O „Gwieździe zbawienia” słyszałem, choć jej autor był dla mnie zagadką. Czy po lekturze niniejszego tomu dalej nią jest? Nie, choć zdecydowanie nie jestem chętny, by poznać go bliżej.

Abstrahując od teologicznego aspektu myśli Rosenzweiga (można się zastanawiać, czy jest on bardziej filozofem, czy teologiem),trzeba poruszyć tu budowę tomu, sam układ tekstu i wybór prezentowanych w nim zagadnień – nie zamierzam bowiem w żaden sposób oceniać postaci, o której ta pozycja traktuje, a przyjrzeć się temu, jak to robi. A robi to naprawdę dziwnie i niezachęcająco.

Autor miesza tutaj wszystkie teksty, które Rosenzweig napisał, jednak nie powstaje z tego sensowna synteza, a pewien miszmasz. Raz jest mowa o ontologii, by zaraz przejść do definicji dzieła literackiego, problematyki przekładów tekstów biblijnych i znów ontologii czy epistemologii. W tym wszystkim brakuje jednak dobrego umiejscowienia rozdziałów i podrozdziałów. Czytając, miałem wrażenie, że pisarz przeskakuje od jednego tematu do drugiego, bez jakiegokolwiek uprzedzenia. Nie miałem pojęcia, czy poruszone przez niego zagadnienie zaraz się wyczerpie, czy też będzie kontynuowane przez następne dwadzieścia stron.

To wszystko sprawia, że tom ma raczej zniechęcający charakter. Problematyka „Gwiazdy zbawienia” nie została według mnie wyjaśniona dostatecznie dobrze, a sam styl autora nudził mnie niezmiernie.

O „Gwieździe zbawienia” słyszałem, choć jej autor był dla mnie zagadką. Czy po lekturze niniejszego tomu dalej nią jest? Nie, choć zdecydowanie nie jestem chętny, by poznać go bliżej.

Abstrahując od teologicznego aspektu myśli Rosenzweiga (można się zastanawiać, czy jest on bardziej filozofem, czy teologiem),trzeba poruszyć tu budowę tomu, sam układ tekstu i wybór...