytację, np. 'Siła medytacji' Sharon Salzberg czy pozycji autorstwa Jona Kabat-Zinna. 

To bardzo głęboka, piękna, powiedziałbym humanistyczna książka. Niemniej, jak już wspomniałem, trudna do pojęcia dla osób, które nie medytują. 

Czytałem nowe wydanie książki, które ukazało się w 2020, na stronie LC pokazuje się uparcie stare wydanie (Doświadczenie wglądu. ABC medytacji buddyjskiej) jako główne, jak to zmienić, nie mam pojęcia...

Książka  jest pokłosiem 30-dniowego odosobnienia medytacyjnego w duchu vipassany, które odbywało się w całkowitym milczeniu, nie licząc wykładów prowadzącego i odpowiedzi na pytania uczestników. I właśnie owe wykłady i odpowiedzi złożyły się na książkę. 

Dostaliśmy pozycję, w której świetne rady na temat techniki i praktyki medytacyjnej przeplatane są trudnymi i...

Vipassana oznacza klarowne widzenie. Klarowne, to znaczy wyzbyte z własnych subiektywnych określeń, nieskażonych emocjami umysłu. To droga przez teraźniejszość, która jak ostry nóż odcina warstwę przyszłości i przeszłości, skupiając się tylko na jednym, najważniejszym punkcie wszechświata – tu i teraz. Jednak zatraceni w ideologii skażonej dogmatami religii i konsumpcjonizmu, najczęściej zapominamy o tej pryncypialnej cnocie.

Joseph Goldstein przedstawił trzydziestodniowy program, a właściwie zapiski, ze swojego wykluczenia, w którym dzień w dzień poddawał się rygorystycznym zabiegom medytacyjnym, odseparowując ciało i ducha od materii ziemskiego żywota. Zgłębiał tajniki buddystycznej vipassany, by podzielić się nią z milionami osób na całym świecie, dodając swoją perspektywę do szerokiego spektrum w coraz bardziej rozpowszechnianym nurcie uważności (lub jak kto woli mindfulness). Jednak autor oddaje się zbyt schematycznemu rygorowi, zamykając esencję światłości w dość ciasnym pudełku, gdzie jego ilość oślepia i przysłania to, co najistotniejsze w medytacji i uważności – bycie.

Oczywiście nie mogę zarzucić Goldsteinowi, że robi coś wbrew naukom zen tudzież buddyzmu, ale jego lekcje przypominają bardziej te szkolne: to ci wolno, a tego już nie. To masz robić w taki sposób, a tamto już nie. Uważność powinna być prosta w swojej istocie, możliwa do wchłonięcia w każdym momencie, bez obciążenia i nadmiernego wysiłku. Czytając Doświadczenie wglądu, czułem jednak ograniczającą duszność zamiast głębokiego oddechu wolności i świadomości. Ktoś może powiedzieć, że bez rygoru nie można osiągnąć celu. Ja mu odpowiem, że liczy się konsekwencja w swoim postanowieniu i dążenie krok po kroku. Rygor, jako ograniczenie nakazami i zakazami, nie pozwala rozwinąć skrzydeł. A konsekwentne codzienne wyrabianie nawyku już tak.

W swej istocie nauka Goldsteina nie jest pozbawiona jakiejkolwiek wartości czy światłości. Każdy znajdzie tu coś dla siebie, wyciśnie esencję namaszczającą duszę. Książka stanowi ciekawe uzupełnienie już nabytej wiedzy na temat buddyzmu czy medytacji, nie poleciłbym jednak jej osobom, które chciałyby zacząć przygodę z oświeceniem. Dla szukających równowagi sugerowałbym zacząć od bardziej przystępnego Pokochaj siebie Wayne’a Dyera, a później nieco bardziej zaawansowaną Potęgę teraźniejszości Eckharta Tolle’a. Dla łaknących szerszego pojmowania buddyzmu świetnie sprawdzą się traktaty Alana Wattsa i D. T. Suzukiego albo znane bardziej polskiemu czytelnikowi prace Dalajlamy.

Vipassana oznacza klarowne widzenie. Klarowne, to znaczy wyzbyte z własnych subiektywnych określeń, nieskażonych emocjami umysłu. To droga przez teraźniejszość, która jak ostry nóż odcina warstwę przyszłości i przeszłości, skupiając się tylko na jednym, najważniejszym punkcie wszechświata – tu i teraz. Jednak zatraceni w ideologii skażonej dogmatami religii i...