Zbliża się rocznica odsieczy wiedeńskiej, więc warto sięgnąć po pozycję związaną z tym wydarzeniem, tym bardziej, że mamy do czynienia z niezwykle interesującą książką, która porusza tematy do tej pory traktowane w naszej historiografii po macoszemu. Andrzej Witkowicz przedstawia wojnę 1683 roku z tureckiej perspektywy. Jest to o tyle istotne, że wciąż przeważa błędne myślenie o tym państwie w tamtym okresie, dlatego też autor obszernie porusza zagadnienia związane z funkcjonowaniem państwa oraz armii osmańskiej. Nie brakuje więc opisów korpusu janczarskiego, wojsk technicznych, wojsk prowincjonalnych czy armii lenników oraz ich uzbrojenia czy logistyki. Inny od powszechnie przyjętego jest również sposób przedstawienia Kary Mustafy jako sprawnego organizatora i niezłego dowódcy. Sama kampania również jest przedstawiona w interesujący sposób z osmańskiej perspektywy, zwłaszcza, że autor omawia też poboczne teatry wojny oraz wydarzenia rozgrywające się po samej odsieczy wiedeńskiej. Koncepcja pracy sprawia, że w tekście jest sporo polemiki z innymi historykami, gdzie autor książki prostuje mity funkcjonujące w naszej historiografii. "Czerwone sztandary Osmanów" to pozycja z pewnością godna polecenia, aczkolwiek trzeba brać pod uwagę, że Andrzej Witkowicz w skrótowy sposób traktuje kwestie dobrze opisane przez innych badaczy. Stąd też w książce mało miejsca poświęcono Austriakom czy Polakom zakładając, że czytelnik jest zaznajomiony z innymi publikacjami poświęconymi kampanii.

Zbliża się rocznica odsieczy wiedeńskiej, więc warto sięgnąć po pozycję związaną z tym wydarzeniem, tym bardziej, że mamy do czynienia z niezwykle interesującą książką, która porusza tematy do tej pory traktowane w naszej historiografii po macoszemu. Andrzej Witkowicz przedstawia wojnę 1683 roku z tureckiej perspektywy. Jest to o tyle istotne, że wciąż przeważa błędne...

Interesujące, nowe ujęcie bitwy pod Wiedniem jakie podjął autor. Pokazuje w książce, że wbrew obiegowej opinii, Turkom nie chodziło o zamienienie kościołów w meczety czy Bazyliki św. Piotra w stajnię dla sułtańskich koni (jak w filmie Renzo Martinelliego pt. ,,Bitwa pod Wiedniem") lecz o zdobycie bogatych ziem. (do tego rządzona przez Ludwika XIV ,,Króla Słońce" Francja popierała Turków) W oparciu o fakty i źródła autor dowodzi, że Turcy byli lepiej przygotowani niż dotych-czas uważano. Obala też mit o jednej, wielkiej szarży husarii, która nie była możliwa ze względu na ukształtowanie terenu. Na koniec wspomnę, że inspiracją dla autora była jego praca ze studiów w 1990 r.!

Interesujące, nowe ujęcie bitwy pod Wiedniem jakie podjął autor. Pokazuje w książce, że wbrew obiegowej opinii, Turkom nie chodziło o zamienienie kościołów w meczety czy Bazyliki św. Piotra w stajnię dla sułtańskich koni (jak w filmie Renzo Martinelliego pt. ,,Bitwa pod Wiedniem") lecz o zdobycie bogatych ziem. (do tego rządzona przez Ludwika XIV ,,Króla Słońce"...

Obszerna pozycja, która jeszcze raz opowiada o wyprawie wiedeńskiej Kary Mustafy w 1683 roku. Auto stara się rozwiać mity, które funkcjonują w historiografii, takie jak, że wyprawa była źle przygotowana. Dość obszernie opisana jest cała machina biurokratyczna państwa Osmanów, w tym najważniejsze elementy dla wojskowości - sytstem poboru, finansowy i logistyczny. Analizie poddane zostały oddziały wchodzące w skład wojsk. W tym momencie jest to chyba najświeższe kompedium wiedzy na temat wojskowości tureckiej w II połowie XVII wieku. Wśród wad zaliczę trochę literówek, ale najbardziej chyba system przypisów (o których mimo wszystko autor pisał, że z przykrością musi je umieścić na końcu). Równie dobrze pozycja ta mogłaby być ciut krótsza, bez niepotrzebnego nadymania zawartości. Jednakże pomimo to uważam, że warto zapoznać się z tą pozycją, ale jej lektura może okazać się ciężka i toporna.

Obszerna pozycja, która jeszcze raz opowiada o wyprawie wiedeńskiej Kary Mustafy w 1683 roku. Auto stara się rozwiać mity, które funkcjonują w historiografii, takie jak, że wyprawa była źle przygotowana. Dość obszernie opisana jest cała machina biurokratyczna państwa Osmanów, w tym najważniejsze elementy dla wojskowości - sytstem poboru, finansowy i logistyczny. Analizie...

Bardzo dobra pozycja przedstawiająca bitwę pod Wiedniem z roku 1683 od strony Turcji Osmanów. Drobiazgowo przedstawione zostają siły państwa Osmanów oraz ich ustrój jak i najróżniejsze problemy przed jakimi stało to wielkie, położone na trzech kontynentach, imperium w przeddzień pamiętnej bitwy.
Jedyną wadą jaką dało się dostrzec jest zachłyśnięcie się autora Imperium Otomańskim i rozwiązaniami ustrojowymi, a co za tym idzie niedostrzeganie kryzysu który już wtedy w pełni ogarniał to państwo. Przez to nieraz trudno pojąć jakim cudem armia turecka ponosiła klęski skoro była tak świetnie wyszkolona, wyekwipowana i dowodzona. A kraje chrześcijańskie gorzej zarządzane mogły odnosić sukcesy.
Pomimo dużej objętości, dzięki dobremu pióru autora, książkę czyta się łatwo i przyjemnie.

Bardzo dobra pozycja przedstawiająca bitwę pod Wiedniem z roku 1683 od strony Turcji Osmanów. Drobiazgowo przedstawione zostają siły państwa Osmanów oraz ich ustrój jak i najróżniejsze problemy przed jakimi stało to wielkie, położone na trzech kontynentach, imperium w przeddzień pamiętnej bitwy.
Jedyną wadą jaką dało się dostrzec jest zachłyśnięcie się autora Imperium...

Rzadko można dać 10/10 ale to jest publikacja kompletna. Nawet jeśli Autor popełnia gdzieś błędy, to w każdym miejscu mamy dokładnie rozpisaną analizę – dlaczego tak sądzi, podpartą źródłami. Zatem głęboko uzasadnia swoje sądy, ale jako znawca historii, dokładnie wie że w historii wiele rzeczy nie jest do końca pewnych.

Bitwa pod Wiedniem – wielkie zwycięstwo, chwała Lwa Lechistanu i wielka szarża naszej HUSARII. Zawsze wywołuje to we mnie emocje. Autor zaś postanawia nie tyle po prostu burzyć mity, co jeszcze raz spojrzeć na starcie, z uwzględnieniem syt. Politycznej, gospodarczej, a także i to jest clou książki, źródeł DWÓCH stron – to jest chrześcijańskiej, ale i Osmańskiej – a one także sporo mogą nam powiedzieć o tej bitwie. Autor zatem do swojej pracy podchodzi niezwykle metodycznie, rozbiera całe starcie od podstaw, od opisu zaangażowanych państw, ich możliwości, rodzaju armii, po politykę, działania dyplomatyczne i wreszcie samo przygotowanie do kampanii.

Zatem okazuje się że pod Wiedniem w samej bitwie to Chrześcijanie mieli przewagę, nie miażdżącą, ale jednak. Z drugiej strony najbardziej doświadczone wojska były Polskie, pozostałe już umiarkowanie. Wiele w bitwie mogło się zatem zdarzyć, nie był to cud. Było to trochę szczęścia, mądre dowodzenie, szybkość działania (po obu stronach w swoich momentach),nieco błędów lepiej lub gorzej wykorzystywanych przez strony przeciwne.

Sama bitwa jest opisana bardzo plastycznie, z uwzględnieniem warunków terenowych i rodzajów wojsk w danym miejscu. Nie będę zdradzał szczegółów, ale z tą finalną wielką szarżą wcale nie było tak jak myślimy ;).

Na koniec mamy jeszcze pociągnięty temat starcia pod Parkanami i kilka wniosków o tym czemu bitwa była przegrana.

Serdecznie polecam, to obecnie chyba najlepsze opracowanie na ten temat – choć trzeba także zauważyć że nacisk jest na opisanie trony osmańskiej, zatem wojska chrześcijańskie opisane są mniej szczegółowo, ale to proste. W każdej książce o Wiedniu, jest to zrobione dosyć szczegółowo.

Rzadko można dać 10/10 ale to jest publikacja kompletna. Nawet jeśli Autor popełnia gdzieś błędy, to w każdym miejscu mamy dokładnie rozpisaną analizę – dlaczego tak sądzi, podpartą źródłami. Zatem głęboko uzasadnia swoje sądy, ale jako znawca historii, dokładnie wie że w historii wiele rzeczy nie jest do końca pewnych.

Bitwa pod Wiedniem – wielkie zwycięstwo, chwała Lwa...