Patrik Svensson

Zaskakująca lektura z pogranicza literatury faktu i beletrystyki. Autor prowadzi spokojną opowieść, na poły gawędę, w której zawiłości życia węgorza przeplatają się z dygresjami na temat Freuda, Arystotelesa i innych znanych mniej lub bardziej osobistości, które coś o tym nietuzinkowym stworzeniu miały do powiedzenia. Fakty i domysły o jego naturze tworzą kanwę do opowieści o losach zwykłego człowieka z domku nad jeziorem – ojca autora. Perypetie węgorzowej doli stają się metaforą ludzkiego życia. Coś co przyciąga do literatury skandynawskiej – przynajmniej jej większej części, to jej niezastąpiony aspekt psychologiczny. Niespieszne tempo, prowadzone rozmyślania, dygresje, nieskupienie się na jednym wątku, przekładanie wrażeń i przemyśleń nad wartką akcję. W „Ewangelii według węgorza” czytelnik znajdzie to wszystko. I jeszcze więcej – bogactwo i piękno języka, niezależnie od tego czy opisane są migracje zwierzęcia, czy przytaczane się rozmyślania o kruchej granicy między życiem a śmiercią. Na koniec kluczowe pytanie – dlaczego „Ewnagelia…”? Czy życie węgorza to swoiste przesłanie dobrej nowiny w świecie zwierząt? A może z jego przykładu powinien czerpać człowiek? Autor podkreśla, że mimo postępu, jaki oferuje nam współczesny świat, człowiek nadal nie jest w stanie całkowicie dociec natury węgorza. Niektóre „fakty” trzeba przyjąć na wiarę, sposoby podporządkowania sobie wodnego stworzenia nadal stanowią zagadkę, a długowieczność wzbudza zazdrość. Człowiek chętnie poznałby wszystkie te tajniki. Nadmierne połowy doprowadziły jednak prawie do wymarcia tego od dawna zagrożonego gatunku. Czy więc węgorz kiedykolwiek odkryje swoje tajemnice, czy zdąży to zrobić? I w końcu – czy zechce je przyjąć i naśladować?