Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nie jest książka o miłości. Słowo miłość pada w niej kilkukrotnie, ale w życiu bohaterów jest abstrakcją, iluzją lub po prostu luksusem, na który nie mogą sobie pozwolić.

Fabuła jest prosta, ale sposób, w jaki Mishima ją opowiada czyni z tej krótkiej historii opowieść, która na długo zapada w pamięć. Główna bohaterka, Etsuko, po śmierci niewiernego męża przenosi się do jego domu rodzinnego, gdzie nawiązuje intymną relację ze swym teściem. Jednocześnie "zakochuje się" w młodym służącym Saburo i ta fascynacja jest osią całej powieści. Nieustające napięcie, duszna i klaustrofobiczna atmosfera towarzyszyły mi podczas całej lektury, aż do zaskakującego finału.

Mishima jest mistrzem w kreowaniu interesujących i skomplikowanych postaci kobiecych. Tak i tym razem główna bohaterka nie pozwala się łatwo zaszufladkować. Dzięki kunsztowi autora trudno Etsuko bezrefleksyjnie potępić, łatwiej jej współczuć. Być może dlatego historia dużo traci przy ekranizacji*. To klasyczny przykład powieści, której siła tkwi w formie. Brak wszechwiedzącego narratora spłyca tę opowieść do prostej historii o niemożliwej namiętności i destrukcyjnej obsesji. A jest czymś więcej.

*"Ai no Kawaki", reż. Kureyoshi Kurahara, 1967 r. (niestety, kilka zmian kluczowych dla powieści elementów spowodowało, że film zmienia perspektywę i cała historia jest bardziej dosłowna).

To nie jest książka o miłości. Słowo miłość pada w niej kilkukrotnie, ale w życiu bohaterów jest abstrakcją, iluzją lub po prostu luksusem, na który nie mogą sobie pozwolić.

Fabuła jest prosta, ale sposób, w jaki Mishima ją opowiada czyni z tej krótkiej historii opowieść, która na długo zapada w pamięć. Główna bohaterka, Etsuko, po śmierci niewiernego męża przenosi się do...

Kto zna programy kulinarne Stanleya Tucci, ten wie czego się spodziewać. Hollywoodzki aktor włoskiego pochodzenia potrafi bowiem w tak cudownie nonszalancki sposób opowiadać o jedzeniu, że zjadłabym wszystko, co by przygotował (nawet jeśli zwykle bym tego nie tknęła).

"Smak" zawiera co prawda przepisy na ciekawe (i czasem nieoczywiste) dania kuchni włoskiej, ale nie jest to książka kulinarna. Przepisy są raczej przerywnikiem, często konkluzją akurat opowiadanej historii. Ilustracji brak. To przede wszystkim autobiografia pisana przez pryzmat smakowych i kuchennych wspomnień autora, od dzieciństwa po czasy współczesne. Tucci o kuchni (zwłaszcza włoskiej) wypowiada się stanowczo i subiektywnie, ale z właściwym mu dowcipem, dlatego nie można mu zarzucić pretensjonalnego kulinarnego zadufania.

Jeśli ktoś liczy na hollywoodzkie ploteczki to się zawiedzie. Anegdoty i historie okołofilmowe są nieliczne i zwykle przywołane tylko dlatego, że akurat wiążą się z głównym tematem. A jak tytuł wskazuje, jest to książka o jedzeniu.

Byłaby to wzorcowa feel good book, gdyby nie parę krwistych wstawek. Nie odstawiam tu jakiejś hipokryzji, bo przecież jem mięso, ale czy naprawdę opis męczarni kozy zarzynanej tępym nożem był w tej historii konieczny? Nic to nie wniosło do opowieści, a zepsuło mi odbiór całej książki.

Kto zna programy kulinarne Stanleya Tucci, ten wie czego się spodziewać. Hollywoodzki aktor włoskiego pochodzenia potrafi bowiem w tak cudownie nonszalancki sposób opowiadać o jedzeniu, że zjadłabym wszystko, co by przygotował (nawet jeśli zwykle bym tego nie tknęła).

"Smak" zawiera co prawda przepisy na ciekawe (i czasem nieoczywiste) dania kuchni włoskiej, ale nie jest...

Coś wspaniałego. Czytam sobie wzniosłe i uduchowione strofy o ulotności życia, a parę stron dalej cyk - diss na Sei Shonagon.
Takie są właśnie "Dzienniki i pieśni" Murasaki Shikibu. Wszystko w jednym.

W części dziennikowej dostajemy opisy zwyczajów, ceremonii, często nawet osób. Dużo tu monotonii codziennego dworskiego życia, ale są też śmieszne złośliwości i małostkowe plotki. Pocztówka z epoki. Dla niektórych taka faktografia może być zbyt nudna, ale ja z tych co i tak pławią się w przypisach (a jest ich sporo).

W drugiej części dostajemy pieśni (głównie tanka), które, jak wiadomo, w tłumaczeniu tracą rytm i melodię charakterystyczną dla języka. W większości dość pesymistyczne, czasem trochę sentymentalne, ale na pewno dobrze napisane (o ile mnie tłumaczenie nie zwodzi). Chyba już standardem stało się umieszczanie obok polskiego przekładu poezji również tekstu japońskiego i wersji zlatynizowanej, ale i tak uważam to za duży plus.

Na trzecią część książki składają się fragmenty "Genji monogatari". Chyba się nie doczekam polskiego przekładu całości i sprawię sobie wersję angielską. Póki co jestem wdzięczna wydawnictwu za tę próbkę opus magnum autorki, gdyż jeszcze bardziej zachęca do sięgniecia po to dzieło.

Minusem jest samo wydanie, które zawiera sporo błędów redakcyjnych i edycyjnych, co może niektórym psuć ogólny odbiór. Nie trafiły też do mnie ani okładka ani grafiki wewnątrz, ale to już kwestia gustu (albo też ja jestem starą konserwą i we wszystkich klasykach chciałabym drzeworyty z epoki ;).

Aż dziwne, że dostajemy twórczość Murasaki Shikibu po polsku tak późno i to od małego nieznanego wydawnictwa (Matsumi), bo dla entuzjastów literatury japońskiej to jednak klasyk.

Coś wspaniałego. Czytam sobie wzniosłe i uduchowione strofy o ulotności życia, a parę stron dalej cyk - diss na Sei Shonagon.
Takie są właśnie "Dzienniki i pieśni" Murasaki Shikibu. Wszystko w jednym.

W części dziennikowej dostajemy opisy zwyczajów, ceremonii, często nawet osób. Dużo tu monotonii codziennego dworskiego życia, ale są też śmieszne złośliwości i małostkowe...