Dobra książka, piękny, kwiecisty język. Trochę dużo nazwisk i rodowodów, ale rozumiem powód ich umieszczania, z uwagi na wartość historyczną.

Dobra książka, piękny, kwiecisty język. Trochę dużo nazwisk i rodowodów, ale rozumiem powód ich umieszczania, z uwagi na wartość historyczną.

Na zdjęciu widać było cała rodzinę. Z ich oczu dało się odczytać w zasadzie wszystko, radość łączyła się ze spokojem i nadzieją. Były i kolejne fotografie z zupełnie innych lat. Tam z kolei królował smutek i zwątpienie. Każda epoka miała swoje troski i zmartwienia, każdy rok miał swoje chwile szczęścia i wzlotów. Niezmienna pozostała rodzina utrwalona w swoim czasie. Portret rodziny został uwieczniony.

"Wszystko zaczyna się od jednej fotografii"


Założę się, że każdy zna jakieś opowieści zasłyszane od rodziców, dotyczące przodków. Ja sam potrafiłbym przywołać z pamięci różne zdarzenia z przeszłości, przekazane mi przez członków rodziny. Autor niniejszej książki zadał sobie wiele trudu, żeby dotrzeć do źródeł jednego ze znaczniejszych wielkopolskich rodów, a mianowicie Drwęskich. Waldemar Łazuga przywołuję pokoleniową historią zebraną z diariuszy pisanych przez cztery postacie - babci, dziadka, ojca i córkę. Już sama okładka nastroiła mnie do intrygującej lektury i w zasadzie takową otrzymałem. Z okładki zerka Izabela Drwęska - jedna z najbardziej barwnych postaci i to od wspomnienia jej wnuczki zaczyna się cała opowieść, każdy fragment zachowanego w słowach zdarzenia. Przez takie podejście do wspomnień, autor zyskuje niesamowity przekrój ludzkich przeżyć, ratując je jednocześnie od zapomnienia.

"W poszukiwaniu zaginionych wspomnień"

Każda tu spinana historia i wspomnienie doskonale obrazuję też czasy w których przyszło żyć bohaterom książki. Można odnaleźć cenne informacje na temat panującej podówczas mody, polityki, obyczajowości i zajęć, które zapełniały każdy wolny czas. Łącząc jedno z drugim, książka prezentuję uniwersalne podejście, które daje coś więcej niż tylko jeden wybrany temat. Zaczynamy na XIX wieku a kończymy praktycznie dziś i co najlepsze pod koniec lektury można wywnioskować, iż wcale za wiele się nie zmieniło w postrzeganiu świata, nadal jesteśmy tymi samymi ludźmi, choć postawionymi w całkowicie innych epokach. Żeby w ogóle odtworzyć jakikolwiek diariusz potrzeba było mnóstwa precyzji i cierpliwości, finalnie udało się to w stu procentach. Tam, gdzie czas zatarł ślad, pozostaję tylko się domyślać co było dalej, jednakże słowo jak to słowo - spisane zawsze pozostanie w sercach i umyśle.

Na zdjęciu widać było cała rodzinę. Z ich oczu dało się odczytać w zasadzie wszystko, radość łączyła się ze spokojem i nadzieją. Były i kolejne fotografie z zupełnie innych lat. Tam z kolei królował smutek i zwątpienie. Każda epoka miała swoje troski i zmartwienia, każdy rok miał swoje chwile szczęścia i wzlotów. Niezmienna pozostała rodzina utrwalona w swoim czasie....