Przerwa

Uwielbiam, po prostu uwielbiam!!!

Uwielbiam, po prostu uwielbiam!!!

Słabizna. Szkoda czasu.

Słabizna. Szkoda czasu.

Najgorsza książka Keyes. W dodatku beznadziejnie przetłumaczona. Doczytałam do 200 strony (na czytniku), potem przekartkowałam.

Najgorsza książka Keyes. W dodatku beznadziejnie przetłumaczona. Doczytałam do 200 strony (na czytniku), potem przekartkowałam.

Zawsze kochałam książki Marian Keyes, ale w tej już po bandzie jest lokowane LGBT ( w jednej powieści, dwa homoseksualne małżeństwa z dziećmi urodzonym przez surogatki to naprawdę przesada), aborcja, zdrady. Zastanawiam się, czy wydawca zamawiając powieść daje target pisarce: Marian, w 3 kolejnych książkach ma się znaleźć jeden afroirlandczyk, 3 gejów, 4 małżeństwa jednopłciowe z dziećmi itd. i Marian musi się wyrobić z planem, więc w związku z tym, ładuje wszystko do jednej powieści.
Tematy ważne, ale tutaj mamy przesyt. Oczywiście, innym się to może podobać, ale dla mnie jest to natrętna indoktrynacja.

Zawsze kochałam książki Marian Keyes, ale w tej już po bandzie jest lokowane LGBT ( w jednej powieści, dwa homoseksualne małżeństwa z dziećmi urodzonym przez surogatki to naprawdę przesada), aborcja, zdrady. Zastanawiam się, czy wydawca zamawiając powieść daje target pisarce: Marian, w 3 kolejnych książkach ma się znaleźć jeden afroirlandczyk, 3 gejów, 4 małżeństwa...

Literatura kobieca z reguły należy do lekkich i przyjemnych historii z happy endem. Czasami jednak poruszają pewne tematy, które z utopijną, bezgraniczną miłością nie mają nic wspólnego. I właśnie do takich książek należy Przerwa.



Amy i Hugh są szczęśliwym małżeństwem. Chociaż swoje w życiu przeszli i nie jest to ich pierwszy związek to wydaje się, że nic spokoju zakłócić nie może. Pewnego dnia Hugh oznajmia jednak, że chce sobie zrobić przerwę od małżeństwa i wyjeżdża do Azji Południowo-Wschodniej. Amy początkowo wpada w szał, bowiem musi na nowo nauczyć się żyć samej. Do tego ma pod opieką trzy nastolatki, które przechodzą fazę buntu. Czy odnajdzie się w nowej roli? A może sama skorzysta z okazji pauzy od bycia żoną?

Przerwa to zabawnie napisana powieść, ale poruszająca tak naprawdę bardzo trudny temat, który mam wrażenie, że dzisiaj zamiatany jest pod dywan. Wiele par rozstaje się i zakłada nowe rodziny. Dzieci muszą dogadać się ze swoim przyszywanym rodzeństwem, a rodzice dogadywać się co do kwestii opieki. Modne też stały się właśnie przerwy w związkach. I jak widać po powieści nie ma problemu z tym nawet w małżeństwach. Jednak wiele problemów dzisiejszych związków, rozstań, rozwodów i kłótni bierze się z braku rozmowy. W swoim życiu pędzimy, nie zważając na problemy drugiej połówki. Łatwiej jest nam wysłać SMSa z listą zakupów, niż zadzwonić i o nie poprosić, a przy okazji dowiedzieć się jak mija dzień drugiej osoby. Kiedy mija faza zauroczenia, druga osoba nie wzbudza w nas już takiego zainteresowania, a wręcz staje się nam wroga. Wychodzimy z założenia, że po co się starać, po co mówić, skoro i tak na pewno nas nie zrozumie. I bardzo często się w tym przypadku mylimy.

Polecam Wam tę książkę na zimowe wieczory. Myślę, że będzie to nie tylko przyjemna lektura, ale także skłoni ona Was do refleksji. Myślę, że czas walentynkowy jest dla niej idealny.

Literatura kobieca z reguły należy do lekkich i przyjemnych historii z happy endem. Czasami jednak poruszają pewne tematy, które z utopijną, bezgraniczną miłością nie mają nic wspólnego. I właśnie do takich książek należy Przerwa.



Amy i Hugh są szczęśliwym małżeństwem. Chociaż swoje w życiu przeszli i nie jest to ich pierwszy związek to wydaje się, że nic spokoju...

Gdy zobaczyłam liczne, pozytywne blurby na okładce książki „Przerwa” poczułam się niezwykle zaintrygowana tą pozycją. Zaczęłam czytać.

Amy to 46-latka mieszkająca w Dublinie. Ma męża i trzy córki. Niby tradycyjna rodzina, ale mąż Hugh jest drugim mężem, najstarsza córka Neeve, z pierwszego małżeństwa, jest już dorosła, prowadzi bloga o kosmetykach, córka , Sofi, tak naprawdę nie jest córką Amy tylko jej bratanicą, przysposobioną gdy była jeszcze małą dziewczynką, ponieważ jej rodzice nie mieli dla niej ani serca ani czasu, trzecia - Kiara, jest dzieckiem Hugh i Amy. Do tej i tak już skomplikowanej rodziny należy jeszcze liczne rodzeństwo Amy, zwariowana mama i schorowany ojciec. Nasza bohaterka jest współwłaścicielką agencji PR, której głównym zadaniem jest ratowanie reputacji podupadających gwiazd.
Pewnego dnia maż Amy oświadcza, że wyjeżdża na pół roku z plecakiem zwiedzać Azję. Inaczej mówiąc robi sobie przerwę od rodziny, zobowiązań i pracy. Amy choć niechętnie zgadza się na tę eskapadę, a my czytając książkę obserwujemy jak radzi sobie zarówno z życiem codziennym jak i ze swoimi emocjami gdy zostaje sama.

„Siła kobiet w najlepszym wydaniu! I do śmiechu i do płaczu …” Daily Mail

No nie. Ani razu się nie zaśmiałam a z płaczem, fakt płakać mi się chciało, ze zmęczenia. Czytanie tej książki było naprawdę katorżniczą pracą.

Po pierwsze, moim skromnym zdaniem, sam pomysł na fabułę jest absurdalny. Jaka kobieta pozwala, żeby jej mąż zrobił sobie przerwę na pół roku i postanawia postępować tak jakby znów był singlem, a ona mu na to pozwala i decyduje się na niego poczekać łudząc się, że jednak nie zrobi tak jak założył? Po drugie, główna bohaterka w większości przypadków zachowuje się mniej dojrzale niż najmłodsza z jej córek. Amy jest infantylna, niezrównoważona emocjonalnie, zachowująca się jak rozentuzjazmowane nastolatki z amerykańskich seriali, ale co bawi u nastoletnich blondynek nie do końca przystoi dojrzałej kobiecie. Rozumiem, że autorka próbowała z Amy zrobić drugą roztrzepaną Bridget Jones, niestety nie udało się. Równie irytujące były skróty myślowe, które autorka nam fundowała. Wielokrotnie gubiłam się zarówno w fabule jak i w dialogach. Mogłabym jeszcze tak długo, ale po co. Zakończę zatem świątecznym akcentem, generalnie rzecz biorąc groch z kapustą, bez ładu bez składu, bez sensu.
https://ksiegozbiorczyta.blogspot.com/2018/12/przerwa.html

Gdy zobaczyłam liczne, pozytywne blurby na okładce książki „Przerwa” poczułam się niezwykle zaintrygowana tą pozycją. Zaczęłam czytać.

Amy to 46-latka mieszkająca w Dublinie. Ma męża i trzy córki. Niby tradycyjna rodzina, ale mąż Hugh jest drugim mężem, najstarsza córka Neeve, z pierwszego małżeństwa, jest już dorosła, prowadzi bloga o kosmetykach, córka , Sofi, tak...

Wielowątkowa, dobrze napisana, długa powieść Marian Keyes jest moją ostatnią skończoną lekturą w 2018 roku. Choć objętość nieco przeraża (ponad 700 stron drobnym druczkiem, na błyszczącym papierze, od którego niekorzystnie odbija się światło), to sama książka bawi, wzrusza, smuci i sprawia, że trudno się od niej oderwać.
Amy - niby zwyczajna kobieta, a jednak "kolorowy ptak", prawdziwa i przyszywana matka trzech córek, szczęśliwa żona i specjalistka od PR-u w małej firmie zajmującej się naprawianiem wizerunku osób publicznych, wielbicielka wystrzałowych ciuchów vintage i serbskiej malarki Dušanki Petrović staje przed ogromnym wzywaniem emocjonalnym. A jest to nieodwołalna decyzja jej męża Hugh o zrobieniu sobie przerwy od ich małżeństwa, od wspólnego życia, od zobowiązań wobec siebie. Hugh wyjeżdża, a reszta powieści jest historią uczuciowych i życiowych zmagań i zaistniałą sytuacją. Zakończeniem oczywiście jest ślub - ale czyj, tego już nie zdradzę.

Wielowątkowa, dobrze napisana, długa powieść Marian Keyes jest moją ostatnią skończoną lekturą w 2018 roku. Choć objętość nieco przeraża (ponad 700 stron drobnym druczkiem, na błyszczącym papierze, od którego niekorzystnie odbija się światło), to sama książka bawi, wzrusza, smuci i sprawia, że trudno się od niej oderwać.
Amy - niby zwyczajna kobieta, a jednak "kolorowy...

"Siła kobiet w najlepszym wydaniu! I do śniechu i do płaczu..." Tak w najkrótszy sposób rzeczywiście można tą książkę opisać!
Kończąc ją, miałam wrażenie, że rozstaję się z dobrm przyjacielem, za którym będę tęsknić.
Marian Keyes w swojej najlepszej odsłonie. Przekrój postaci i współczesnych problemów na smutno i na wesoło. Słodko-gorzka opowieść o miłości, rodzinie i sile przyjaźni. O tym, że jesteśmy tylko ludźmi.
Za każdym razem gdy zatapiam się w świat Keyes, w którym królują liczne zwariowane rodziny żaluję, że sama do takowej nie należę 😁
Nie skomentuję samej fabuły bo pewnie niechcący coś bym zaspoilerowała, ale naprawdę całość polecam! Pierwsza książka przeczytana w grudniu i rewelacja. Oby tylko szło tak dalej 😀

"Siła kobiet w najlepszym wydaniu! I do śniechu i do płaczu..." Tak w najkrótszy sposób rzeczywiście można tą książkę opisać!
Kończąc ją, miałam wrażenie, że rozstaję się z dobrm przyjacielem, za którym będę tęsknić.
Marian Keyes w swojej najlepszej odsłonie. Przekrój postaci i współczesnych problemów na smutno i na wesoło. Słodko-gorzka opowieść o miłości, rodzinie i...

Podobała mi się ta książka, bo niby czytadło dla kobiet, ale jednak inaczej skonstruowane i przez dość długi czas ciężko było mi przewidzieć (na 100%) zakończenie

Podobała mi się ta książka, bo niby czytadło dla kobiet, ale jednak inaczej skonstruowane i przez dość długi czas ciężko było mi przewidzieć (na 100%) zakończenie

Przeczytane tylko z szacunku do Marian Keyes i jej poprzednich powieści. Bohaterka jest wkurzająca i infantylna. Scena z robieniem dziubków z córeczkami do selfików "do zwymiotowania". Wielkie rozczarowanie.

Przeczytane tylko z szacunku do Marian Keyes i jej poprzednich powieści. Bohaterka jest wkurzająca i infantylna. Scena z robieniem dziubków z córeczkami do selfików "do zwymiotowania". Wielkie rozczarowanie.