zważywszy mój skandaliczny francuski nie śmiem napisać, że książkę przeczytałem, napiszę może, że zapoznałem się (pdf na bibliotheque numerique romande, ściągnąłem sobie i doczytywałem po kawałku).

Porwałem się na to dzieło, bo kilkakrotnie spotkałem się z wyliczaniem Bernanosa wśród tych pisarzy (czy szerzej artystów),którzy w hiszpańskiej wojnie poparli Republikanów, właśnie ze wskazaniem na Cmentarze.

No i warto było przeczytać. Teraz wiem, że to bzdura.

To, że Bernanos jedzie po Narodowcach i po Franco nie znaczy, że popiera Republikanów. A wręcz przeciwnie. Po pierwsze, był nadal monarchistą. Po drugie, nie znosił demokracji. Po trzecie, rządy republikanów opisywał jako wschodnią dzicz. Zresztą mógł się z nimi dobrze zapoznać, kiedy odparto republikański desant na Majorkę i można było policzyć wszystkich zabitych klechów. I te arystokratki, których zwłoki z rozłożonymi nogami poświadczały, że doczekały gniewu ludu.

Z powieści wynika morał "ani ci, ani tamci". A Narodowcom dostaje się - oprócz ognia z pozycji humanistycznych (krwawa orgia, festiwal najgorszcych instynktów) - raczej z prawa. Że przejmują jakobińskie metody i rewolucyjne zwyczaje, a frankistowski kult jednostki wywołuje u niego skojarzenia z nową Babilonią.

I jeszcze na koniec: czyta się raczej ciężko. Niemal kompletny brak dialogów, całość pisana w konwencji monologu wewnętrznego, praktycznie brak bohaterów i fabuły.

zważywszy mój skandaliczny francuski nie śmiem napisać, że książkę przeczytałem, napiszę może, że zapoznałem się (pdf na bibliotheque numerique romande, ściągnąłem sobie i doczytywałem po kawałku).

Porwałem się na to dzieło, bo kilkakrotnie spotkałem się z wyliczaniem Bernanosa wśród tych pisarzy (czy szerzej artystów),którzy w hiszpańskiej wojnie poparli Republikanów,...