Bardzo ciekawa inicjatywa - w 75. rocznicę śmierci Żeromskiego wydano antologię wierszy mu poświęconych. Do tej pory fruwały rozproszone gdzieś po gazetach i czasopismach, w większości wydanych przed wojną. A tu - Tadeusz Kłak zebrał to w całkiem zgrabnie i estetycznie wydaną całość i można czerpać garściami. Na końcu dodano też listę pozostałych utworów poetyckich poświęconych Żeromskiemu, a których nie włączono w to wydanie.
Same wiersze - cóż, jedne lepsze, drugie gorsze, ale wszystkie (poza utworami Przybory i Młynarskiego) patetyczne i nadęte. Większość powstała zaraz po śmierci Żeromskiego i została opublikowana w 1925 r. W praktycznie każdym utworze przewijają się stałe motywy i toposy z twórczości pisarza: autorzy opisują więc do znudzenia rozdarte sosny, szklane domy, puszcze jodłowe, świętokrzyskie gołoborza, Strawczyn, Ciekoty, Radostową, Kielce, Nałęczów, przemarsz Baryki na Belweder, popioły i odmieniane przez wszystkie przypadki ogary, które poszły w las. Wielu autorów poniosło, i robili z Żeromskiego pół-boga, ojca narodu, twórcę tak genialnego, że wraz z jego śmiercią w zasadzie umarła polska literatura i już się nigdy nie podniesie; już żaden syn polskiej ziemi niczego nie napisze, za to wszyscy będą czytać już tylko utwory pana Stefana.

Bardzo ciekawa inicjatywa - w 75. rocznicę śmierci Żeromskiego wydano antologię wierszy mu poświęconych. Do tej pory fruwały rozproszone gdzieś po gazetach i czasopismach, w większości wydanych przed wojną. A tu - Tadeusz Kłak zebrał to w całkiem zgrabnie i estetycznie wydaną całość i można czerpać garściami. Na końcu dodano też listę pozostałych utworów poetyckich...