Bardzo pozytywne zaskoczenie. Kupiłem książkę Jerzego Gruzy z trzech powodów: 1. "Czterdziestolatek" (mogę oglądać do znudzenia, a w Madzi Karwowskiej byłem autentycznie zakochany) 2. "Wojna domowa" (też mogę i też do znudzenia, Aliny Janowskiej jednak nigdy nie kochałem) 3. Mam zwyczaj kupowania biografii/autobiografii/wspomnień osób, które właśnie zmarły, a których w jakiś sposób ceniłem.
Dlaczego więc pozytywne zaskoczenie, skoro wymieniłem te 3 podpunkty? Przecież to nie powinno mnie zaskoczyć. Otóż do tej pory sam pan Gruza kojarzył mi się także z nieudaną kontynuacją "Czterdziestolatka" oraz z koszmarkami "Gulczas, a jak myślisz" i "Yyyrek, kosmiczna nominacja", więc... na dwoje babka wróżyła. Nie nastawiałem się zbytnio na coś dobrego. A tu prawdziwa niespodzianka, bo ten zbiór luźnych, niechronologicznie ułożonych w czasie historyjek naprawdę mi się podobał. Gdyby jeszcze autor powstrzymał się od zamieszczania swoich opowiadań (nudnawe, zabierały tylko miejsce w książce), to byłby megahit. Ale i tak jest bardzo dobrze.
Moją ulubioną opowieścią jest ta z Festiwalu Etiud Szkół Filmowych w Amsterdamie, gdzie Gruzę do pomocy zabrał Jerzy Skolimowski. Okazuje się, że nasz wielki reżyser, Jerzy S., tak jak ja, lubi goliznę na ekranie ("Goła dupa była?") - no po prostu trzeba to przeczytać! Trzeba przeczytać całą książkę, bo z pewnością jest tego warta.

Bardzo pozytywne zaskoczenie. Kupiłem książkę Jerzego Gruzy z trzech powodów: 1. "Czterdziestolatek" (mogę oglądać do znudzenia, a w Madzi Karwowskiej byłem autentycznie zakochany) 2. "Wojna domowa" (też mogę i też do znudzenia, Aliny Janowskiej jednak nigdy nie kochałem) 3. Mam zwyczaj kupowania biografii/autobiografii/wspomnień osób, które właśnie zmarły, a których w...