Książka nie taka zła jak niektórym się wydaje.

Książka nie taka zła jak niektórym się wydaje.

6/10

6/10

Dostałem to , czego się spodziewałem. I patrząc na dalsze postępowanie Tomka Hajto - to nie jest ostatnie rozdanie. Warto.

Dostałem to , czego się spodziewałem. I patrząc na dalsze postępowanie Tomka Hajto - to nie jest ostatnie rozdanie. Warto.

Bardzo wartościowa książka i moje „gwiazdki” z oceny są formą docenienia szczerości wyznań bohatera, autentyczności, a po trosze doceniam wyznawany przez niego system wartości, którym próbował się w życiu kierować, być może czasem z różnym skutkiem, ale jednak...
Nie przyjmuję do wiadomości, że Tomasz Hajto jest „kontrowersyjny”. Hajto jest szczery i uczciwy i z uwagą przysłuchuję się także jego komentarzom w Polsat Sport Premium przy okazji transmitowania meczy piłkarskich. Kontrowersyjni są raczej inni, manipulatorzy i śliskie typki w rodzaju pana Lewandowskiego z muchami w nosie, który swoją bezczelnością, zarozumialstwem i zadufaniem doprowadzał na przykład do zwalniania trenerów polskiej reprezentacji, którzy na to nie zasłużyli, jak choćby Czesław Michniewicz, czy Jerzy Brzęczek, o których zresztą w tej książce ani mru mru.
Wywiad z panem Lewandowskim to typowa gadanina o niczym, człowieka, który z niewygodnych tematów wyślizguje się, a ponadto nic konstruktywnego nie ma do powiedzenia.
Podzielam wiele ocen Tomasza Haity dotyczących zarówno dzisiejszych piłkarzy, PZPN, jak i nowej „poprawności politycznej” dziennikarzy i komentatorów piłkarskich, którzy zamiast pisać wprost i „jak jest”, spijają sobie z dzióbków, a najbardziej boją się urazić dumę pana Lewandowskiego, który jest najbardziej świętą krówką ze wszystkich świętych krówek. Świętokrówstwo i zakłamanie jest jedną z przyczyn zapaści w polskiej piłce, choć tych przyczyn jest o wiele więcej. Nikt się nimi nie zajmuje, a szkoda.
A jak mowa o polskiej reprezentacji piłkarskiej, to muszę napisać parę zdań od siebie. Wbrew temu, co imputują swoim międoleniem poprawni politycznie dziennikarze o tym, że mamy zdolnych piłkarzy, uważam, że obecnie mamy beznadziejnych piłkarzy, tak mało zdolnych, że odważę się ich nazwać beztalenciami. Ci „najzdolniejsi”, młodzi, grzeją ławki rezerwowych w podrzędnych klubach europejskich, a jak wyjdą na boisko, to niczym szczególnym się nie wyróżniają. Są słabi technicznie, taktycznie, w większości także wydolnościowo oraz mentalnie.
Mamy po prostu naprawdę bardzo słabych piłkarzy.
Naszą największą gwiazdę, czyli pana Lewandowskiego oglądam co tydzień w składzie FC Barcelona i dostrzegam, że w tej drużynie jest on obecnie niemalże obcym ciałem. Mimo, że jest najlepszym polskim piłkarzem, to na tle prawdziwych piłkarzy grających w Hiszpanii widać w nim wszystkie wady naszego rodzimego futbolu. Piłka odbija się od niego, jak od pnia drzewa, ma problem z jej kontrolą, z celnością podań, a ponadto pan Lewandowski cechuje się na boisku lenistwem.
Muszę także wspomnieć o tym, jak haniebnie potraktowano trenera Michniewicza. Skoro został trenerem reprezentacji, to dręczenie tego człowieka zapytaniami o telefony do „fryzjera” (domniemanego szefa mafii korupcyjnej w piłce) po 20 latach od tych telefonów, to szczyt chamstwa.
(Co ciekawe przez 20 lat nie udało się tej afery osądzić, bo polska Nadzwyczajna Kasta jest nieudolna i żałosna, silna tylko wobec słabych, słaba wobec silnych).
Michniewicz otrzymał reprezentację, w której nic nie działało, a poprzedni trener robił sobie jaja doprowadzając do konieczności grania baraży. Michniewicz wygrał baraże, pojechał na Mundial i tam wyszedł z grupy, czyli osiągnął cel, choć nie dane mu było na dobrą sprawę pracować z reprezentacją wcale. Po przyjeździe z Mundialu rozpoczęło się „polskie piekiełko”, czyli wypominanie Michniewiczowi telefonów do „fryzjera” sprzed 20 lat, zły pijar (że niby źle się wypowiada przed kamerami),itp., ale najbardziej idiotycznym argumentem był ten, w którym oskarżano Michniewicza o „styl gry reprezentacji”. Te wszystkie ponure i głupie moim zdaniem gamonie uważały, że mamy „na tyle dobrych piłkarzy”, żeby wygrywać „w lepszym stylu”.
Mnie aż zatrzęsło i trzęsie mną ze złości do dzisiaj. Uważam wszystkie osoby twierdzące, że mamy dobrych piłkarzy, a na Mundialu graliśmy „w złym stylu” za piłkarskich idiotów.
Jak potrzebujecie STYL, to idźcie sobie do sklepu gospodarczego, tam są STYLE do siekier, młotków i innych narzędzi.
Polska ma beznadziejnych piłkarzy i to, że Michniewicz potrafił z nimi wyjść z grupy na Mundialu i utrzymać się w Lidze Narodów, to CUD i należało faceta ozłocić, a co najmniej dać mu spokój i pozwolić budować reprezentację Polski nadal. Obawiam się, że za zwolnieniem Michniewicza mógł stać największy wichrzyciel, pan Lewandowski, który wykazał się już wcześniej paskudnymi wypowiedziami, w tym doprowadził do podobnie bezsensownego zwolnienia trenera Brzęczka.
Książkę powinien obowiązkowo przeczytać każdy fan piłkarski w Polsce. Polecam.

Bardzo wartościowa książka i moje „gwiazdki” z oceny są formą docenienia szczerości wyznań bohatera, autentyczności, a po trosze doceniam wyznawany przez niego system wartości, którym próbował się w życiu kierować, być może czasem z różnym skutkiem, ale jednak...
Nie przyjmuję do wiadomości, że Tomasz Hajto jest „kontrowersyjny”. Hajto jest szczery i uczciwy i z uwagą...

Szybka książka, rozgrzeszenie Hajty.

Ebook.

Szybka książka, rozgrzeszenie Hajty.

Ebook.

Bardzo poprawna książka. Tomasz Hajto opisuje całą swoją karierę piłkarską, ale robi to w sposób wyważony, bez szukania barwnych anegdot a'la Janusz Wójcik. Momentów, w których można się pośmiać jest niewiele, dostajemy za to biografię rzemieślnika, który dzięki ciężkiej pracy zaistniał w świecie futbolu.

Bardzo poprawna książka. Tomasz Hajto opisuje całą swoją karierę piłkarską, ale robi to w sposób wyważony, bez szukania barwnych anegdot a'la Janusz Wójcik. Momentów, w których można się pośmiać jest niewiele, dostajemy za to biografię rzemieślnika, który dzięki ciężkiej pracy zaistniał w świecie futbolu.

Tomasz Hajto jest barwną postacią. Jego autobiografia to odzwierciedla.
Nie jest to historia grzecznego, utalentowanego chłopca który nigdy w życiu nie popełnił błędu.
Wprost przeciwnie, Tomasz popełnił mnóstwo błędów i nie boi się o nich pisać.

Jest tu opisanych sporo zakulisowych historii o polskiej i zagranicznej piłce. Autor nie boi się uderzać w swoich byłych kolegów piłkarzy, trenerów czy działaczy PZPN.

Przydało by się więcej szczegółów przygodzie w Bundeslidze czy lidze angielskiej. Wydaje mi się ze te rozdziały zostały umówione tylko powierzchownie.

Historie przedstawione są dość subiektywnie, może by się przydał komentarz innych osób przedstawiających Tomasz Hajto z innej strony.

Jest to ciekawa lektura bo Tomasz Hajto jest ciekawa postacią.

Tomasz Hajto jest barwną postacią. Jego autobiografia to odzwierciedla.
Nie jest to historia grzecznego, utalentowanego chłopca który nigdy w życiu nie popełnił błędu.
Wprost przeciwnie, Tomasz popełnił mnóstwo błędów i nie boi się o nich pisać.

Jest tu opisanych sporo zakulisowych historii o polskiej i zagranicznej piłce. Autor nie boi się uderzać w swoich byłych kolegów...

Bez wątpienia jest to ciekawa pozycja. Tomasz Hajto wraz z Cezarym Kowalskim wspominają karierę piłkarza. Od początku kariery, aż po zmierzch w lidze polskiej. Książka jest napisana w sposób łatwy i przystępny. Jednak moim zdaniem nie do końca jest...szczera. O wielu aspektach Hajto pisze otwarcie, hazard, wypadek, papierosy. O innych połowicznie dzieli się z czytelnikiem swoją historią. Warte przeczytania, jednakże mam wrażenie, że tytuł powinien brzmieć nie "ostatnie rozdanie" a "wybiórcze rozdanie"

Bez wątpienia jest to ciekawa pozycja. Tomasz Hajto wraz z Cezarym Kowalskim wspominają karierę piłkarza. Od początku kariery, aż po zmierzch w lidze polskiej. Książka jest napisana w sposób łatwy i przystępny. Jednak moim zdaniem nie do końca jest...szczera. O wielu aspektach Hajto pisze otwarcie, hazard, wypadek, papierosy. O innych połowicznie dzieli się z czytelnikiem...

Ach, ta truskawka na torcie… ;-) Jako wielki fan piłki nożnej, trochę temat znam, więc postanowiłem przeczytać dzieło kontrowersyjnego – tak zwanego – eksperta. Przyznam, że nie lubiłem go jako piłkarza, a jeszcze gorsze zdanie na jego temat mam odkąd zasiada w studio i wszystkich poucza. Wydaje mi się, że ta książka nie jest pozbawiona pewnych nadużyć ze strony Hajty. Kreuje siebie na lepszego, niż jest – tak to przynajmniej widzę. Jasne, zaśmiałem się kilka razy, ale nie wiem, czy wszystko, co „napisał”, naprawdę się wydarzyło. Jak na tak kontrowersyjną postać, książka nie wywołuje większych emocji.

Ach, ta truskawka na torcie… ;-) Jako wielki fan piłki nożnej, trochę temat znam, więc postanowiłem przeczytać dzieło kontrowersyjnego – tak zwanego – eksperta. Przyznam, że nie lubiłem go jako piłkarza, a jeszcze gorsze zdanie na jego temat mam odkąd zasiada w studio i wszystkich poucza. Wydaje mi się, że ta książka nie jest pozbawiona pewnych nadużyć ze strony Hajty....

Szybko się czytało, ale trochę się zawiodłem. Ksiazka dobrze dokumentowała piłkarskie losy samego Hajty i za to dobra ocena (choć trochę brakowało mi dat, czesto nie można było się zorientować w którym roku jestesmy),w tym kwestie finansowe, które zawsze są ciekawe dla czytelnika i buly przedstawione niezwykle precyzyjnie. Książka była też szczera, może jestem naiwny, ale wierzę Hajcie.

Jednak zabrakło mi anegdot, które są siła tego typu pozycji, a tu było ich jak na lekarstwo, Hajto skupiał się na sobie jak przystało na człowieka z dużym ego, było tez wszystko pisane raczej bardzo na poważnie. Myślę, że ciekawie byłoby też poczytać parę krótkich wywiadów o Hajcie z jego trenerami czy kolegami z boiska, troche szkoda, że nikt o tym nie pomyślał. Zastanawia też brak opisu epizodów trenerskich, co bardzo by mnie zaciekawilo, bo to zupełnie inna perspektywa.

Tak że książka OK, ale daleko jej do najlepszych typu Kowala, Iwana, Sypniewskiego czy nawet Króla, gdzie problem hazardu jest w bardziej wyrazisty i głębszy sposób pokazany.

Szybko się czytało, ale trochę się zawiodłem. Ksiazka dobrze dokumentowała piłkarskie losy samego Hajty i za to dobra ocena (choć trochę brakowało mi dat, czesto nie można było się zorientować w którym roku jestesmy),w tym kwestie finansowe, które zawsze są ciekawe dla czytelnika i buly przedstawione niezwykle precyzyjnie. Książka była też szczera, może jestem naiwny, ale...