Od razu powiem, że ja nie rozumiem tej książki. Nie jestem też wielkim fanem psychoanalizy ("Ilu freudystów trzeba żeby wymienić żarówkę? Dwóch. Jeden wykręca, drugi trzyma penisa... yyy, matkę.... yyy, drabinę"). Poza tym jej poprzedni komiks średnio mi się podobał..

That all being said... wzięłam z ciekawości tę książkę z półki i wsiąkłam. Na takim emocjonalnym poziomie. Różnimy się na niesamowicie wielu poziomach, ale coś we mnie zarezonowało - może ta wieloletnia niemożność znalezienia sobie miejsca we wszechświecie, to ciągłe analizowanie, ta zadra za skórą, której nie opisujemy już w tragicznych, wielkich, nastoletnich słowach. Próbujemy się odnaleźć w związkach, pracy, terapii i analizie, ale odpowiedzi nie ma. Są tylko pytania.

Od razu powiem, że ja nie rozumiem tej książki. Nie jestem też wielkim fanem psychoanalizy ("Ilu freudystów trzeba żeby wymienić żarówkę? Dwóch. Jeden wykręca, drugi trzyma penisa... yyy, matkę.... yyy, drabinę"). Poza tym jej poprzedni komiks średnio mi się podobał..

That all being said... wzięłam z ciekawości tę książkę z półki i wsiąkłam. Na takim emocjonalnym poziomie....

Bardzo mi przypadła do gustu, jeszcze bardziej niż pierwsza autobiograficzna książka A.Bechdel. Odkrywanie kolejnych aspektów świata i psychiki autorki było fascynującą przygodą.
Na pewno nie każdemu przypadnie do gustu. Nie każdy lubi rozkminiać tyle szczegółów, nie każdy lubi psychoanalizę, której teoriami autorka się wspomaga. Aczkolwiek, jak na moją ubogą znajomość psychoanalizy (a teorii Winnicotta zerową),nie odczułem trudności w czytaniu. Aspekty teoretyczne są sprawnie wplatane w wydarzenia i rozwój bohaterki. Są dozowane, na tyle tylko ile potrzeba do wyjaśnienia aktualnych tematów, by najważniejszy wniosek zostawić na koniec.

Bardzo mi przypadła do gustu, jeszcze bardziej niż pierwsza autobiograficzna książka A.Bechdel. Odkrywanie kolejnych aspektów świata i psychiki autorki było fascynującą przygodą.
Na pewno nie każdemu przypadnie do gustu. Nie każdy lubi rozkminiać tyle szczegółów, nie każdy lubi psychoanalizę, której teoriami autorka się wspomaga. Aczkolwiek, jak na moją ubogą znajomość...

Niestety mimo teoretycznie bliskiej mi tematyki nie zaiskrzyło. Ani jeśli chodzi o kreskę, ani treść

Niestety mimo teoretycznie bliskiej mi tematyki nie zaiskrzyło. Ani jeśli chodzi o kreskę, ani treść

Pomimo takich nie do końca 5* to bardzo dobra książka, która po prostu nie trafiła w mój gust.

Jest to rozbudowana powieść, która porusza się momentami dwutorowo - narracyjna, w dużej mierze oparta o analizy i teorie psychoterapii oraz graficzną, gdzie w sposób żywy towarzyszymy bohaterce w psychoterapii, jej wspomnieniach, związkach, relacjach z matką i procesie twórczym.

Komiks ma naprawdę spory próg wejścia przez fragmenty z teorii psychoanalizy. Te niekoniecznie przypadły mi do gustu, chociażby przez fakt, że część wycinków teoretycznych nie jest w całości, a jedynie przytoczona urywkami zdań.

Pomimo takich nie do końca 5* to bardzo dobra książka, która po prostu nie trafiła w mój gust.

Jest to rozbudowana powieść, która porusza się momentami dwutorowo - narracyjna, w dużej mierze oparta o analizy i teorie psychoterapii oraz graficzną, gdzie w sposób żywy towarzyszymy bohaterce w psychoterapii, jej wspomnieniach, związkach, relacjach z matką i procesie...

Gdy się przeczyta zachwyty znajdujące się na tylnej stronie obwoluty, to ma się wrażenie, iż trzymamy w rękach wiekopomne dzieło. Kamień milowy ludzkości. A potem zaczynamy czytać. Czytamy. Główkujemy. I w żaden sposób nie umiemy odnaleźć tego uzależnienia, które dane było Jonathanowi Foerowi. I tych wzruszeń. I tej głębi przemyśleń i refleksji. Osobiście walczyłam z chęcią odłożenia książki z hukiem na półkę. No i przegrałam. Uległam podszeptom, gdzieś w dwóch trzecich lektury. Żeby się upewnić, czy nie popełniłam błędu tak nisko oceniając walory tej książki, poprosiłam o przeczytanie nastolatka. Komiks wrócił do mnie niebawem, wraz ze stwierdzeniem: „Ale co to jest?”. To naprawdę dobre podsumowanie. Bohaterka, prawdopodobnie alter ego pisarki, spędza czas rysując komiks o swojej matce, a może o ojcu, który popełnił samobójstwo. Poza tym chodzi na terapię (już ponad dziesięć lat),do kolejnej pani psycholog. A my, biedni czytelnicy, chodzimy razem z nią. Zastanawia się nad sobą i swoimi decyzjami, drobiazgowo analizuje każdy sen, każdy wpis do dziennika. Wywraca na nice zachowanie swoich rodziców, ich depresje i brak zrozumienia dla dzieci. Ich niepoprawne metody wychowawcze. A przede wszystkim główna bohaterka jest lesbijką i nie zapomina o tym wspomnieć na co trzeciej lub czwartej stronie. Jakby w ten sposób próbowała wszystkim udowodnić, że nie ma z tym problemu, to oni mają problem. Aby komiks wydawał się bardziej naukowy, w treść zostały wplecione teorie D.W. Winnicotta, Freuda oraz fragmenty prozy Virginii Woolf. Męcząca lektura o człowieku maksymalnie skoncentrowanym na sobie. Porzuciłam, odetchnęłam z ulgą i wzięłam się za „Mafaldę”.

Gdy się przeczyta zachwyty znajdujące się na tylnej stronie obwoluty, to ma się wrażenie, iż trzymamy w rękach wiekopomne dzieło. Kamień milowy ludzkości. A potem zaczynamy czytać. Czytamy. Główkujemy. I w żaden sposób nie umiemy odnaleźć tego uzależnienia, które dane było Jonathanowi Foerowi. I tych wzruszeń. I tej głębi przemyśleń i refleksji. Osobiście walczyłam z chęcią...

Dla mnie przyrost formy nad treścią. Średnia próba zestawiania tekstów psychoanalitycznych z osobistymi przeżyciami autorki.
Zgromadzony materiał zdecydowanie bardziej pasuje na książkę niż komiks.
Mimo szybkiego przeczytania,była to bardzo męcząca pozycja

Dla mnie przyrost formy nad treścią. Średnia próba zestawiania tekstów psychoanalitycznych z osobistymi przeżyciami autorki.
Zgromadzony materiał zdecydowanie bardziej pasuje na książkę niż komiks.
Mimo szybkiego przeczytania,była to bardzo męcząca pozycja

Powyżej moich oczekiwań. Rewelacyjny splot autobiografii i wglądu w psychoanalizę.

Powyżej moich oczekiwań. Rewelacyjny splot autobiografii i wglądu w psychoanalizę.

Tak jak ‘Fun Home’ było pewnego rodzaju spowiedzią, reportażem z życia własnej rodziny, ‘Are you my mother?’ jest sesją terapeutyczną Bechdel – dosłownie narysowaną, z wielokrotnymi powtórzeniami poszczególnych sesji narysowanymi z różnych perspektyw, z ogromem odniesień do psychoanalizy, do Winnicotta, Freuda, Woolf. Książka, jak można się było spodziewać po Bechdel, jest świetna: wchodząca do wewnątrz człowieka i nie pouczająca, ale ucząca.

W porównaniu do poprzedniego ‘Fun Home’ jednakże, ten komiks jest nieco bardziej chaotyczny, a raczej – nie splatający wątków, ram czasowych, rozdziałów i poszczególnych ramek aż tak doskonale jak ‘FH’, z mniejszą liczbą fantazyjnych zabiegów, które ponadto powtarzały się tutaj dosyć często. Co więcej, ze względu na naturę samej tematyki, czyli matkę autorki – która nadal żyje i która nie ma za sobą tak burzliwej historii jak jej ojciec – oraz fakt, że tożsamość Alison została poddana analizie i rozrysowana już wcześniej, ‘Are you my mother?’ jest nieco mniej szokujący i jednocześnie mniej ciekawy, choć nie mniej staranny i głęboko sięgający w relację Alison i jej matki; relację, która, nie tracąc na swoim bardzo osobistym charakterze, może być potraktowana jako narzędzie umożliwiające bardziej ogólnie i uniwersalne spojrzenie na relację matka-dziecko.

Tak jak ‘Fun Home’ było pewnego rodzaju spowiedzią, reportażem z życia własnej rodziny, ‘Are you my mother?’ jest sesją terapeutyczną Bechdel – dosłownie narysowaną, z wielokrotnymi powtórzeniami poszczególnych sesji narysowanymi z różnych perspektyw, z ogromem odniesień do psychoanalizy, do Winnicotta, Freuda, Woolf. Książka, jak można się było spodziewać po Bechdel, jest...

Fantastyczna książka, choć absolutnie nietypowa jeśli chodzi o powieści graficzne. Lepiej zarezerwować sobie więcej czasu, bo każdy rysunek wymaga skupienia i namysłu podczas lektury. Alison Bechdel miesza czasy i wydarzenia, rzeczywistość przeplata się z intensywnymi snami, doświadczenia matki z jej własnymi. Całość składa się jednak na fascynującą historię o dojrzewaniu do życia bez matki, poza matką i po odrzuceniu matki. Wszyscy musimy przejść tę samą drogę, na tym zasadza się nasz dojrzałość, mało kto jednak jest tak świadomy tego procesu jak Bechdel. Pokazała wszystkie etapy odchodzenia od matki, wczytała się we teorie psychologów na ten temat, doświadczyła go na własnej skórze i przeżyła.
Co jednak uderzyło mnie najmocniej to fakt, że problem zawsze polega na tym samym. Niedojrzali, narcystyczni rodzice skupieni tylko na sobie, odmawiają dzieciom prawa do własnego rozwoju i są o niego zazdrośni. Życie ich życiem, odczuwanie ich przeżyć bywa na tyle intensywne, że nie każdemu udaje się zerwać toksyczną więź. To długi i bolesny proces, jedyny sposób na uwolnienie.

Fantastyczna książka, choć absolutnie nietypowa jeśli chodzi o powieści graficzne. Lepiej zarezerwować sobie więcej czasu, bo każdy rysunek wymaga skupienia i namysłu podczas lektury. Alison Bechdel miesza czasy i wydarzenia, rzeczywistość przeplata się z intensywnymi snami, doświadczenia matki z jej własnymi. Całość składa się jednak na fascynującą historię o dojrzewaniu...

Ten komiks przede wszystkim jest strasznie nudny.

Ten komiks przede wszystkim jest strasznie nudny.