Głos góry

Wydaje mi się, że książkę docenią znawcy, albo sympatycy literatury japońskiej w "dawnym stylu". Dla mnie to była wymagająca lektura, bo choć spokojna i prosta, to dopiero oddając jej całą uwagę można dotrzeć do niuansów, tych delikatnych nut, które zazwyczaj zagłuszają głośne dźwięki, zdarzenia i codzienną bieganinę. Melancholiczna, z nutami nostalgii, refleksji nad przemijaniem, kruchością życia i wyborów jakich w nim dokonujemy. Autor zwarł w niej pytania o odpowiedzialność, wychowanie i odwieczną spuściznę rodzinną, którą przenosimy z pokolenia na pokolenie. Czy rodzice są odpowiedzialni za swoje dzieci, nawet wtedy kiedy one dorosną, czy mogą zbierać ich błędy do własnego koszyka, czy pozwolić im na ich popełnianie, żeby doświadczali i dokonywali samodzielnych wyborów. Czy dzieci mają wziąć swoje życie w swoje ręce, nie oglądać się na oczekiwania rodziców, jednak odpowiedzialnie zbierać konsekwencje swoich decyzji. To wszystko wcale nie jest takie jednoznacznie proste, można sobie zadawać pytania i szukać odpowiedzi, ale one zawsze pozostają otwarte i niedopowiedziane, bo jesteśmy złożonymi istotami, emocjonalnymi i różnie podchodzimy do wszystkiego i wszystkich którzy są częścią naszego życia.

"Głos góry" to nieśpieszna opowieść o życiu Shingo, sześćdziesięciolatka, który widzi schyłek swojej ziemskiej drogi, jego koledzy umierają, a on choć jeszcze zdrowy wie, że siły już nie te co dawniej. Zamyśla się nad życiem swoim, swoich dzieci, swojego i ich związków. Wspomina pierwszą miłość, swoje wybory, przyjaciół, i choć bilans wygląda nieźle, chociaż martwi się o swoje dzieci, które w jego opinii popełniają błędy. Rozważa z żoną jakie pomyłki popełnili, czego nie dopilnowali, skoro i syn i córka wiodą jakieś nieuporządkowane życie, idą jakąś wyboistą ścieżką, potykają się, szarpią i mocują. Zastanawiają się jak długo muszą je wspierać, pokazywać jak ustrzec się pomyłek, jakich wyborów dokonywać.

W tej książce autor zawarł także wiele ważnych wątków nie tylko dla jednostki, ale i społecznych, jeden z ważniejszych to aborcja, którą pokazał w kilku odsłonach, tak różnych i nieoczywistych. Znajdziemy w niej także wątek o przyjaźni i relacjach społecznych, o naturze i jej urokach i znaczeniu dla człowieka.

Ta opowieść jest bardzo nieśpieszna, dotykająca wyraźnych a czasem subtelnych wątków naszej ludzkiej egzystencji. To opowieść o życiu i śmierci, która towarzyszy człowiekowi na każdym etapie. Obraz pełen symboli, ważnych wątków, decyzji i ich konsekwencji, rozterek i rozmyślań, powrotów do przeszłości, rozważań, a co by było gdyby...? Opowieść o starości, przemijaniu i jego rozmaitych odsłonach. Warto jej poświęcić chwilę, nieśpiesznie czytać, smakować, skupić się na refleksach, które są czasem bardzo delikatne, ale mają swoją moc i znaczenie. Zaskakująca, pod warunkiem pozostawienia sobie czasu i zatopienia się w lekturze, przeniesienia się do Japonii lat powojennych, ale nie tracenia świadomości z otaczającą rzeczywistością.

Wydaje mi się, że książkę docenią znawcy, albo sympatycy literatury japońskiej w "dawnym stylu". Dla mnie to była wymagająca lektura, bo choć spokojna i prosta, to dopiero oddając jej całą uwagę można dotrzeć do niuansów, tych delikatnych nut, które zazwyczaj zagłuszają głośne dźwięki, zdarzenia i codzienną bieganinę. Melancholiczna, z nutami nostalgii, refleksji nad...

Refleksyjna powieść, której motywem przewodnim jest zmaganie się głównego bohatera z własną starością i nieuchronnością przemijania. Autor zwraca też uwagę na wpływ przeżyć wojennych na funkcjonowanie jednostki nie tylko w społeczeństwie, ale przede wszystkim w rodzinie. Czy po horrorze wojny można w ogóle wrócić do "normalnych" relacji? Ciekawie przedstawiona jest też kwestia odpowiedzialności rodziców za wybory i szczęście ich dzieci.

Chociaż nagromadzenie osobistych dramatów wystarczyłoby na co najmniej trzy pełnołnowymiarowe powieści, fabuła jest prowadzona w sposób bardzo oszczędny. Wszystkie wydarzenia obserwujemy z punktu widzenia głównego bohatera, Shingo, dlatego nie jesteśmy w stanie w pełni zrozumieć innych postaci, nie znamy ich uczuć ani motywacji. I tego mi trochę brakowało, bo chociaż introspektywna narracja została poprowadzona bardzo sprawnie i interesująco, to odczuwam spory niedosyt spowodowany brakiem rozwininięcia wątków postaci pobocznych, które zostały tak fantastycznie naszkicowane, że chciałabym ujrzeć pełen ich obraz.

Autor wplótł do powieści dużo symboliki natury poprzez odniesienia do cyklu pór roku czy życia zwierząt i zabieg ten podkreśla melancholijny wydźwięk całej książki. Fabuła się nie spieszy, a tematyka nielekka, więc to raczej pozycja na deszczowe jesienne wieczory.

Refleksyjna powieść, której motywem przewodnim jest zmaganie się głównego bohatera z własną starością i nieuchronnością przemijania. Autor zwraca też uwagę na wpływ przeżyć wojennych na funkcjonowanie jednostki nie tylko w społeczeństwie, ale przede wszystkim w rodzinie. Czy po horrorze wojny można w ogóle wrócić do "normalnych" relacji? Ciekawie przedstawiona jest też ...

Na wskroś japońska - sensualna, wolno się tocząca, filozoficzna i poetycka. Osadzona w Kamakurze, ze wszystkimi szczegółami miasta, krajobrazu i czasu, o którym opowiada. Bez szczególnie rozbudowanej fabuły, czy zwrotów akcji, ale z przejmującym opisem myśli, snów, relacji międzyludzkich i otaczającej przyrody.

Na wskroś japońska - sensualna, wolno się tocząca, filozoficzna i poetycka. Osadzona w Kamakurze, ze wszystkimi szczegółami miasta, krajobrazu i czasu, o którym opowiada. Bez szczególnie rozbudowanej fabuły, czy zwrotów akcji, ale z przejmującym opisem myśli, snów, relacji międzyludzkich i otaczającej przyrody.

"Głos góry" to subtelna opowieść o losach zwyczajnej japońskiej rodziny z okresu po zakończeniu drugiej wojny. Historia ukazana jest z perspektywy seniora rodu Shingo, który dokonuje bilansu życia, podejmując refleksję nad przemijaniem i kontemplując piękno natury. Jego syn zdradza żonę, w której Shingo się podkochuje, córka, opuszczona przez męża wraca do domu z dwiema małymi dziewczynkami. Shingo wraz z żoną Yosuko ubolewają nad nieudanymi małżeństwami swoich dzieci, ale wobec ich problemów pozostają bezradni. Słodko-gorzka akceptacja rzeczywistości tworzy nastrój tej szlachetnej, wyciszonej prozy, głęboko osadzonej w japońskiej mentalności i kulturze, aczkolwiek w swoim przesłaniu uniwersalnej, skierowanej do każdego wrażliwego odbiorcy.

"Głos góry" to subtelna opowieść o losach zwyczajnej japońskiej rodziny z okresu po zakończeniu drugiej wojny. Historia ukazana jest z perspektywy seniora rodu Shingo, który dokonuje bilansu życia, podejmując refleksję nad przemijaniem i kontemplując piękno natury. Jego syn zdradza żonę, w której Shingo się podkochuje, córka, opuszczona przez męża wraca do domu z dwiema...

Kilka opowiadań świetnych, inne bardzo dobre. Składają się w całość praktycznie rozdział po rozdziale nawiazując do poprzednich wydarzeń. Imiona są bardzo podobne, jeżeli to czyjaś pierwsza japońska książka może się nieco gubić.

Kilka opowiadań świetnych, inne bardzo dobre. Składają się w całość praktycznie rozdział po rozdziale nawiazując do poprzednich wydarzeń. Imiona są bardzo podobne, jeżeli to czyjaś pierwsza japońska książka może się nieco gubić.

Książka dobra, lecz nie porywająca. Nie jest to typ ekscytującej opowieści od której nie można się oderwać - czytałem 1-2 rozdziały dziennie i czuję, że dobrze zrozumiałem historię. Mimo to nie wyczułem w niej żadnej głębi, czy jakiegoś bijącego przesłania, które autor chce nam przekazać. Historia o relacjach w japońskiej rodzinie, problemów starszego już ojca z utrzymaniem roli głowy rodziny, ale przede wszystkim chyba o przemijaniu. Dużo wątków kulturowych z życia codziennego Japonii. Nie odrzuca, nie porywa - zwyczajna przyjemna lektura.

Książka dobra, lecz nie porywająca. Nie jest to typ ekscytującej opowieści od której nie można się oderwać - czytałem 1-2 rozdziały dziennie i czuję, że dobrze zrozumiałem historię. Mimo to nie wyczułem w niej żadnej głębi, czy jakiegoś bijącego przesłania, które autor chce nam przekazać. Historia o relacjach w japońskiej rodzinie, problemów starszego już ojca z utrzymaniem...

Przedstawiona historia nie jest jakaś szczególnie wyrafinowana; ot, obyczajówka przedstawiająca losy rodziny, choć faktycznie ładnie opowiedziana. Duży plus za wgląd w japońską codzienną kulturę sprzed lat.

Przedstawiona historia nie jest jakaś szczególnie wyrafinowana; ot, obyczajówka przedstawiająca losy rodziny, choć faktycznie ładnie opowiedziana. Duży plus za wgląd w japońską codzienną kulturę sprzed lat.

Nie książkę. Otwórz siebie.
Wlej w siebie piękno zdań.

O uniwersalnej wrażliwości i odmienności wyjaśnionej najładniej jak dotąd czytałam.

Nie książkę. Otwórz siebie.
Wlej w siebie piękno zdań.

O uniwersalnej wrażliwości i odmienności wyjaśnionej najładniej jak dotąd czytałam.

Piękna, emocjonalna opowieść starzejącego się człowieka, który z coraz większym trudem spełnia rolę głowy, targanej problemami rodziny. Rok 1949 w którym rozgrywa się akcja powieści to czas bardzo trudny dla Japończyków, pełen powojennych traum i społecznych przemian. Jednocześnie Autor łagodzi przekaz pięknymi opisami przyrody i szczegółami z życia rodziny, pozwalającymi poznać odmienności kraju kwitnącej wiśni. Pozostaję pod urokiem.

Piękna, emocjonalna opowieść starzejącego się człowieka, który z coraz większym trudem spełnia rolę głowy, targanej problemami rodziny. Rok 1949 w którym rozgrywa się akcja powieści to czas bardzo trudny dla Japończyków, pełen powojennych traum i społecznych przemian. Jednocześnie Autor łagodzi przekaz pięknymi opisami przyrody i szczegółami z życia rodziny, pozwalającymi...

Obraz poplątanej miłości, której nie da się uratować

Obraz poplątanej miłości, której nie da się uratować