Miłość leczy rany

Książka jest bardzo mocno przegadana. Przede wszystkim nie jest ot kryminał a z takim zamiarem sięgnęłam po nią by przeczytać.

Książka jest bardzo mocno przegadana. Przede wszystkim nie jest ot kryminał a z takim zamiarem sięgnęłam po nią by przeczytać.

Pokaż mimo to

Zainteresowałem się tą książką, bo sam spędziłem 3 lata w Kazachstanie i wiem co nieco o tym kraju. Rozumiem, że to jest literatura pisana wyłącznie dla zysku i ma to swoje prawa, mimo wszystko jednak pani Bonda zawiodła na całej linii, jeśli chodzi o budowę świata przedstawionego. Kiedyś tak to bywało, że szanujący się pisarz wykonywał podróż do miejsca, w którym chciał umieścić akcję swojej książki. Pani Bonda widać postanowiła ograniczyć się do internetu lub jakichś wyssanych z palca opowieści, a nawet jeśli nie, to realia Kazachstanu musiały wydać jej się za mało ciekawe, więc postanowiła je nieco ubarwić. Owszem, szanujący się pisarze też ubarwiali rzeczywistość, ale robili to z głową, z jakąś dozą godności. Pani Bonda zaś od razu wrzuciła piąty bieg, przez co oderwała się od podłoża na wysokość stratosfery, skąd nie było już widać granic między prawdą a bujdą literacką. Tak, bujdą, bo słowo fikcja się już tutaj nie kwalifikuje.

Zainteresowałem się tą książką, bo sam spędziłem 3 lata w Kazachstanie i wiem co nieco o tym kraju. Rozumiem, że to jest literatura pisana wyłącznie dla zysku i ma to swoje prawa, mimo wszystko jednak pani Bonda zawiodła na całej linii, jeśli chodzi o budowę świata przedstawionego. Kiedyś tak to bywało, że szanujący się pisarz wykonywał podróż do miejsca, w którym chciał...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bonda dla mnie to jakiś fenomen. Właściwie to marketingowiec Bondy. Ten tajemniczy ktoś powinien zabrać się za kreowanie wizerunku Banasia, a zapewne zrobiłby z niego niezłomnego bojownika o wolność i demokrację. Książki Bondy, pomimo przebłysków talentu i z pewnością dużej dozy pracy włożonej w pisanie, są przeciętne. Wszystkiego jest w nich za dużo. Ludzi, opisów, historii niezwiązanych z meritum itd. Pomimo tego to ona, a nie inni pewnie lepsi pisarze, bryluje na bilbordach, w programach telewizyjnych i radiowych, oraz w pismach lifestylowych. Umie się kobieta przebić, jest energiczna i przebojowa, tego nie można jej odmówić. Ale o literaturze tu rozmawiamy. Nowa powieść powiela grzechy poprzednich. Autorka wrzuciła do kotła ułamki różnych historii, przeplata wątki nie kończąc ich i rozmnaża do granic możliwości postaci niewnoszące nic do treści powieści. Ta książka jest po prostu nudna, a autorka jakby nie patrzeć uprawia działkę literatury rozrywkowej. Subiektywnie, nie podobała mi się ta książka, stąd 2 gwiazdki

Bonda dla mnie to jakiś fenomen. Właściwie to marketingowiec Bondy. Ten tajemniczy ktoś powinien zabrać się za kreowanie wizerunku Banasia, a zapewne zrobiłby z niego niezłomnego bojownika o wolność i demokrację. Książki Bondy, pomimo przebłysków talentu i z pewnością dużej dozy pracy włożonej w pisanie, są przeciętne. Wszystkiego jest w nich za dużo. Ludzi, opisów,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak na Bondę idealnie dograne ramy czasowe.
Wielki szacun za ilość wiedzy o Kazachstanie, która przedstawiona jest w sposób bardzo przystępny.
Książka na tyle rozbudowana, że mogłabym się ciągnąć przez kolejne 100 stron ale zakończona w idealnym momencie z jasnym wyjaśnieniem.
Na początku trochę mnie bolało, że jest tak gruba i tak wolno posuwam się do przodu ale dość szybko wciągnęłam się tak, że już nie zwracałam na to uwagi.

Jak na Bondę idealnie dograne ramy czasowe.
Wielki szacun za ilość wiedzy o Kazachstanie, która przedstawiona jest w sposób bardzo przystępny.
Książka na tyle rozbudowana, że mogłabym się ciągnąć przez kolejne 100 stron ale zakończona w idealnym momencie z jasnym wyjaśnieniem.
Na początku trochę mnie bolało, że jest tak gruba i tak wolno posuwam się do przodu ale dość...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Coś tu nie wyszło. Dla mnie za duży bałagan, tak wiele wątków i postaci, że trudno to wszystko uporządkować.
Zaciekawiły mnie tylko zwyczaje i życie Kazachów.
Może czas wrócić do Meyera? Na spotkaniu autorskim Pani Kasia obiecała, że Meyer się pojawi. Czekam.
A tymczasem tylko dobrze.

Coś tu nie wyszło. Dla mnie za duży bałagan, tak wiele wątków i postaci, że trudno to wszystko uporządkować.
Zaciekawiły mnie tylko zwyczaje i życie Kazachów.
Może czas wrócić do Meyera? Na spotkaniu autorskim Pani Kasia obiecała, że Meyer się pojawi. Czekam.
A tymczasem tylko dobrze.

Pokaż mimo to

Powieścią „Miłość leczy rany” autorka rozpoczyna nowy, świetnie się zapowiadający cykl „Wiara, nadzieja, miłość”.

Przenosi nas w świat inny pod każdym względem. Z jednej strony mamy klimatyczne kazachskie stepy, lokalny folklor, szamanów i dawne wierzenia. Z drugiej, w zupełnej opozycji do sfery duchowej, gangsterów dzierżących w swych rękach władzę w państwie i decydujących o losie zwykłych ludzi. Tu nie ma miejsca na spokój, poczucie bezpieczeństwa, rozwój, czy nadzieję na lepsze jutro. Podstawę stanowią układy, pieniądze i honor. Tu utrata twarzy jest gorsza niż śmierć, a zemsta jest prawem przysługującym każdemu.

Przed laty, młody Kerej, w obronie własnej zabija kilku członków gangu. Za swój czyn zostaje zaocznie skazany na śmierć. Musi uciekać z kraju i zmienić tożsamość.

Igor, znany w Ząbkowicach Śląskich jogin, szybko zyskuje miano uzdrowiciela. Wiąże się z Tośką. Na ich życiu ciąży jednak bolesna przeszłość nie sprzyjająca budowaniu zaufania i tworzeniu rodziny.

Gdy pewnego dnia chłopak zostaje ujęty przez polską policję, a kazachstańska prokuratura występuje o jego ekstradycję rozpoczyna się walka o jego życie. Walka wykraczająca poza ramy tego świata.

Polscy przyjaciele wraz z kochającą go Tośką zrobią wszystko żeby ocalić chłopaka. Tylko czym są ich działania w zderzeniu z bezwzględnymi gangsterami i skorumpowanym aparatem państwowym?

Na opartym na faktach trzonie historii dwojga ludzi autorka stworzyła prawdziwe dzieło. Pochłonęły mnie bez reszty światy, w których nic nie jest oczywiste, a granica pomiędzy tym co żywe, martwe i tym co duchowe, bardzo cienka.

To nie jest książka, którą można czytać w pośpiechu. Trzeba dać jej czas na wprowadzenie i pozwolić się wprowadzić w ten niezwykły klimat. Pierwszy tom serii kończy opowieść o Kereju i Tośce, dlatego jestem szalenie ciekawa czym autorka zaskoczy nas w kolejnych częściach. Będę ich wypatrywać z niecierpliwością.

Powieścią „Miłość leczy rany” autorka rozpoczyna nowy, świetnie się zapowiadający cykl „Wiara, nadzieja, miłość”.

Przenosi nas w świat inny pod każdym względem. Z jednej strony mamy klimatyczne kazachskie stepy, lokalny folklor, szamanów i dawne wierzenia. Z drugiej, w zupełnej opozycji do sfery duchowej, gangsterów dzierżących w swych rękach władzę w państwie i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytałam lepsze książki Pani Katarzyny, ale mimo wszystko po przeczytaniu tej pozycji czekam na kolejny tom.

Czytałam lepsze książki Pani Katarzyny, ale mimo wszystko po przeczytaniu tej pozycji czekam na kolejny tom.

Pokaż mimo to

Najbardziej męcząca książka, jaką przeczytałam w tym roku. Ponad 700 stron mordęgi. Nie wciąga, nie intryguje, tylko irytuje i nuży. Właściwie już po pierwszych kilkunastu stronach miałam ochotę ją odłożyć. Długo się zastanawiałam, czy w ogóle zamieścić opinię o "Miłość leczy rany", bo odnoszę wrażenie, że czym gorsze recenzje, tym więcej osób sięga po powieść i tak się rodzą polskie "bestsellery" - "skoro jest taka zła, to koniecznie muszę ją przeczytać!!!". Jest taka zła, uwierzcie na słowo.

Najbardziej męcząca książka, jaką przeczytałam w tym roku. Ponad 700 stron mordęgi. Nie wciąga, nie intryguje, tylko irytuje i nuży. Właściwie już po pierwszych kilkunastu stronach miałam ochotę ją odłożyć. Długo się zastanawiałam, czy w ogóle zamieścić opinię o "Miłość leczy rany", bo odnoszę wrażenie, że czym gorsze recenzje, tym więcej osób sięga po powieść i tak się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo męczyłam tę książkę, nie miałam z niej żadnej przyjemności. Ale szacunek dla Pani Katarzyny za włożoną pracę.

Bardzo męczyłam tę książkę, nie miałam z niej żadnej przyjemności. Ale szacunek dla Pani Katarzyny za włożoną pracę.

Pokaż mimo to

"Miłość leczy rany" to wielowątkowa powieść pani Katarzyny Bondy. Akcja toczy się w Polsce i w Kazachstanie na przestrzeni kilku lat.
Ukazana jest wielka miłość i to co może zrobić zakochana kobieta dla swojego partnera. W książce ukazany jest Kazachstan jakiego nie znamy. Mamy tu przedstawioną sytuację polityczną i zawiłości rodzinne.
Pojawiają się wątki " o duchach, płonących myszach, szamance w ciele sowy i piekielnym okręgu z piachu (...) o nadludzkiej sile."

Powieść jest gruba, a przeskakiwanie z tematu na temat i pomieszanie z magią nie ułatwia jej zrozumienia. Dodatkowo mamy tu wielu bohaterów z egzotycznymi nazwiskami i mnogość obcojęzycznych słów.

Zakończenie to wielkie rozczarowanie. Szybkie, banalne i bez efektu łał. Szkoda że autorka nie poświęciła mu więcej czasu uszczuplając o kilka mniej istotnych wątków.

"Miłość leczy rany" to wielowątkowa powieść pani Katarzyny Bondy. Akcja toczy się w Polsce i w Kazachstanie na przestrzeni kilku lat.
Ukazana jest wielka miłość i to co może zrobić zakochana kobieta dla swojego partnera. W książce ukazany jest Kazachstan jakiego nie znamy. Mamy tu przedstawioną sytuację polityczną i zawiłości rodzinne.
Pojawiają się wątki " o duchach,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to